I was always a little shocked that people actually cared whether Milli Vanilli sang their own songs! The artifice of pop music is really what I like about it.
Er is niets mis met kunstmatig. Er zijn bosjes zwartekousenfiguren die zich ertegen verzetten, zelfs als het om een zwangerschap gaat, maar dat wil ik hier even laten rusten.
Popmuziek is kunstmatig. Je ziet zo’n bandje wel lekker in de playback in een clip op die gitaartjes rammelen maar in werkelijkheid is er van alles mee gedaan. Zijn er sessiemuzikanten ingehuurd die wel goed gitaar kunnen spelen. En heden ten dage hoeft niemand meer vals te zingen, dankzij de autotune. Een apparaat dat – voor de leek – onhoorbaar valse noten ombuigt naar zuiver noten. Ook Kinderen Voor Kinderen zet dat apparaat overigens op alle liedjes in. Lady Gaga ook. Et cetera.
Tegelijkertijd is er ook niets mis met imperfectie, met foutjes, met rauwheid. Neem Tom Waits, die is daar grootmeester in. Toch gaat ook Waits op dezelfde wijze te werk als bijvoorbeeld een Milli Vanilli. De jaren dat de heer Waits met een bandje alles in een keer live inspeelde liggen 30 jaar terug in de tijd. Waits zoekt naar het perfecte imperfecte geluid. Ik ken de betrokken technici en producers en die zoeken echt naar het ware rauwe geluid en zetten dat als een puzzel in elkaar.
De kwestie van pop zit hem in het lied. Simpel gezegd komt het neer op het verzinnen van een goed pakkend refrein dat in je kop blijft hangen. De rest van dat liedje is een soort van bijzaak. Dat heeft als doel om het verlangen naar het herhalen van het refrein te verhogen. Tijdens een poplied verlangt de luisteraar dus de hele tijd naar het refrein. Spanning en oplossing. Dat idee.
Een poplied is een abstract kunstwerk uit het brein van de makers. Een poplied klinkt hooguit realistisch, maar is het niet.
Luister maar eens naar de demoversie van Perfect Way van de ultieme popband Scritti Politti:
Ha! Dat nummer ken ik alleen maar van Miles Davis. Eindelijk eens het origineel gehoord!
@Rob: dit is dus de demoversie van het origineel :) Die Davis’ Tutu versie lijkt er erg op. Ik sprak ooit met Green Gartside over zijn ontmoetingen met Miles Davis. Hij mocht van Miles, want die was fan, een schilderij uitzoeken. Maar Green durfde niet te kiezen. Had er wel enigszins spijt gekregen jaren later :)
Ik heb begrepen dat er drumcomputers zijn waar de imperfectie met opzet in wordt geprogrammeerd om de drumbeats natuurlijker te laten klinken. Het is op zich al grappig dat streven naar perfectie omdat het tegelijkertijd doodsaai is.
@Peter: interessant blijft wel dat niets perfect blijkt te zijn. Dat wat we ooit strak noemden heet nu een losse feel :)
Of neem de Oberheim DMX, DE hiphop drumcomputer, met zo zijn schommelende analoge klok en een pushende hihats, je zou het bijna menselijk gaan noemen :)
A pop song *is* an artifice.
A pop song is a wonderful thing–a coconut macaroon, to be consumed that moment,
and which does not taste right if you let it sit uneaten.
Yet I still was sorry to learn that Plastic Bertrand did not sing “ca plane pour moi”, because I wanted him to be the artficer!
@gurdonark: didn’t know that. Great pop though :)