Gelijkwaardigheid is de kern

Net als vorige week, verzon ik gisteren een tekstje voor Podpraat dat ook op mijn blogje niet zou mistaan. Daarom het volgende.

De filosoof Foucault kwam ermee: waarom zou niet iedereen van zijn leven een kunstwerk maken? In een levende vorm, van scheppen en herscheppen. Altijd openstaan voor verandering en vernieuwing in plaats van je te disciplineren aan de macht. 

Een interessant idee want waarom zou kunst zich moeten beperken tot het materiële, de composities en de verhalen? Jouw levenswandel kun je toch ook als kunst beschouwen? Dat laat Jeroen Krabbé ook zo mooi zien in zijn tv-series over kunstenaars. Het leven van die kunstenaars zijn kunstwerken op zich. Daarom zijn die levensverhalen opgeschreven in boeken en worden er films en documentaires van gemaakt. Sure, dat zal met jouw levensverhaal niet zo snel gebeuren. Neemt niet weg dat jouw levensverhaal er niet voor onderdoet. Niemand is namelijk beter of interessanter dan de ander. 

Door jouw verhaal wél op te schrijven geef je vorm aan jouw gedachten. Of door het uit te spreken. Wij podcasters schrijven vaak op wat we willen zeggen zodat we precies kunnen zeggen wat we willen zeggen. Maar we kunnen het ook afwisselen met het spontane, met wat er in ons opkomt, bijvoorbeeld tijdens een vraaggesprek. Die stream of consciousness. De combinatie van die twee is vaak te gek, door het spontane met het overdachte te combineren.

Volg je eigen pad en wees nieuwsgierig naar alles wat zich aandient. Kijk, luister, ruik en voel zorgvuldig. Doe verslag.

Wat wil je in het leven?

Je kunt je kop gek malen op de levensvragen. Toch is het eenvoudiger dan je denkt. Eigenlijk moet je niet zo moeilijk denken.

Vraag het aan mensen die op sterven liggen en in ene wordt glashelder wat er van belang is. Zo schreef Bronnie Ware ruim 10 jaar terug de blogpost ‘Regrets of the Dying.’ Ze maakte er ook een boek van. Het kwam voort uit haar jarenlange werk als palliatief verpleegkundige. Dagelijks hoorde ze van mensen die op sterven lagen wat er toe doet en wat niet in dit leven.

De uitkomst is niet zo verrassend. Ik denk dat de meeste mensen die een beetje fris onder hun petje zijn zelf ook tot die conclusie komen.

Bronnie kwam tot een top 5 van spijtbetuigingen:

  1. Ik wou dat ik de moed had gehad om een leven te leiden dat trouw was aan mezelf, niet aan het leven dat anderen van mij verwachtten.
  2. Ik wou dat ik niet zo hard had gewerkt.
  3. Ik wou dat ik de moed had gehad om mijn gevoelens te uiten.
  4. Ik wou dat ik contact had gehouden met mijn vrienden.
  5. Ik wou dat ik mezelf had toegestaan me gelukkiger te voelen.

Dit in de praktijk brengen is niet eenvoudig ook al weet je donders goed hoe het zit.

ad 1: Moedig zijn is niet makkelijk, het is veel makkelijker om te doen wat anderen van je verwachten. Ik weet er alles van. Ik nam ondermeer afstand van het geloof, ik ben een dienstweigeraar (erkende gewetensbezwaren) en ik stopte na het tweede jaar HEAO met die opleiding om muziek te gaan maken. Daar werd niet zo positief op gereageerd door mijn omgeving. Maar het waren mijn keuzes, waar ik tot op de dag van vandaag achtersta.

ad 2: Werk gaat vaak ten koste van de kinderen, ten koste van een gezond sociaal leven. Veel mensen weten niet wanneer het genoeg is. Je kunt met veel minder geld ook rondkomen. Je hoeft echt geen huis te kopen, huren kan ook. Je hoeft geen auto te hebben. Je hoeft niet perse op vakantie, en zeker niet een paar maal per jaar en ga zo maar door. Het sluit aan bij punt 1: het vraagt om moed om niet te doen wat anderen doen. Hebben al je vrienden koophuizen? Prima, maar dat heeft niets met jou te maken.

ad 3: Het uiten van gevoelens is voor mij de essentie. Ik besef me dat het uiten van gevoelens zonder schaamte, zonder bang te zijn voor de mening en het oordeel van de ander mij het meest dierbaar is. Ik wil mijn visie, mijn mening kunnen geven zonder rem. Wat een ander er ook van mag vinden, het heeft niets met mij te maken, het is slechts het oordeel van die ander. Mijn mening doet ertoe. Zo ik iets ben, ben ik een stem.

ad 4: Vrienden zijn voor mij altijd belangrijk geweest en zullen altijd belangrijk voor mij blijven. Ik koester sommige lange vriendschappen die inmiddels bijvoorbeeld al bijna 40 jaar duren. Als je met elkaar zoveel hebt meegemaakt dan draagt dat bij aan een band die met niets te vergelijken is. Met vrienden kun je het heel erg oneens zijn, het kan weleens heel erg botsen, maar een goeie vriendschap kan ertegen.

ad 5: Je moet je realiseren wat je hebt, niet wat je niet hebt. Geluk is maar een woord. En gevoel komt vaak voort uit gedachten. Je lekker voelen is dus voor een groot deel een kwestie van het trainen van je gedachten. Het komt neer op leren relativeren. Kijk niet naar anderen om uit te zoeken wat jij niet hebt. Koester wat jij hebt. En realiseer je dat je in staat bent tot de meest wonderlijke dingen. Kiss the sky. Laat het gaan. Ga lekker dansen, doe lekker gek, maak fouten, omarm het allemaal. Maar wees geen calvinist. Ga voluit.

Je de verlichting dansen

Ik heb het wel eens eerder genoemd: in de film Intouchables zit een scène waarin de verzorger danst op het nummer Boogie Wonderland voor zijn gehandicapte vriend.

Ge-wel-dig vind ik dat. Wie is er nu niet gek op dansen? Vanaf de lagere school heb ik altijd gedanst. Gewoon voor de lol, lekker vrij bewegen. Komt zeker ook door die te gekke funk- en discomuziek uit mijn jeugd. En het trok ook de mooiste meiden aan. Man, wat een lol was dat om te dansen met die leuke meiden uit mijn klas.

Zo’n scene uit Intouchables raakt mij dus. Het zit hem in de levensenergie, dat uplifting-gevoel. Dansen is een eerbetoon aan de positiviteit, aan het leven. Wie danst brandt van de energie.

Zelfs in mijn new-wave-tijd, vanaf mijn 18e, aangestoken door vrienden, dansten we op The Cult, Killing Joke, Hüsker Dü, The Cure, Big Country, Japan, Simple Minds, U2, The Smiths en ga zo maar door. Vaak ook wild, wat je toen pogoën noemde. Ik heb regelmatig punkers zo hoog zien opspringen dat hun hanenkamen in de ventilator van Swankys kwam. Swankys zat aan de Hooikade hier in Den Haag. Geweldige tent, daarna gingen we vaak door naar Ao-Zora of ’t Paard.

Ook in de geweldige film Jojo Rabbit zit een prachtige scene. De film speelt zich af in de Tweede Wereldoorlog. De twee hoofdpersonen, nota bene een Nazi en een Jood, vragen zich af wat je gaat doen als de oorlog voorbij is. Juist: dansen! Getuige deze slotscène:

In heel veel films zitten geweldige dansscene’s. Laurel & Hardy, Chaplin en ga zo maar door, ze hebben allemaal gedanst. Dat werkt heel aanstekelijk. Krijg ik mega goeie zin van.

Als je danst staat de tijd heerlijk stil. Er is geen gisteren en er is geen toekomst er is alleen maar een nu. Je kunt natuurlijk afreizen naar India voor een spirituele trip, maar je kunt ook gewoon thuis een lekker dansbaar nummertje opzetten en je helemaal de verlichting dansen.

Voor dansen ben je nooit te oud. Er zijn natuurlijk van die azijnzeikers die het geen porum vinden, of van die schaamtevolle types die niet durven. Ieder zijn ding, maar ik hoop dat ik het nog kan blijven doen totdat ik omval. Ik doe het niet voor de ander, ik doe het voor mijzelf.

Nu weet je wat deze jongen gaat doen als deze fakking crisis achter de rug is.

Gewoon ademhalen

The Breathing App (met dank aan Annedien) laat me rustig ademhalen in een bepaald tempo. In- en uitademen op commando. Geweldig werkt dat. Ik word er giga rustig van, het is gratis en giga gezond.

The Breathing App is inspired by resonance, the scientific name that describes what happens when our heart rate, heart rate variability, blood pressure, and brainwave function come into a coherent frequency. It occurs spontaneously when we breathe at a rate of six breaths per minute (instead of our usual 15-18), and is the rate of breathing that Buddhist monks and Yogis naturally enter into while meditating.

Ik herinner me de uitzending van 24 uur met… Wim Hof – the iceman nog goed. Met name het fragment dat Theo Maassen op de bank ligt en de bevelen van Wim opvolgt. In cadans moet hij heel veel lucht in- en uitademen. Na dat ongeveer een minuut gedaan te hebben blijft Theo 3 minuten liggen zonder te hoeven ademen, zoveel zuurstof heeft zijn lichaam binnengekregen.

Gewoon ademhalen is zo’n beetje het eenvoudigste, allergoedkoopste en lekkerste dat je kunt doen. Het is de essentie van wat wij zijn en wat we moeten doen om in leven te blijven. Daarna komt de rest wel.

Maar voor sommigen die besmet zijn met het Coronavirus is ademhalen helemaal niet zo gewoon. Konden zij maar gewoon ademhalen.

Wie niet ziek is kan maar beter heel bewust gaan ademhalen. Het is de grootste zegening die je kunt vieren nu op dit moment. Je was al aardig op weg, onbewust terwijl je dit stukje las, maar ga het nu maar eens bewust doen!

Want dit is absurd

Ter introductie van mijn wekelijkse nieuwsbrief Podpraat voor de podcastmaker en -liefhebbert typte ik gisteren net als elke week een stukkie tekst ter introductie. Dat stukkie tekst leek me hier ook wel op zijn plaatst. Vandaaro het volgende.

Donderdagavond in De Wereld Draait Door hield cabaretier Tim Fransen een mooi betoog over het boek De Pest van Albert Camus. Je zou het ook een groot eerbetoon aan het absurde kunnen noemen, met dank aan Camus. 

Want het leven is absurd.

Maar gelukkig zijn wij verhalenvertellers. Maken wij de zin(en). De zin, de taal, de logica, is ons wapen tegen het absurde.

Wij hebben die zin(en) hard nodig nu dat zinloze klotevirus er is. Een virus dat we moeten zien uit te roeien, het absurde zien te bestrijden. En dat gaat ons lukken ook. Laat ons namelijk maar bewijzen dat het verzet tegen het absurde zin heeft.

Dit is ons verhaal.