Masereelfonds: studiedag auteursrechten

De mannen van SABAM

Op verzoek de Belgische vereniging Masereelfonds vertrok ik gisteren richting België voor het geven van een korte lezing over mijn eigen filosofie achter auteursrechten. Later die middag nam ik deel aan het debat, waarin ook twee heren van SABAM (Belgische BUMA), Godfried Willem Raes (Logos Foundation) en Dirk Van Der Speeten (de kleine podia) deelnamen.

Het publiek bestond uit mensen die vrijwel niet op de hoogte waren van Creative Commons. Ook het noemen van Flickr blijkt nog op vraagtekens te stuitten. Groot op internet betekent nog echt niet dat het volk het ook kent. Alleen een deel van het volk. Bij elke lezing blijft het maar weer lastig om te kunnen bepalen wat het kennisniveau is. Al snel moet je helemaal terug naar de basis en kun je hooguit slechts een paar dingen onder de aandacht brengen.

Opnieuw werd duidelijk dat de definitie Niet-Commercieel in Creative Commons licenties lastig te bepalen valt. Daar moeten internationaal echt discussies over gevoerd moeten worden. Het allerzwakste onderdeel van CC tenzij dat duidelijk gedefinieerd gaat worden in de toekomst. Helaas voor Nederland doet CC nu een pilot met de BUMA en wordt de definitie van de BUMA gehanteerd. Aan de ene kant schept dat duidelijkheid maar naar mijn idee is deze definitie veel te rigide. Ik hoop dat Creative Commons daar volgend jaar echt over wil gaan discussiëren met experts vanuit een open visie. Daar liggen de nieuwe kansen, zie ik raakvlakken met non-profits en onze Publieke Omroep om maar iets te noemen.

Ja, opvallend was om weer te merken hoe vast mensen blijven houden aan oude regels. Copyright met name, ooit verzonnen door de boekdruk-industrie maar inmiddels achterhaald. Als je aan copyright gaat komen, kom je aan hun geld zo lijkt het. Niets is minder waar. Copyright zorgt niet voor veel geld. Zelfs een auteursorganisatie als SABAM of de BUMA lukt dat niet. Het merendeel verdient daar een bijzonder slechte boterham uit, is gewoon arm, tenzij er overige inkomsten zijn. Ik heb SABAM nog gevraagd hoe hoog het percentage is van auteurs die er een dikke boterham aan verdienen. Antwoord kreeg ik niet. Ik schat in dat dit nog geen 5% is van alle aangesloten auteurs is. De reden is natuurlijk dat de overheadkosten van een BUMA of SABAM gigantisch zijn en dat het merendeel van de poen eerst nog naar een platenlabel gaat die na aftrek van haar overhead weer de poen richting musici overmaakt. De auteurs systemen lijken alleen ervoor te zorgen dat deze organisaties kunnen bestaan, maar de auteurs komen er maar mager vanaf zo is de indruk.

Ook opvallend is dat SABAM in principe een samenwerking tussen CC en SABAM ziet zitten. Ze zouden niet ver van elkaar staan. Eens, een groot deel van de CC artiesten heeft behoefte aan collectiebeheer. Maar de invulling daarvan is nog wel lastig. Opnieuw: wat is commercieel gebruik en wat niet?

Godfried Willem bracht luid en duidelijk naar voren dat een idee, een verhaal, een compositie of whatever dat niet tastbaar is nooit bezit kan zijn. Het kan niet gestolen worden. Eens! Iets als intellectueel eigendom bestaat gewoon niet. Lees vooral zijn geweldige stuk ‘De absurditeit van het auteursrecht’.

Volgens Godfried Willem zou het ook in mijn geval logisch zijn om mij niet druk te maken over commercieel gebruik. Hij zou het juist vinden als ik alleen om naamsvermelding zou vragen. Ik worstel er al een tijdje mee. Het is wel eenvoudig, geen gezeur: iedereen mag dan mijn werk gebruiken onder enige voorwaarde: noem mijn naam! En dat zal mij en mijn muziek populairder maken. Het enige wat mij ervan weerhoudt is angst voor commercieel misbruik.

Creative Commons blijft een prima oplossing voor creatief werk. Op het internet neemt het gebruik toe. Ook PC Magazine schrijft er het een en ander over in positieve bewoordingen.

Door Marco Raaphorst

maakt podcasts en muziek

37 reacties

  1. Marco, je geeft aan dat de invulling van de term ‘commercieel gebruik’ zo lastig is. Aan het einde zeg je ‘angst voor commercieel misbruik’. Ik ben heel benieuwd hoe jij commercieel gebruik en commercieel misbruik zou definieren. Zelf kom ik niet verder dan: commercieel gebruik is wanneer iemand geld verdient met behulp van jouw werk. En misbruik zou dan zijn wanneer ik die iemand niet tof vind ofzo…

  2. “Ik heb SABAM nog gevraagd hoe hoog het percentage is van auteurs die er een dikke boterham aan verdienen. Antwoord kreeg ik niet.”

    Toevallig heb ik dezelfde vraag gesteld begin deze week in een filiaal van SABAM. Ik gokte 5% waarop ik een afkeurende reactie terugkreeg. Ik corrigeerde naar 2% waarop de dame zij dat het inderdaad rond dat percentage zal liggen.

  3. @Sanne: Naar mijn idee is het commercieel gebruik als mijn werk verkocht wordt of als directe trigger gebruikt wordt om iets anders te verkopen. Als lokkertje.

    Misbruik in mijn ogen wanneer mijn werk ervoor zorgt dat iemand geld verdient aan mijn werk terwijl ik er niets aan verdien. Toch blijft de definitie lastig en is het CC te verwijten dat ze deze discussies niet via praktijk cases probeert te verhelderen. Om al die vaagheid op te lossen neig ik naar het gebruik van alleen de BY licentie. Daarover is geen enkele discussie mogelijk. Ik ben dan niet gewapend tegen commercieel misbruik, maar heb ook geen gedoe om toezicht te houden en wellicht levert dat juist op langere termijn mij veel meer op. Bovendien hoef ik mij niet langer druk te maken over de discussies rondom commercieel gebruik. En ook al is het commercieel gebruik dan nog kan de promotie veel interessanter zijn dan geld. Stel BoingBoing zet mijn muziek op haar blog. Volgens de commerciële definitie kun je daarover discussiëren of dat wel of niet mag. Maar ik ben een voorstander dat ze dat doen, want dat is goeie promotie voor mij en mijn muziek.

    @anoniem: verbaast mij niets die 2% en let wel: die 2% moet ook nog eens via platenlabels verdeeld worden. SABAM had het gisteren over meer dan 80% die rechtreeks naar labels gaat en dus niet naar individuele auteurs. Kortom: nog meer overhead en nog minder geld. Als auteursverening zijn zowel SABAM als de BUMA er in geslaagd om organisaties op te zetten met goed betaalde medewerkers. Maar helaas verdienen musici er op enkele uitzonderingen na helemaal niets aan.

  4. Volgens mij is er geen CC zonder het concept van intellectueel eigendom. Anders kun je ook niet afdwingen dat mensen je naam moeten vermelden. Als je voor CC bent betekent dat dus ook dat je vindt jij eigenaar bent van het werk en dat jij kunt bepalen onder welke voorwaarden iemand het mag gebruiken.

    Dat verhaal van de overheakosten en de SABAM uitkeringen snap ik ook niet helemaal. Het feit dat labels ook geld krijgen komt omdat artiesten daar zelf voor getekend hebben. Ze hebben hiervoor getekend omdat ze er iets anders voor terugkregen(studiotijd, promo, etc).
    Dat er maar 2% een boterham aan overhoudt zegt meer over de artiesten dan over SABAM. Dat van de honderd artiesten er 2 werkelijk potten breken als van alle tijden.

  5. Ik ben het met Ard eens dat CC niet kan bestaan zonder het concept van intellectuele eigendom.
    Het voordeel van dat eigendom binnen een CC licentie is natuurlijk dat je ZELF beslist hoe je werk gebruikt kan worden.

  6. @Ard: ik moet duidelijker zijn: copyright en auteursrecht zijn twee verschillende dingen. Auteursrecht staat als een huis, daar valt niet aan te tornen. Dat blijft altijd bij mij als maker van iets en naamsvermelding is daarbij noodzakelijk om plagiaat te voorkomen. Ik denk dat iedereen daarvan overtuigd is. Alleen is dat geen eigendom, iedereen kan mijn liedje uitvoeren. Elk idee is dus te kopiëren en te veranderen, het origineel blijft echter dan nog steeds altijd van mij. Ook al pleegt iemand plagiaat, nog steeds blijft dat liedje van mij. Dat kan mij nooit gestolen worden.

    Copyright regelt het maken van een kopie, het uitvoeren ervan of het openbaarmaken van een werk. Als je iets maakt zoals ik, dan is de vraag of copyright een voordeel is of een last. Voordeel zou kunnen zijn: meer geld. Maar dat vraag ik mij dus heel erg af. Hoe minder drempels hoe meer hergebruik lijkt mij.

    Een Tegenlicht uitzending van de VPRO die aangekocht is uit Engeland wordt op TV eenmalig bv uitgezonden. Mag niet het internet op, niet op uitzending gemist. Da’s een probleem voor de VPRO nu op dit moment omdat er een grote groep VPRO leden is die die uitzending hebben gemist en hem willen zien. Een voorbeeld, het gaat natuurlijk verder en er kleven ook nadelen aan. Dat gaat te ver om even uiteen te zetten in deze reactie.

    Ja, SABAM en BUMA verdiensten zijn bijzonder laag. Eens, alleen een kleine groep kan er echt van leven. Toch blijft het raar. En zijn namelijk beroepen waar grotere aantallen wel goed van kunnen leven. Kunstenaars en musici zijn een beetje een uitzondering. We vinden het normaal, maar ja: waarom eigenlijk?

    De labels investeren inderdaad in artiesten, maar ik denk wel dat veel verhalen juist zijn. De grote vier krijgt veel kritiek en dat lijkt mij zeker juist. Misschien niet altijd, maar als er zoveel kritiek is dan is er een kern van waarheid. En ik ken een paar mensen die er gewerkt hebben en praktijkverhalen vertellen. En da’s zeker niet zuiver, dan gaat het al vaak helemaal niet om muziek. Of liefde voor muziek, om passie. Maar meer over marketing. En daar gaan ze zo langzaam aan ten onder. Ze moeten investeren in kwaliteit en artiesten koesteren in plaats van ze zien als een product.

  7. @peter: nogmaal. We moeten niet speken van eigendom. Een schilderij is gewoon een schilderij gemaakt door een schilder. En ja, dat schilderij is eigendom, maar als een foto gemaakt wordt kan dat geen diefstal zijn want het schilderij is er nog steeds. Je kunt wel plagiaat plegen, maar dat heet ook plagiaat.

    En ook nogmaals: auteursrecht en copyright moeten we uit elkaar halen want het zijn twee totaal verschillende dingen.

  8. Voor mij als jurist betekenen auteursrecht en copyright hetzelfde, maar ik snap het onderscheid en ik denk dat dat cruciaal is. CC biedt een verplicht, sterk auteursrecht (naamsvermelding zoals jij die wil) en een zwak copyright (letterlijk en integraal kopiëren mag altijd).

    Ik loop ook al een tijd te piekeren over “commercieel”. Instinctief lijken veel mensen daar toch moeite mee te hebben. Stel je voor dat iemand jouw werk in een boek gaat uitgeven en daar geld mee verdient. Maar is dat nu “hoe durft hij geld te verdienen met mijn werk of “eigenlijk wil ik daar toch wel een centje van meepikken”? Volgens mij het laatste.

    Een tijd geleden sprak ik daarover met een econoom. Die had een boekje geschreven, zag geen kans dat uitgegeven te krijgen en slingerde het toen maar als Creative Commons op internet. Maar wel onder een “non-commercial” licentie. Want stel iemand ging het toch uitgeven, dan liep hij inkomsten mis.

    Na een half uur filosoferen kwamen we tot de conclusie dat als je zelf geen kans ziet het werk te vercommercialiseren, er eigenlijk geen economische rechtvaardiging is waarom jij geld zou moeten krijgen als iemand anders dat wel lukt. Het geld verdienen is dan niet meer jouw prestatie. Vond ik wel een opmerkelijk inzicht.

    En zo kom je dan weer bij de economische motivatie voor auteursrecht, copyright en andere geestesrechten (ius mentis, voor de Latinisten). Waarom gaven we ooit copyrights uit? Omdat je dan geld kon verdienen door exemplaren te verkopen. En belangrijker: omdat je dan roofkopieën van anderen kon tegenhouden.

    Als je nu naar een ander model gaat, moet je ook andere economische uitgangspunten formuleren. Zoals: kopiëren is goed, want het geeft naamsbekendheid aan de auteur. Of: de uitgever mag geld verdienen, want hij betaalt voor de distributie. Of: auteurs mogen vragen wat ze willen, maar na publicatie is verder kopiëren vrij.

    Arnoud

  9. Interessante aanvulling van Arnoud. Gisteren sprak ik samen met Jeroen Hof (Eboman), Bas Schevers en Lucas Evers tijdens een tafelgesprek van Retort++.

    Jeroen geeft aan dat hij op dit moment al zijn werk gratis online zet, in een poging om door te krijgen hoe men zijn werk zal gaan gebruiken. Pas als hij daar beter beeld van heeft wil hij keuzes gaan maken over het beheer van zijn copyrights. Dit betekent overigens niet dat Jeroen gratis werkt; wat hij online zet is vrijwel altijd in opdracht gemaakt. Het online plaatsen is voor hem in eerste instantie dus vooral gericht op het doorvertelbaar maken van zijn verhaal en zijn producten.

  10. @Arnoud: “er eigenlijk geen economische rechtvaardiging is waarom jij geld zou moeten krijgen als iemand anders dat wel lukt”. Daar ben ik het helemaal mee eens.

    Geldverdienen is ook een stuk creativiteit en het is wel heel gemakkelijk van auteurs om af te gaan zitten wachten totdat iemand dat werk commercieel kan verkopen en dan pas op te gaan staan en te gaan roepen ‘ja, maar dat is mijn werk en nu moet je betalen!’. Dat had de musicus dus ook zelf kunnen bedenken.

    En: stel BoingBoing wil mijn muziek op het blog zetten maar doet het niet omdat ik NC gebruik. Tuurlijk, BoingBoing verdient veel geld, maar zou ik dan willen dat BoingBoing mijn muziek niet op haar website aanbiedt? Het tegenovergestelde, het is immers prima promotie.

    Commercieel gebruik regelen kon vroeger omdat de hele keten in handen was van een paar clubs die met elkaar afspraken hebben gemaakt. Maar nu iedereen zender en dus ook promotor is geworden liggen de zaken totaal anders.

  11. @Lykle: we gaan naar een gratis model, dat lijkt mij zo duidelijk. Kranten worden ook gratis. De New York Times online is ook gratis. Je kunt op internet hooguit via fysieke producten geld verdienen of via een goeie service. Maar 1-op-1 afrekenen met musici zal lastig zijn. En bovendien ben ik van mening dat gratis meer oplevert, zodra daar iets anders tegenover staat. Google is daar goed in. Voor het publiek gratis, maar een slim verdienmodel via bedrijven/adverteerders. Voor muziek kan precies hetzelfde gelden en doet dat al een beetje.

    Muziek was ooit een product en is nu een dienst geworden. En met dienstverlening valt geld te verlenen. Ook zeker voor musici. Dat gaan we volgend jaar voor Horeca Nederland uitrollen. Kwestie van vrij denken en de nieuwe mogelijkheden benutten in plaats van vanuit angst te benaderen.

  12. @marco: ja, jammer dat het me niet lukte om daarbij aanwezig te zijn. Maar wat je vertelt over de plannen bij Horeca Nederland spreekt me geweldig aan. Deed me ook erg denken aan de TED Talk van Lawrence Lessig (http://www.ted.com/talks/view/id/187) waarin hij verhaalt over BMI die ASCAP begint te concurreren…

    Als ik/wij (De Ondernemers) nog een rol kunnen spelen, moet je het maar zeggen!

  13. Vond toevallig nog dit prachtige citaat
    The royalties generated by copyright differ extremely
    between the 10% most profiting and the 90% other composers. According to
    the British Monopolies and Mergers Commission, less than 3% of authors
    connected to the British Performing Rights Society received more than £
    10,000 for 1993 performances, while more than 80% of the authors received
    less than £ 1,000.3 Copyright is paying mostly for “stars�.

    Uit 2001 maar toch: harde cijfers.

    Arnoud

  14. @Arnoud. Deze cijfers zeggen mij niets over de kwaliteit van een auteursrechten organisatie. Dat 3% van de auteurs er een noemenswaardig bedrag aan overhoudt is nog niet zo gek. Deel het aantal bandjes dat iets bereikt door het toaal aantal en je mag hopen dat er dit percentage uitrolt. Als je muziek het meest gebruikt wordt hoor je ook het meeste van de opbrengsten te krijgen, of verschillen we hier van mening?

    @marco&arnoud:
    “er eigenlijk geen economische rechtvaardiging is waarom jij geld zou moeten krijgen als iemand anders dat wel lukt�. Dit kan ik totaal niet volgen.

    Als 538 geld verdient aan mijn muziek is het toch niet meer dan fair dat ik ze vraag om een vergoeding?

    Laten we de maker van de muziek bepalen wat er gebeurt met het gemaakte en tegen welke voorwaarden.

    Als je je muziek gratis wilt verspreiden, prima. Als je wilt dat de gebruiker je een vergoeding betaalt voor je inspanning, niet meer dan normaal. We gaan daarom ook helemaal niet naar 1 model. Elke artiest zou op zoek moeten gaan naar een zakenmodel dat hem of haar het beste past. Nogmaals. als andere mensen de muziek die jij maakt waardevol vinden is het toch niet zo gek om er een vergoeding voor te vragen?
    Het feit dat je het zonder toestemming van de auteur anders toch te pakken kunt krijgen wil nog niet zeggen dat dit dan OK is. Als ik mijn achterdeur open laat staan vanacht is dat knap stom maar dat geeft anderen nog niet het recht om zonder mijn toestemming mijn spullen mee te nemen.

  15. @Arnoud bedankt voor de link. Dat zijn nuttige cijfers. Het is wel altijd de vraag wie zich allemaal bij zo’n organisatie aansluiten. Er zal een groep tussen zitten die misschien niet aan de weg timmert.

    Waar ik erg benieuwd naar ben is de groep die minder bekend is dat Borsato en Bauer, maar toch redelijk bekend is. Van bijvoorbeeld een band als Bettie Serveert begreep ik dat die zelfs van de totale inkomsten van de band toch niet helemaal kunnen leven. En da’s een band die behoorlijk aan de weg timmert en via live optredens ook extra geld verdient.

    @Ard als een musicus zelf zijn muziek niet weet te verkopen maar wel als eerste staat te springen wanneer een ander dat wel lukt dan kun je afvragen of dat wel zo logisch is. Tenminste, die vraagtekens zet ik er wel bij.

    538 verhaal snap ik, maar let wel: pas sinds 15 jaar belonen we bands hiervoor (SENA). En in Amerika hebben we dit systeem niet. Van oorsprong werd radio gezien als promotie en omdat de componist op de achtergrond bleef verdiende hij/zij een compensatie omdat deze componist geen voordeel had aan deze airplay, een band wel. Vandaar de vergoeding. Ik zie radio airplay als promotie. Een extra vergoeding vind ik niet logisch, ook al hebben we sinds 15 jaar dus de SENA. Met name omdat schrijvers geen compensatie krijgen, of filmmakers. Als je publieke non-profit openbaarmaking wil vergoeden dan moet je ook iedereen, elke vorm van kunst op dezelfde manier bedienen.

    Ook vraag ik mij af waarom Amerika geen SENA heeft. Madonna verdient dus niets aan radio airplay in Amerika als zij het nummer niet zelf heeft geschreven. Toch werkt dat voor haar. Het is promotie, juist zo wordt ze groot.

    En/en is denk ik wat de meeste musici willen, en promotie en geld. Maar het is de vraag of dit model ook op internet te hanteren is. Bijhouden van airplay online lijkt mij een enorme klus.

    Ja natuurlijk moet de musicus zelf kunnen beslissen. Ook ik maak een keuze. Dat moet zo blijven natuurlijk. Aan de andere kant is er weinig keuzevrijheid. Of je wordt lid van de BUMA of niet. Daartussen liggen nieuwe mogelijkheden. En met name het promotionele aspect kun daarin veel verder gaan uitwerken dan de BUMA nu doet. Daar zijn we dus met Horeca Nederland ook over bezig. Hier zie ik kansen.

    Ik vind het verhaal over de achterdeur niet kloppen. Jij beschouwt muziek als eigendom, ik niet. Mijn composities kunnen nooit gestolen worden. Als iemand anders zich opvoert als componist pleegt ‘ie plagiaat. Daarom vind ik dat woord diefstal altijd erg verkeerd in discussies. Dat klinkt gelijk als misdaad terwijl de componist niets wordt afgenomen. Heel misschien gederfde inkomsten. Hoewel onderzoeken telkens uitwijzen dat kopiëren juist muziek verkoop stimuleert.

  16. @Ard: ik vind de verdeelsleutel prima, het ging me om het feit dat er maar weinig mensen kunnen leven van de inkomsten uit collectieve royalties. Daar had Marco het tenslotte over in het bericht.

    Met die economische rechtvaardging bedoelde ik het volgende. Als jij mij helpt geld te verdienen, heb jij recht op een deel van mijn opbrengst. Hoe verder jouw prestatie van de mijne afstaat, hoe kleiner dat deel wordt.

    Als 538 jou vraagt muziek te maken, dan is het rechtvaardig dat jij een deel van hun inkomsten moet krijgen. Maar als jij voor jezelf muziek maakt, en 538 ziet mogelijkheden om daar geld mee te verdienen, waarom zou 538 jou dan geld moeten geven? Jij hebt de prestatie al verricht zonder dat je dat geld verwachtte, dus welk economisch belang is daarmee gediend?

    In de software-wereld werkt dit mechanisme al een hele tijd prima. Open source is een heel groot succes. Mensen werken voor de ‘lol’ aan software. En ja bedrijven mogen dat gratis gebruiken. Wil jij een stukje software dat doet wat jij wilt, dan kun je iemand inhuren die dat voor je bouwt. Of je moet zoeken tot je iets vindt dat het toevallig al doet.

    Ik zou niet weten waarom een muzikant of tekstschrijver anders betaald moet worden dan een programmeur of een advocaat.

  17. De discussie verplaatst zich langzamerhand naar economische waardes. Het gaat echter in eerste instantie om eigendom. Om bij het 538 voorbeeld te blijven: zonder muziek geen radio.
    Arnouds redenering dat “hoe verder jouw prestatie van de mijne afstaat, hoe kleiner dat deel wordt” deugt niet. Het gaat er om dat mijn product door anderen gebruikt wordt om geld mee te verdienen. Zonder mijn prestatie valt er niks te verkopen. Andersom geldt dat ook. Vaak weet iemand anders mijn produkt veel beter te verkopen dan ik.
    (Het principe van de old skool platenmaatschappij is in theorie niet helemaal onredelijk, ook al lijkt de publieke opinie daar anders over te denken.) Producent en handelaar hebben elkaar nodig. Daarom is het niet meer dan redelijk dat beiden daaraan verdienen.

    Iedereen is vrij om zijn werk gratis weg te geven. Het verschilt per produkt of persoon of dat verstandig is. Ik ben het dan ook met Ard eens dat er meerdere modellen ontstaan. En dat is prima. Maar zo langzamerhand wordt er bijna geeist dat je je werk gratis weggeeft, dat het asociaal zou zijn om je werk te beschermen. Dat deugt niet. Het gelul over of mijn werk economische belangen dient moet maar eens uit zijn in dezen. Het gaat er om dat als ik iets maak, dat van mij is. Als iemand anders daar geld aan wil verdienen zal hij eerst bij mij moeten aankloppen.

    Een flexibeler systeem om dit te regelen is daarin gewenst en volgens mij moet het daar dan ook om gaan.

    Als laatste… Ergens werd nog het voorbeeld genoemd van gratis kranten. Die situatie is niet vergelijkbaar met die van een muzikant. De redactie van een krant word keurig betaald. Dat is hun vergoeding. De krant zelf moet maar zien hoe ze aan dat geld komen. Het is niet zo dat redacteuren voor nop hun stukjes tikken omdat het leuk is voor hun naamsbekendheid.

  18. @Peter met het voorbeeld van de ‘gratis’ kranten geef je precies aan hoe het kan werken: de consument gebruikt iets gratis, waar een andere partij ervoor zorgt (in dit geval door advertenties in te kopen) dat de producenten van de krant toch inkomsten hebben.

    Een muzikant kán zich ook in een dergelijke situatie bevinden, door bijvoorbeeld met optredens in zijn inkomen te voorzien, en daarnaast zijn muziek gratis te delen. Of door in opdracht muziek te schrijven (iemand die docu over Ali B gezien op de VPRO?)

  19. Lykle, in beide voorbeelden zeg je “kan”.
    Het zijn mogelijkheden die kunt proberen. Innovatie, prima. Maar je geeft geen antwoord op mijn “eigendomspunt”. Het gaat er om dat mijn werk van mij is en blijft, tenminste zolang ik leef. Het is een uniek product. Ik vind dat niemand het recht heeft om dat zomaar te gebruiken zonder mijn instemming.
    Ik ben ook voorstander van het zoeken naar nieuwe verkoopmodellen. Het aan de man brengen van dat produkt is echter een ander verhaal en staat hier los van.

  20. @peter hier verschillen we van mening. Ik vind een muzikaal product geen eigendom. Maar ik ontken natuurlijk niet dat de maker ten alle tijden de auteur blijft, tenzij hij/zij die rechten overdraagt.

    Wanneer jij spreekt van eigendom, dan ben je dus dat eigendom – vanuit jouw filosofie gedacht – kwijt na het tekenen bij de BUMA of een platenlabel. Je hebt het eigendom dan overgedragen. Ik draag die rechten, eigendomsrechten, als je wilt niet over. Jij wil dat wel? Ik begrijp jouw standpunt van eigendom daarin dan niet.

    Als muzikanten geld willen verdienen dan zullen ze daar ook moeite voor moeten doen. Geldverdienen vergt een inspanning. Het ene kan niet zonder de ander. 538 hebben we nodig voor promotie en zij hebben muziek nodig om te draaien. Maar als de musici teveel geld vragen dan nemen ze wel andere muziek lijkt mij.

    Maar afgezien van het geld: om op 538 te komen moet je wel eerst opvallen. Dat gezeur over het geld… man, ik heb veel liever dat de radio aandacht gaat besteden aan kleine artiesten. Eerst aandacht, en dan verdienen. Maar lees ook wat Arnoud schrijft: waarom zijn musici hierin een uitzondering? Ik snap dat nog steeds niet. Waarom kan een radioprogramma gratis uit een boek voorlezen terwijl 1 seconde muziek geld kost? Een boek schrijven kost meer tijd dan het maken van een liedje. Nogal krom dus.

  21. Ik heb het helemaal niet over de BUMA. Ik zou nooit tekenen bij de BUMA (zoals je weet). Ik probeer de discussie een stapje terug te leiden. Los van BUMA of CC of whatever.
    Ik krijg hier steeds het idee dat alles van iedereen is en dat is niet zo.

    Ach laat ook maar. Ik geef het op. Het is een onzinnige discussie die de kern steeds mist.

  22. “Ik vind een muzikaal product geen eigendom. Maar ik ontken natuurlijk niet dat de maker ten alle tijden de auteur blijft, tenzij hij/zij die rechten overdraagt.”

    Als ik je dus goed begrijp ben je het oneens met de stelling dat de maker, want eigenaar, bepaalt wat er gebeurt met het gemaakte?

  23. @peter: “Ik vind dat niemand het recht heeft om dat zomaar te gebruiken zonder mijn instemming.”

    Zo zit het auteursrecht ook in elkaar. Dat is ‘Alle rechten voorbehouden’. Alleen bij Creative Commons geef je een paar rechten af, bijvoorbeeld gratis reproductie en de mogelijkheid tot remixen.

    Toch zijn er uitzonderingen. Bijvoorbeeld citeren. En jouw werk mag gekopieerd worden voor privé doeleinden. Dus niet alles heb je over je werk te zeggen. Als mijn dochter jouw schilderij gaat namaken mag dat dus. Tenzij ze het gaat verkopen.

    Ik ben een voorstander van het voortbouwen op elkaars werk. Dat is cultuur en dat moet niet teveel beschermd worden naar mijn idee. Nooit is een idee helemaal van jou, de invloeden zijn soms aanwijsbaar. Jij draagt dingen over op jouw kinderen. Gelukkig hebben we daar open informatie voor. Kunnen we onze kinderen dingen leren en kunnen zij daarop voortbouwen. De muziekindustrie denkt zo absoluut niet. Die denkt alleen in termen van geld.

  24. “Ik vind dat niemand het recht heeft om dat zomaar te gebruiken zonder mijn instemming.�
    Dit is wel degelijk ook de basis voor CC. Maar CC biedt de maker meer flexibiliteit over het hoe en wanneer je toestemming hebt om het desbetreffende werk te gebruiken en te verspreiden. Uitgangspunt van het huidige auteursrecht en CC zijn hetzelfde namelijk intellectueel eigendom.

  25. @peter: wat is de kern dan?

    @Ard: een auteur kan niet alles afschermen. Dat is altijd het gevolg van het openbaar maken. Of je het nou eigendom noemt of niet. Commercieel kun je iemand citeren, een persiflage maken en ook kan iedereen voor privé gebruik er alles mee doen: uitvoeren in besloten kring, namaken, bewerken etc.

    Als auteur heb je nooit geheel zeggenschap over jouw werk. Dat lijkt mij goed. Ik ben blij dat we een publiek domein hebben en ik vind het beter wanneer werken snel in het publieke domein terecht komen. Die 50 of 70 jaar vind ik te lang. En het staat ook nog eens los van geldverdienen, de fout die iedereen maakt. Kijk bijvoorbeeld maar naar klassieke en jazzmuziek.

  26. @Ard ik val in herhalingen, maar intellectueel eigendom vind ik een onzin term. Eigendom is het niet. Eigendom slaat op bezit wat gestolen kan worden. Maar daarmee onderken ik niet dat een auteur altijd de auteur moet blijven. Daar ben ik absoluut voor. Daarom kan wat jij hebt gemaakt je nooit gestolen worden. Zo ja, dan spreken we niet van diefstal maar van plagiaat.

  27. Als ik je eerdere reacties zie krijg ik het idee dat je vindt dat gemaakte muziek gelijk thuishoort in het publieke domein. Maar nu zeg je dat werken eerder in het publieke domein horen. Ik zo graag weten welke van de twee het volgens jou moet zijn. Wat mij betreft blijft het uitgangspunt dat muziek van de maker blijft en dat hij bepaalt wat er mee mag gebeuren tegen welke voorwaarden. Dit kan niet wanneer gemaakte werken gelijk in het publieke domein vallen. Maar goed ik val in herhaling.

  28. @Ard ja, ik ga misschien al mijn muziek licentieren onder een CC BY licentie en laat de NC vervallen. Die keuze maak ik dus zelf en ik verplicht hier niemand toe. Wel zou ik het graag willen zien dat werken sneller in het publieke domein terecht komen. 50 of 70 jaar vind ik nu veel teveel.

    Je hebt het steeds over de maker maar in de meeste gevallen mag de maker juist niets beslissen. BUMA en platenlabels nemen die rechten over. De maker heeft hierin helemaal niets te zeggen.

  29. Dat de maker in sommige gevallen niet kan beslissen over zijn eigen werk is alleen wanneer hij met zijn volle verstand een overeenkomst hiervoor getekend heeft met een label of BUMA. Dit is een beslissing die de maker zelf maakt en waar je niet achteraf over moet piepen. Je weet waar je aan begonnen bent. En het hoeft niet. Je kunt ook zelf iets uitbrengen onder CC zondr label en zonder BUMA. Maar zo af en toe zijn deze partijen toch de moete waard om iets mee af te spreken.Nadat je iets gemaakt hebt belist wat mij betreft de maker dan ook of hij rechten afstaat aan BUMA en/of label in ruil voor een tegenprestatie. Zei iemand dat ik in herhaling val? Wat mij betreft zit mijn bijdrag voor deze discussie erop.

  30. @Ard: eens, die keuze ligt bij de maker.

    De discussie loopt te lang door. Wel is het misschien een keer slim om echt de standpunten en nieuwe ideeën goed op papier te zetten. Daar een overeenkomst in zien te vinden. Een aanzet tot verandering. En let wel: ik denk dat we gewoon moeten experimenteren. Kwestie van doen.

Laat een antwoord achter aan Lykle Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.