Gisteren publiceerde ik in mijn nieuwsbrief Podpraat een uiteenzetting over iets dat je enorm kan belemmeren in het leven. Het levert een strijd op waar eigenlijk niemand onderuit komt. Een strijd die meestal verloren wordt tenzij je je er glashelder bewust van bent. Zo niet dan zul je die strijd keer op keer, een leven lang, verliezen.
Belangrijk, vandaar dat ik dat stuk ook hier op mijn blog wil delen.
citaat uit Do the Work van Steven Pressfield
Je kunt alleen maar je best doen. Vol blind vertrouwen werk je aan iets wat je wilt maken, wat je moet maken. Met de nodige twijfels, stemmetjes in je hoofd die zeggen dat je een prutser bent en dat het tot niets zal leiden. Je negeert die stemmetjes. Je negeert elke afleiding. Nee beter: je probeert het te negeren, zo goed en kwaad als het kan. Elke dag voer je de strijd tegen De Afleiding. En De Afleiding leeft niet alleen in je, deze komt ook van buitenaf. De “goedbedoelde” adviezen, Facebook en andere social media, de collega’s waar je teveel tegen opkijkt en je jezelf mee vergelijkt en meer van dat soort Zotte Afleidingen.
Allemaal proberen ze je aandacht te krijgen. Je te vertellen dat je het niet kunt. En iedereen heeft die duiveltjes in zich. Heel gek eigenlijk, denk daar maar eens over na! Diep in ons zitten dus duiveltjes die ons kapot willen maken.
Zappa zong het ooit: “What’s The Ugliest Part Of Your Body?”
De meesten van ons luisteren zelfs zo goed naar die duiveltjes dat ze nooit de droom die diep in hun leeft waar zullen gaan maken. Puur uit angst. Dat wat die Duivelse Trollen roepen, dat moet toch wel waar zijn toch? Je hebt het talent er toch niet voor? Kijk naar je ouders, die waren ook maar gewone mensen. Denk je nou echt dat je zo goed bent? Slechts een paar kunnen het maken. En kijk eens hoe Vincent van Gogh is gestorven. Het wordt echt een lijdensweg met middelmatige producten, doe het niet! Je kunt er maar beter niet aan beginnen, want dat bespaart je echt een hele hoop ellende.
Maar er is geen andere weg. Je droom onderdrukken is geen optie. Je zult er anders DOODONGELUKKIG van worden.
Beter plan: bestempel die duiveltjes als een stel sukkels. En zie jezelf als schrijver, muzikant, podcaster, you name it. Jij hebt altijd gelijk want jij bent aan het creëren. Of het goed is wat je maakt is een tweede en maakt eigenlijk niet eens zo heel veel uit. Iets niet goed vinden, dat doen die duiveltjes wel voor je. Maar je kunt alleen maar iets als ‘niet goed’ accepteren als het je aanzet om door te gaan en het de volgende keer nog beter te doen. Dan komt de kritiek niet van een van de duiveltjes maar komt de kritiek van je creatieve ziel die zucht naar het steeds maar weer beter scheppen van dat wat gemaakt moet worden, van dat wat diep in je ziel leeft.
Wie creatief is koestert zijn/haar ziel en erkent dat het verstand gepaard gaat met een heel leger aan duiveltjes die roepen om aandacht. Ratio is daar niet tegen opgewassen, maar gevoel wel! Omdat het niet anders kan. Het moet wel.
Voetnoot: een fantastisch boek van gelijke strekking is The War of Art van Steven Pressfield.
