De geest moet vrij zijn

Op verzoek van Ton Zijp schreef ik voor About:blank het artikel ‘De geest moet vrij zijn’. (UPDATE: dit artikel is niet meer online te vinden omdat About:blank ter ziele is)

Een weblog begin je, gewoon, op een dag. Je gaat door en kijkt af en toe om. Je denkt na over de toekomst. Maar naar de toekomst kijken is eigenlijk heel stom. De toekomst kun je niet zelf bepalen, je kunt het hooguit een beetje sturen. Het gaat om NU. En dat is bloggen: nu, hier, lezen, kijken en luisteren!

NU, dat ben ik. Ik ben mijn blog.

— Moerstaal —

De grote omslag voor mij vond plaats in November 2005. Sinds 2000 blogte ik, in het Engels. Als groot voorstander van open content, Creative Commons, liefhebber van het mooie werk van de Publieke Omroep, wilde ik mij gaan richten op Nederland. Bovendien schrijft de moerstaal lekker weg.

Ik ben componist en geluidsontwerper, een bloggend musicus. Mijn bedrijf heet Melodiefabriek maar het echte werk, de echte Marco, laat zich zien via www.marcoraaphorst.nl. Daar loopt prive en werk continue door elkaar.

Het weblog geeft mij vrijheid. De enige beperkende factoren: mijn geest en de tijd die ik aan betaalde opdrachten kwijt ben. Sommige mensen hebben behoefte aan een kader, maar ik red mij prima zonder. Tuurlijk heb ik het over zaken die mij interesseren, het meeste is muziek gerelateerd, maar als mijn dochter van 5 een mooie tekening heeft gemaakt dan zit er geen rem op: die tekening zet ik dan op mijn blog.

In de serieuze blogwereld worden regels verzonnen. Zo van: dit mag wel en dat niet. Daar word ik opstandig van. Ik wil niet weten wat de beste titel voor een artikel is. Ik wil dat allemaal zelf uitvinden. Experimenteren door het te doen.

Toch ben ik zelf soms een dominee, vertel ik de mensen wat ik denk dat het beste is. Dan hoeven zij alleen mij nog maar te geloven en zelf niet meer te zoeken en te kiezen. Ik doe dat eerlijk, dat ben ik, het is niet gemaakt. Het enige doel daarbij: omdat ik VOEL dat het moet. En een paar dagen later dan denken: zo, genoeg dominee Marco. Dan ga ik even wat anders doen.

Ik ben open, mijn blog is open, mijn muziek is open. Mensen kunnen mij remixen. Ik kan heel helder denken en voel soms de verlichting. Maar het open karakter van mijn blog moet juist de mensen uitnodigen om mij te verbeteren. Om kritiek te leveren, om de nuance wat beter op te zoeken. Ik probeer geen perfectie na te streven. Ik ben imperfect.

— Fietsen —

Eind 2005 verhuisde ik, gescheiden, 37 jaar oud, 1 kind. Vanaf begin 2006 had ik af en toe wat werk, maar niet al te veel. Ik ging fietsen in de bossen van Wassenaar. Die wil was er elke dag. Op een ouwe gammele fiets nam ik de tijd om na te denken.

Ik reed over het Landgoed de Wittenburg terwijl ik aan Kottke dacht, de weblogger die in staat bleek om meer dan 30.000 dollar aan donaties te ontvangen van zijn fans, zijn lezers. Dat leek mij ideaal, want het betekende vrijheid. Zijn fans waren dankbaar voor zijn werk en het enige wat ze wilden zeggen middels die donaties: ga door!

Ook dacht ik aan BoingBoing.net, die groep onafhankelijke kritische webloggers die zich niet laten vangen door De Afbakening. Het kader ontbreekt volledig, BoingBoing blogt over van alles; ‘a directory of wonderful things’. En BoingBoing verdient er goed geld mee. Het wordt gewaardeerd.

Als je aan geldverdienen denkt, en dat deed ik op die fiets regelmatig, dan leidt dat af. Kunst en geld gaan meestal slecht samen. Het is nodig dat het ook geld oplevert, maar als het een uitgangspunt wordt, dan gaat het mis. Dan maak je niet iets wat jij mooi vindt, maar wat anderen misschien mooi zullen vinden. Dan maar hopen dat je niet snel de pijp uitgaat, want zo wil je natuurlijk niet eindigen. Tenminste: ik niet!

In Wassenaar voelde ik dat ik het moest doen, bloggen, schrijven over wat ik doe en denk. Ik deed het al, maar ik moest me er echt op focussen, zo vond ik. En dus ging ik dat ook echt doen. Ook bezocht ik lezingen, ontmoette ik Cory Doctorow van BoingBoing, nieuwe collega’s zoals Irene Kress waarmee ik Cirocco.nl startte en Erwin Blom van VPRO Digitaal.

— Geest —

Ik heb wat te vertellen. Ik moet wat vertellen. Dat doe ik in de kroeg en dat doe ik online. Als iedereen stil is, niemand weet iets te zeggen, dat is de dood. Tot het zover is moet je ervoor gaan, dingen doen, dingen maken. De wereld zit erop te wachten. Mensen die het niet goed vinden, vinden wel een ander. Ik doe het voor de mensen die het goed vinden wat ik doe. Of voor mensen die het misschien helemaal niet met mij eens zijn. Ik ben open, dus vertel het me maar!

De bezoekersaantallen groeiden. Steeds vaker reageerden mensen op mijn artikelen. Er kwamen links van andere websites binnen. Het blog werd opgepikt.

Tijdens de fietstochten had ik heldere momenten. Een echtscheiding raakt je diep. Ik nam afscheid van het verleden, maar door mijn dochter zag ik haar moeder nog elke week. Dus neem je afstand ondanks dat het verleden elke week weer voor jouw neus staat. Je kunt er neerslachtig van worden, maar de enige oplossing is: kijk naar de wereld, open je ogen. Ga fietsen! Terwijl ik op die fiets zat kon ik mij voorstellen dat sommige mensen jaloers op mij zouden zijn. Ik kon tenminste fietsen, ik had geen stress en kon mijn ideeën de vrije loop laten. Ik had vrijheid.

Nu ben ik druk bezig met Flick Radio, een radiodrama voor de RVU. Ik werk samen met collega blogger en radiomaker Bert Kommerij. Bert is oude en nieuwe media. Onze liefde voor muziek, klank, vrijheid en internet gaat dieper dan we kunnen uitleggen. Flick Radio is een geweldig project voor mij. Ik wil dat de stemmen, het verhaal, de muziek, de geluiden, samenvallen. Perfectie dankzij de imperfectie. Soms vervormd, soms met ruis, gerommel met achtergrondgeluiden, opwekkende nostalgische en soms vervreemdende gevoelens. Een feestje voor de geest, als een film zonder beeld.

Ik ga voor vrijheid. De vrijheid van geest. Ik wil mij richten op dingen die ik belangrijk vind om te maken. Ik wil de verlichting opzoeken. Momenten dat je alles begrijpt zonder dat je het precies kunt uitleggen. De mooiste dingen kun je niet uitleggen. Het is gevoel.

Het effect van mijn weblog kan en wil ik niet overzien. Dat zou mij beperken. Maar ik hoop dat ik een gevoel overbreng, een positieve aanzet tot verandering, een gevoel van vrijheid en een gevoel van kracht.

Want de geest moet vrij zijn.