In de documentaire De Confrontatie – twee jaar aan de ateliers zien we hoe Ditteke Mensink twee jaar lang toptalenten aan de postacademische opleiding De Ateliers volgt. Het is een ereplek waar jonge beeldend kunstenaars in eigen ateliers kunnen werken onder begeleiding van gerenommeerde kunstenaars en kunstcritici. Om daarvoor in aanmerking te komen word je als aankomend kunstenaar flink onder de loep genomen en getoetst. Slechts enkelen komen daarvoor in aanmerking.
De documentaire laat op pijnlijke manier zien hoe moeilijk het is om iemands kwaliteiten in te schatten en antwoord te geven op de vraag “is het kunst?” We zien jonge mensen die zich steevast afvragen of wat ze maken wel kunst is evenals de kunstenaars en kunstcritici die hen ondersteunen. Het merendeel haakt tussentijds af en wil niet langer meewerken aan de documentaire. Het is te confronterend en te persoonlijk. Niet zozeer het feit dat je ze bezig ziet terwijl ze dingen maken, maar het is die vraag “is het kunst?” die deze jonge mensen zichtbaar tart. Als twijfelaar willen ze niet in beeld worden gebracht. De jonge mensen willen kunstenaars zijn.
De documentaire begint met een introductie over hoe Marcel Duchamp als grote moderne kunstenaar heeft laten zien dat alles kan en mag in de kunst. Zijn urinoir geplaatst in een andere omgeving (lees: een museum) werd plotsklaps als kunst beschouwd.
In de documentaire zet iemand in navolging van Duchamp twee deurdrangers tegen de muur. Het is wat het is, twee deurdrangers. Maar is het kunst?
Een eeuw lang is gedacht dat Richard Mutt, de naam op het beroemde urinoir, een pseudoniem was van Marcel Duchamp. Aan die lezing wordt nu door diverse wetenschappers getwijfeld. De ware maker, zeggen zij, is barones Elsa von Freytag-Loringhoven.
Je kunt over dat urinoir nog altijd een discussie hebben of het kunst is.
Kunst moet geen nut hebben, vinden vele kunstenaars. Bekend of onbekend, het doet er ook niet toe.
Grote kans dat als het urinoir inderdaad het werk van Elsa von Freytag-Loringhoven blijkt te zijn dat dit werk dan zijn glans zal verliezen. De kunstwereld heeft zich dan een eeuw lang heeft laten bedriegen en de naam Duchamp ten onrechte overal op een voetstuk geplaatst. Het kunstwerk heeft hierdoor dan imagoschade opgelopen. Toch is er aan dat urinoir niets veranderd. Het is wat het is. En het blijft wat het is, een urinoir.
Is het belangrijk dat we weten welke kunstenaar het werk gemaakt heeft? Als kunst slechts is wat het is waarom schenken we dan zoveel aandacht aan de kunstenaars?
Voor kunst gelden de woorden mooi of nut niet. Maar wat is het dan wel?
En wat nu als een werk niet beschouwd wordt als kunst maar wel enorm nuttig blijkt te zijn? Neem bijvoorbeeld dat urinoir. Je moet er toch niet aan denken dat de ontwerper van het urinoir het ooit als kunst zou hebben beschouwd? Dan was een urinoir dus een soort kunstwerk waar je in ging staan pissen?
Als ik een stukje van The Beatles sample dan krijg ik een proces aan mijn broek. Dat noemen ze copyright infringement. Het is niet toegestaan om een stukje muziek zomaar in een andere omgeving te plaatsen. Waarom geldt dat voor de beeldende kunst wel en wordt het ook nog eens uitgeroepen als kunst?
Vanavond werd ik geïnterviewd door Erik Kuylaars over het album The Record Man in het radioprogramma Parkroad Café op Omroep West. Lekker in het Haagse! Luister dit gesprek nu terug:
In de ontwikkeling van het zelfvertrouwen van het kind speelt de opvoeding door de ouders een belangrijke rol. De ouders moeten het kind kunnen wijzen op wat het kind goed en niet goed doet. Complimenten maken is daarbij uiterst belangrijk maar ouders moeten niet de fout maken hun kinderen teveel op een voetstuk te zetten, ze te overvoeren met complimenten. Ouders moeten niet meer doen dan noodzakelijk is. Je kind is geen uitverkorene, geen prins of prinses. Je kind is gewoon een mens dat zal leren door eerst fouten te maken. Ouders die vinden dat hun kind nooit fouten maakt moeten zich laten nakijken.
Sommige ouders zijn bar slechte opvoeders. Die vinden het maar lastig dat opvoeden. Maar kinderen hebben die opvoeding wel nodig om zelfvertrouwen te ontwikkelen. Gelukkig moeten alle kinderen naar school en krijgen kinderen de kans om hun zelfvertrouwen ook daar op te vijzelen. Helaas kan er ook weer een deuk geslagen worden in dat zelfvertrouwen als het kind bijvoorbeeld slecht kan meekomen op school of gepest wordt. En ons cijfersysteem waarbij leerlingen onderling teveel gaan vergelijken vind ik ook niet de beste manier. Kinderen worden afgerekend op hun prestatie, niet op de moeite die ze ervoor doen. En dus krijgen kinderen, zeer onterecht, die er misschien geen moeite voor hoeven doen hoge cijfers met ditto waardering. Hoe moet je je als kind dan voelen als je je uiterste hebt gedaan om een 6-je te scoren? Ik zou zeggen: wees er trots op, want je uiterste best doen vraagt om waardering van de opvoeders.
We waarderen de knokkers veel te weinig want we rekenen kinderen teveel af op het eindresultaat, niet op hun inzet. Vreemd want ik zou ieder kind het zelfvertrouwen willen meegeven dat je niet meer kunt doen dan je best doen. Een kind die dat doet valt te prijzen, verdient een compliment. En een kind dat er met zijn pet naar gooit verdient dat niet.
Ouders, docenten, het zijn onze eerste leermeesters. En later komen er nog meer leermeesters bij, mag je hopen. Je bent tenslotte nooit te oud om te leren.
Mijn oude gitaarleraar Ferry Robers was een fantastische leermeester. Die wist waar ik vandaan kwam. Ik kon niet spelen namelijk, punt. En als ik iets nieuws had geleerd raakte ‘ie enthousiast en ik ook. En hij zei dat dan ook. Dat het mooi was wat ik speelde.
Maar Ferry wees me ook op mijn problemen, mijn rariteiten. Op mijn analytische benadering bijvoorbeeld: “Jij moet godverdomme wiskunde gaan studeren! … Je moet spelen man, niet nadenken!”
Van daaruit ben ik verder gegaan. Ik kreeg er telkens nieuwe leermeesters bij. En werd zelf ook een leermeester. Het gevoel “ik kan iemand helpen!” emotioneert mij nog elke keer als ik dat opmerk. Ik weet namelijk drommels goed wat het is om een goeie leermeester te hebben.
Gisteravond aan tafel in het tv-programma Pauw zat een Isa Hoes met haar zoon Merlijn Kamerling die na 3 tussenjaren en 4 maanden New York nog altijd niet wist wat ‘ie wilde worden. Moeder Isa wist er zich geen raad mee. Merlijn blowde zich gek. Stond om 3 uur ’s middags pas eens op en wist vervolgens dan niet wat ‘ie moest gaan doen behalve met de scooter naar de coffeeshop te rijden.
Freek de Jonge zat ook aan tafel. Volgens Freek ontbrak het Merlijn aan 3 dingen:
vertrouwen
discipline
concentratie
Als het je aan puntje 1, vertrouwen, ontbreekt dan kun je puntjes 2 en 3 wel op je buik schrijven.
Ik kan erover meepraten. Vertrouwen krijgen in jezelf kan heel lastig zijn. Misschien krijg je zelden of nooit een compliment van je ouders wanneer je iets goed doet. Voel je je minderwaardig. Denk je dat jouw familie hooguit is weggelegd voor de grijze middelmaat. Is er niets om trots op te zijn.
De vraag aan Merlijn is dus: ben jij trots op jezelf? En wat nou als het antwoord op die vraag nee is? Wie gaat Merlijn dan dat zelfvertrouwen geven?
Van de week ontving ik een email van de Koninklijke Bibliotheek. Met als titel: Archivering van uw website door de Koninklijke Bibliotheek.
In het kader van het initiatief van de Koninklijke Bibliotheek (KB) om een selectie van Nederlandse websites te bewaren voor toekomstig onderzoek, willen wij ook uw website archiveren en voor de lange termijn bewaren. Het gaat om de website en eventuele bijbehorende subdomeinen die toegankelijk zijn via de volgende URL(s):
https://marcoraaphorst.nl/
Websites bevatten vaak waardevolle informatie die niet analoog verschijnt en die ten gevolge van de grote ‘omloopsnelheid’ het risico loopt voorgoed verloren te gaan. Dat websites als ‘digitaal erfgoed’ het behouden waard zijn, is internationaal erkend in het Unesco Charter on the Preservation of the Digital Heritage uit 2003. Het signaleert dat digitaal erfgoed verloren dreigt te gaan en dat het bewaren daarvan voor gebruik door de huidige en toekomstige generatie onderzoekers zeer urgent is.
Als nationale bibliotheek is de KB wettelijk verantwoordelijk voor het verzamelen, beschrijven en bewaren van in Nederland verschenen publicaties, al of niet elektronisch. De KB ziet het als haar taak om ook websites duurzaam te bewaren en raadpleegbaar te houden voor toekomstige generaties en ze te behoeden voor verlies door bijvoorbeeld technologische veroudering.
Om die reden archiveert de KB websites die als verzameling een representatief beeld geven van de Nederlandse cultuur, geschiedenis en samenleving op het internet.
Wow! Mijn website wordt beschouwd als digitaal erfgoed! Daar word ik wel even stil van…
Vanmiddag mocht ik samen met Henk Hofstede (NITS) in het programma De Nieuws BV op Radio 1 vertellen over ons gezamenlijke album The Record Man, een eerbetoon aan onze fan en muziekvriend uit Los Angeles: Ron Kane. Hij was verstokt fan van Nederlandse bands zoals NITS, The Dutch, Fay Lovsky, Gruppo Sportivo en mijn oude band MAM.
Het album The Record Man kwam tot stand dankzij het initiatief van de New Yorkse songwriter/producer Bob Gaulke dat uitmondde in een samenwerking tussen 30 muzikanten wereldwijd.
Hoe maf is dat? Dertig internationale artiesten eren een fan met een album! Henk Hofstede van @nitsmusic en gitarist Marco @Raaphorst doen mee en vertellen bij ons in de studio over dit bijzondere project pic.twitter.com/yFK0qdnHm1
De uitzending is HIER terug te luisteren (en te bekijken aan de hand van de webcambeelden). Het transcript hiervan vind je onderaan deze blogpost.
Het album The Record Man is op Spotify te vinden (en natuurlijk ook op de streaming diensten zoals Apple Music, Tidal en zo verder):
Voor de single Human Heart (met ondermeer Hans Croon van The Dutch op zang + aanvullende gitaar, Rick Snyder op bas en ondergetekende op gitaar) werd een videoclip gemaakt:
— transcript interview Henk Hofstede en Marco Raaphorst voor De Nieuws BV —
[Human Heart wordt gedraaid]
Patrick Lodiers: De single Human Heart van het album The Record Man met zanger Hans Croon van The Dutch, Marco Raaphorst op gitaar en Rick Snyder van Captain Beefheart op bas. Het is een bijzondere combinatie, maar er is nog veel meer bijzonder aan dit album, bijvoorbeeld dat het is opgedragen aan een Amerikaanse fan van onbekende bands en vooral Nederlands artiesten. Bij mij 2 mensen die aan het album meewerkten: gitarist Marco Raaphorst en zanger/gitarist Henk Hofstede van de NITS. Welkom beiden.
Marco, deze fan, deze bijzondere man, is de vorig jaar overleden Ron Kane. Wat was hij voor iemand?
Marco Raaphorst: Fan van veel bandjes, onder andere van mijn oude band MAM, Tilburgse band, maar ook fan van de NITS, The Dutch, Fay Lovsky en heel veel andere bandjes. Hij was meer geïnteresseerd in de niet-mainstream bandjes. Dus meer het obscure of het meer artistieke waar hij naar opzoek was. Maar opvallend veel Nederlandse contacten dus eigenlijk.
Patrick Lodiers: Maar hij woonde in Los Angeles en dan komt hij in contact met die Nederlande muziek, maar ook met Fay Lovsky inderdaad en Gruppo Sportivo. Hoe kwam ‘ie erbij Henk?
Henk Hofstede: Ik weet het niet precies. Ik heb hem in 1985 toen ik door Amerika reisde opgezocht. Dat was de eerste keer dat ik hem zag in zijn huis in Rose Avenue tussen al zijn platen.
Patrick Lodiers: Tussen al zijn platen, maar ik heb gehoord dat dat er 30.000 waren!
Henk Hofstede: Ja, ik heb ze toen niet geteld, maar ik vond het wel heel veel. En Ron had ook zo in The Beach Boys kunnen zitten, echt zo’n Amerikaans bandje, beetje gezet maar super Amerikaans qua spraak en uitdrukkingen, maar een ongelofelijke liefhebber en kenner van muziek. Maar inderdaad vooral veel Nederlandse muziek. Het begon al bij Super Sister, NITS, MAM, Fay, Gruppo Sportivo, je kwam daar je hele verleden weer tegen.
Patrick Lodiers: Het was dus een man die hield van muziek, maar wat was zijn werk, zat hij ook echt in de muziekindustrie?
Marco Raaphorst: Deels, hij importeerde veel platen en distribueerde ook wel platen, maar heel veel dingen gingen ook wel op een gratis manier, heel veel mensen stuurde hij cassettes bijvoorbeeld. Hij was eigenlijk meer heel vriendschappelijk bezig met heel veel mensen om ze aan te steken met de muziek die hij goed vond. En dat was dus altijd iets wat niet zo heel erg mainstream was. Wat je misschien niet kende. Zo ken ik eigenlijk Ron ook. Ik heb hem dan in de 90-er jaren een paar keer ontmoet als we moesten optreden in Nederland en hij was er toevallig vanuit Amerika. En dan ging hij mee naar een optreden en dan had hij het over allerlei dingen die ik misschien niet kende of misschien wel kende zoals Frank Zappa of zo waar hij een groot liefhebber van was. Een wonderlijk figuur wat dat betreft.
Patrick Lodiers: Maar Henk hoe heb jij hem leren kennen dan?
Henk Hofstede: Ik zocht hem op, ik wist van zijn bestaan. In begin jaren 80 stond een vriend van hem, Warren Bowman die ook meespeelt op dit album, in ene in Oud Beijerland toen ik met de NITS speelde in een of ander schuurtje, daar en die zei: “I am a big NITS fan, I’m from Los Angeles.” Die heeft me later geïntroduceerd toen ik door Amerika ging reizen en in Los Angeles kwam. En toen zijn we naar Ron gegaan en Ron heeft me toen een beetje rondgeleid. Die heeft ons toen ook in de auto van Warren, die had toen een witte Pontiac, een open slee, door de heuvels van Laurel Canyon gereden en wees dan zo van: “hier, dit is het huis van Frank Zappa, daar woont ‘ie.” Dat was mijn eerste Amerika ervaring.
foto van: Henk Hofstede
Patrick Lodiers: Dus die Ron Kane was eigenlijk een fan van jullie maar ook iemand waarvan jullie dachten bij jezelf: “daar kunnen we veel popgeschiedenis van leren?”
Henk Hofstede: Dat weet je op zo’n moment helemaal niet. Maar het is iemand die daar middenin zit en eigenlijk ook een beetje een gids in het Amerikaanse landschap.
Patrick Lodiers: Morgen ligt dan het album The Record Man in de winkel. Het is een eerbetoon aan deze Ron Kane met 30 internationale artiesten. Jij Henk speelt mee, Marco jij speelt ook mee. Hoe is dit album tot stand gekomen?
Marco Raaphorst: Het is een initiatief geweest van Bob Gaulke uit New York, een songwriter en producer. Hij had zoiets, toen het slecht ging met Ron vorig jaar, hij had hartproblemen, laten we iets doen voor hem muzikaal. Misschien een nummer, misschien een paar nummers en die is mensen gaan contacten via Facebook en via mail. Maar daar kwamen zoveel reacties op, zoveel mensen zeiden van “ja ik doe mee!”, dus dat werd een groter project. Dat werd niet één nummer maar dat mondde uit in een plaat gaande weg. Totdat dus plotseling Ron kwam te overlijden en toen switchte dit project eigenlijk van een get-well-better-soon-project naar een eerbetoon aan Ron.
Patrick Lodiers: Want hij heeft het nooit kunnen horen deze plaat?
Marco Raaphorst: Nee, dat is het tragische eigenlijk. We hebben het gemaakt voor Ron om hem op te beuren en dat is niet gelukt.
Patrick Lodiers: Maar schreven jullie zelf de nummers of kregen jullie de muziek opgestuurd zo van: “wil je dit inspelen of hierop meespelen?”
Marco Raaphorst: Het varieerde een beetje. Veel nummers zijn geschreven door Bob maar ook heel veel ideeën zijn aangedragen door andere muzikanten. Dus het is een beetje een mengelmoesje en dat is denk ik ook wel wat deze plaat zo interessant maakt omdat er heel veel verschillende stijlen en geluiden ook op te horen zijn, toch wel een diversiteit aan klanken.
Patrick Lodiers: We hebben al een nummer gedraaid, maar een ander nummer is White Car, Blue Ocean, dat gaat volgens mij over die witte Pontiac dan?
Henk Hofstede: Ja dat is de witte Pontiac.
Patrick Lodiers: Laten we eerst even een stukje horen.
[stukje White Car, Blue Ocean wordt gedraaid]
Patrick Lodiers: Hoe zit de geest van Ron Kane in dit nummer Henk?
Henk Hofstede: Nou de geest… hij zit in ieder geval in die auto! Ik heb er nog foto’s genomen en het was voor mij een rit die zo aansloot bij wat ik zocht in Amerika. In de film The Birds van Hitchcock zit een prachtige scene dat hij met de vogels, met die love birds, langs de “ocean” rijdt. Zo voelde ik me als de “love birds” die zo heen en weer wiegen. En we draaiden ook inderdaad Johan Strauss, de Blaue Donau, waarom weet ik niet, maar dat stond op.
Patrick Lodiers: Dus dit nummer is een echt eerbetoon, wat je hebt meegemaakt, maar Marco je hebt zijn stem gebruikt in het nummer Pasadena. We kunnen het niet helemaal draaien, we hebben er een klein stukje uit moeten knippen maar het klinkt zo…
[stukje Pasadena van MAM]
Patrick Lodiers: Maar dit is dus zijn stem, hoe is dit nummer tot stand gekomen?
Marco Raaphorst: Ron in die tijd reed heel vaak mee naar optredens als hij in Nederland was. En hij vertelde dit verhaal gewoon een keer in de bus. Hij logeerde dan in het Quentin Hotel in Amsterdam en wij pikten hem dan op onderweg naar bijvoorbeeld Tuitjenhorn waar we speelden. Ron vertelde op een dag dus dit hele verhaal. Het grappige is ook dat de Rick die hij noemt, is Rick Snyder die ook op de plaat meedoet op de single, en dat is de oude bassist van Captain Beefheart. Die dus met de CD single van MAM in zijn handen staat. En die single heet ook nog eens Oote, wat een Hanlo gedicht is… Nederlandser kun je het bijna niet hebben en dat er dan toch mensen in LA heel erg warm van worden, dat is natuurlijk een bizar verhaal! Dus ik had gelijk zoiets van – ik had het met Tom America erover, degene die dit nummer heeft gecomponeerd – we moeten eigenlijk hier iets mee gaan doen, die tekst is zo briljant “5000 miles from Tilburg” dat ‘ie met die CD staat, ja dat is zo beeldend. En dat hebben we dus gedaan.
Patrick Lodiers: Nou ja, het is een prachtige plaat geworden! Morgen ligt ‘ie in de winkels. Hoe moeten we Ron herinneren via deze plaat of via veel meer?
Henk Hofstede: Ik denk altijd aan Ron, hij heeft vaak gelogeerd bij mij in Amsterdam en dan vroeg hij aan mij: “do I need a strippenkaart?” Als ‘ie de stad inging. Ik moet dus altijd aan strippenkaart denken als ik Ron zie of hoor.
Patrick Lodiers: Deze CD is veel meer dan “strippenkaart”, het is echt een keur aan internationale artiesten, jullie hebben erop meegespeeld als een eerbetoon aan de grootste fan aller tijden, maar ook de grootste muziekliefhebber. Morgen ligt het album The Record Man in de winkel. Dank jullie wel, Marco Raaphorst en Henk Hofstede.
Henk Hofstede en Marco Raaphorst in koor: Graag gedaan.
Tja, waarom maak ik muziek? De echte reden is misschien niet eens zo eenvoudig te achterhalen. Omdat ik geen aardappel ben? Niet als dier geboren ben? Omdat ik geen grote liefde voor kantklossen voel? Omdat ik nooit een voetballer wilde worden? Omdat muzikanten applaus krijgen?
Omdat het leuk is?
Ik ken heel veel dingen die ik erg leuk vind maar toch niet de hele dag doe. En muziekmaken is vaak helemaal niet leuk. Je oefent je helemaal scheel en dan nog klinkt het vaak beroert. Eelt op je vingers, soms pijn in de polsen, snaren die op het verkeerde moment breken, het gesodemieter van je instrumenten goed onderhouden en het dag in dag uit geconfronteerd worden met mensen die veel betere muziek maken dan jijzelf. zucht Okay, af en toe vallen een paar dingen op z’n plek en is muziekmaken leuk. Levert het mij hetzelfde genot op als dat wat de luisteraar ervaart. Muziek is leuk als het communiceert.
Omdat het belangrijk is?
Tja, wat is belangrijk? Blijven ademenen. Een goede ouder voor je kinderen zijn. Lief zijn voor je partner, je dierbaren. Anderen helpen. Maar muziek kan ook helpen. Sodeju nog aan toe, ja hoor! In muziek vinden hele volksstammen zingeving. En een liedje, een muziekstuk, is als een kindje. Dat soms zelfs langer leeft dan 100 jaar.
Omdat het een uitdaging is?
Er zit een voordeel aan gezwoeg en geploeter: het moment dat het niet als gezwoeg en geploeter voelt, treedt er een soort staat van verlichting in. Dat voelt lekker! Maar het is wel een beetje zoals met je hoofd tegen de muur bonken en er dan plotseling mee ophouden om te beseffen hoe lekker dat is. Maar muziek is natuurlijk wel een echte uitdaging. Wie ooit hele goeie muziek hoorde weet waar je de lat moet leggen. En de kick komt dan wanneer je die lat aantikt. Een lat die telkens weer wat hoger komt te liggen. Sommigen moeten voor zo’n kick met een parachute uit een vliegtuig springen of tussen de witte haaien in Egypte gaan zwemmen. Ik daarentegen pak mijn gitaar.
Ach, weet je, wie een moord begaat moet zich verantwoorden. Maar de muziekmaker? Die moet vooral muziekmaken. Niet waarom, maar daarom!
Omslagfoto van Marco Raaphorst, genomen tijdens Slik Live in Eindhoven 20 mei 2018 met Ruud van den Boogaard, Bjorn van der Doelen, Jack Poels (Rowwen Heze) en Stephanie Struijk (Stevie Ann)
Mijn podcast VERVORMER wordt genoemd op het Amerikaanse blog Post-Punk Monk. Dit nav het album The Record Man dat deze week uitkwam en waarop ik als gitarist te horen ben. Zie ook mijn vorige blogpost daarover.
Toch opvallend aangezien mijn podcast in het Nederlands is. Dat het ondanks dat Amerika weet te bereiken vind ik ronduit te gek!
MAM guitarist Marco Raaphorst played on the album and has written an article about it here. There has been a single released from “The Record Man” with “Human Heart” by Hans Croon, who has written a fascinating blog on how he came to this project, here. And finally, there is a podcast about this album… but you will need to be fluent in Dutch to understand it. Which is probably exactly how Ron would have wanted it. It hurts me that Ron could not live to see this fascinating work his friends have done in his memory, but that’s part of the territory of tribute albums, I suppose. As an arch record collector [I’m just a wet-nosed punk, by comparison], I can say that he certainly would have been eating this up with a spoon were he among the living right now.
The Record Man is een album als eerbetoon aan een Amerikaanse muziekfan dat een dramatisch staartje kreeg. Het album kwam vandaag uit op Spotify en alle streaming diensten.
In 2017 ontving ik van de New Yorkse producer/componist Bob Gaulke het bericht dat Ron Kane, een Amerikaanse fan van mijn oude band MAM, met ernstige gezondheidsproblemen kampte:
“As you know, Ron has been very sick lately. I’ve been creating a few “Get Well” songs for him with some of his favorite musicians. I was wondering if you might like to get involved.”
Zodoende ontstonden er al gauw interessante muzikale samenwerkingen tussen 30 muzikanten wereldwijd (Amerika, Australië, Brazilië, Frankrijk, Nieuw-Zeeland en Portugal) en kwam een bijzonder album tot stand met een diversiteit aan stijlen: The Record Man. Een titel die volledig op Ron Kane slaat want er is geen grotere muziekverzamelaar denkbaar met zo’n eclectische smaak dan Ron.
Ik speel gitaar op vier tracks van het album The Record Man:
White Car, Blue Ocean – met zang van Henk Hofstede (NITS) en bas + computerwerk van Tom America (o.a. bekend van mijn oude band MAM)
Human Heart – de single! – met zang van Hans Croon (The Dutch) + aanvullende gitaarpartijen (Hans speelt een prachtige George Harrison achtige “slidepartij”, zie ook podcast verhaal op VERVORMER!) en Rick Snyder als bassist (bekend van zijn werk met de legendarische Captain Beefheart!)
Wat Betekent Het? – met Pieter Bon (o.a. bekend van mijn oude band MAM) op zang
En wat vond Ron van het album?
Helaas blijven we achter met de vraag wat Ron van het album zou hebben gevonden. Hij heeft het eindresultaat namelijk nooit kunnen horen omdat hij in november 2017 plotseling kwam te overlijden voordat het album klaar was.
VERVORMER – Human Heart
Luister ook naar mijn aflevering die ik voor mijn podcast VERVORMER maakte: Human Heart, het verhaal achter de single van het album The Record Man.
