Het is nog niet eens zo heel erg lang geleden dat ik de schoonheid van het verhaal ontdekte. Natuurlijk las ik allang boeken, ging ik regelmatig naar de bios en luisterde ik graag naar een goed verhaal tijdens de Haagse opuh koffie.
De ontdekking vond buiten plaats. Ik luisterde met mijn mobieltje naar een podcast van Radiolab. Zo hoorde ik het verhaal van Laura Buxton, een engels meisje van 10 jaar wiens leven plotsklaps zou veranderen door een rooie ballon die ze door de lucht liet zweven. Op de ballon had ze een notitie geplakt “Please send back to Laura Buxton”. Wat er toen gebeurde mag een wonder heten. Vele kilometers zuidelijker kwam de ballon in handen van een meisje dat ook Laura Buxton bleek te heten! Ze kregen contact en spraken af elkaar te ontmoeten. Wat er toen gebeurde was misschien wel veel wonderlijker: de twee meiden leken niet alleen behoorlijk op elkaar, ze bleken ook dezelfde haarkleur, dezelfde type kleding te dragen, even oud te zijn, dezelfde stem en dezelfde interesses te hebben! Dit kon toch geen toeval zijn?
Een wonder was het, dit had moeten gebeuren. De ballon werd van de ene Laura gedreven in de handen van de andere Laura. Het kon niet anders. Dit had moeten gebeuren, zo vertelden de meiden in de podcast.
Op onze planeet aarde met ongeveer 7 miljard bewoners, is kansberekening van toepassing. Mensen die een gigantische bedrag uit de loterij winnen bijvoorbeeld, niet 1 keer maar soms zelfs een paar maal. Of basketbalspelers die als topspelers weggezet worden, puur omdat ze tijdens een wedstrijd ineens heel veel doelpunten achter elkaar scoorden, meer dan iemand ooit tevoren gedaan had. Dat ze de volgende wedstrijd slecht scoorden deed er voor het grote publiek al helemaal niet meer toe. De spelers waren immers halfgoden geworden.
Een wonder is slechts een verhaal. Zo ook dat van die twee Laura Buxton’s. Een verhaal waarin de overeenkomsten in het verhaal werden opgenomen en de zaken die niet overeenkwamen lieten ze weg, die hadden de meiden zelf ook niet eens opgemerkt! Het is een mooi verhaal over toeval mooi verteld. Mystiek gemaakt. Zoals sprookjes dat ook doen. De twee Laura Buxton’s waren in werkelijkheid wel degelijk totaal verschillende meiden. Verschillende lievelingskleuren. Verschillende studievakken. De ene was niet echt 10, maar bijna 10. En ga zo maar door.
Mensen willen maar wat graag in dit soort wonderen geloven. Maar waarom? Waarom zouden we niet willen accepteren dat ons eigen leven ook een wonder is? Waarom er op wachten? En waarom naar al anderen die anderen kijken terwijl wij het zelf allang zijn?
Een goed verhaal goed verteld hoeft niet eens waar te zijn. Dat het iets met je doet dat is de voorwaarde. Dat heet storytelling.
Geef een reactie