Media Me @ Beamlab

Gisteren deed ik samen met Bert Kommerij een tweede Media Me presentatie. Dit maal bij Beamlab. Er waren nogal wat technische problemen tijdens de andere presentaties, maar gelukkig ging bij ons alles goed. Bert zat achter een MacBook Pro en liet op de 9 megagrote schermen telkens een Media Me foto zien, soms in een rustige cadans en soms wat sneller. En daarbij, asynchroon, kon het publiek luisteren naar onze audio mix van 9 opgenomen interviews in combinatie met mijn muziek. De ‘mood’ was positief, uplifting.

Van Roel kreeg Bert Het Geweldige Cadeau (zie video). Margriet gaf ons twee maskertjes opdat we proper en met een zachte huid de lente kunnen gaan verwelkomen.

Leuk dat Beamlab, gaaf die 9 megaschermen, lekker geluid, mooi pand (De Zwijger, Amsterdam) en we hebben een lekker biertje gedronken. De laatste tram sloegen we over, dus lopend met Haags Bakkie drinkers en het Anonieme Meisje uit Flick Radio richting station en ouwehoerend over de gekte op internet, Twitter, Hyves en ook Sterren die op het ijs dansen, gingen we de nacht in.

Mmm, eigenlijk heb ik nu wel even zin in dat maskertje. Kom maar lente, nu, hier, op dit moment. Ik wil je lente!

Door Marco Raaphorst

maakt podcasts en muziek

16 reacties

  1. Heerlijke sound wederom.
    Het was weer inspirerend gister, leerzaam leuk en laat. De 9 bioscoopschermen en de topmuziek dompelde de zaal into Media Me.
    Ik zag mensen minuten lang bijna bewegingloos in hun stoel naar de show kijken. Het was g o e d .
    Ik kijk trouwens uit naar de mp3 van gister . Ik wil gaan knutselen ;-)

  2. Inderdaad een inspirerende en interessante avond. Veel om over na te denken. Ik kijk er naar uit dat jij en Bert samen een liveshow gaan doen. Het mag swingen!

  3. ‘k Heb nog verschillende malen teruggedacht aan de woensdagavond. Vooral ook aan de presentatie over het Privacy Project in combinatie met Media Me. Het was verbazingwekkend, dat die twee meiden beweerden “out of the system” te stappen door een stel postduiven te gebruiken. Desalniettemin waren ze met allerlei moderne technieken (diaprojectoren) en mediakanalen (e-mail) in de weer. Hoe kun je enerzijds een postduif als vrijheid van privacyschendende technologie inzetten, terwijl je anderzijds juíst die technologie ook gebruikt? Als je dan geen innerlijke verscheurdheid merkt, weet ik het niet meer.
    Bovendien betekent zo’n postduif helemaal geen vrijheid. Het is een anachronisme, nostalgie en alleen maar mogelijk omdat het een alternatief lijkt te bieden. Maar dat biedt het natuurlijk niet. Omdat het gekeerd is tégen datgene waartegen het zich afzet, ben je er juist aan gebonden. Negatieve afhankelijkhied heet dat in de filosofie.

    Dat Privacy Project is gebaseerd op de gedachte dat de notie ‘privacy’ een universeel en onwrikbaar gegeven is. Nieuwe technologie brengt opeens die privacy in gevaar. Er wordt hier dus een vergelijking gemaakt: de privacy van enkele decennia geleden – op zich al arbitrair – en die van nu. Daarbij wordt geïmpliceerd, dat die vroegere privacy ‘beter’ was: de huidige privacy is immers in gevaar. Er wordt hier dus een vergelijking gemaakt tussen twee toestanden, waarbij de ene toestand tegelijkertijd als graadmeter wordt genomen. Die vergelijking is dus nooit evenwichtig en altijd scheef!

    Het historisch besef binnen dergelijke initiatieven is meestal vlinterdun, valt me op. Bovendien worden er ethische uitspraken gedaan die doen vermoeden dat het postmodernisme nog niet eens begonnen is.
    Volgens mij kun je veel beter het Media Me-pad bewandelen en onderzoeken, wat er nu allemaal aan het veranderen is. Vanuit een historisch en persoonlijk perspectief en zonder op onvaste gronden uitspraken over goed of slecht gebruik van de mediatechnologie te doen.

  4. @Maurice: ja, in het begin dacht ik nog “waarom zulke donkere muziek onder de beelden van postduiven”, maar aan het eind begreep ik het.

    Privacy is zo’n breed onderwerp. Je hebt je online profiel en status, je hebt van die camera’s op straat, banken die jouw financiële gegevens openstellen voor Amerika, jouw marketings-gegevens voor telemarketing-bedrijven etc.

    Privacy online is nogal een persoonlijke keuze. Persoonlijk zijn is een voorwaarde in het leven en ook online. En daar kan misbruik van gemaakt worden. Maar ik geloof persoonlijk meer in de voordelen. Je bent tenslotte ook maar mens. (en heb je bv buiten op straat privacy? nee dus) Laat je dus gewoon zien zoals je bent en als anderen daar misbruik van willen maken, dan moeten ze dat maar doen. Maar stel daar gewoon een dosis lef en kracht tegenover.

    Tegenover elk negatief verhaal staat tenminste een positief verhaal. Ik hoop dat die positieve verhalen meer naar buiten worden gebracht. Want dat inzoomen op angst is echt iets van de kinderachtige tegenwoordige tijd. En ik kan er vrij weinig mee.

  5. Paranoide angst als inspiratiebron. En het verlangen naar exclusiviteit. Boomhutkunst. Daar moest ik aan denken bij de duivenmeisjes.
    http://weblogs.hollanddoc.nl/somethingtohide
    Dacht eerst dat het een parodie was. Een knipoog. Maar nee. Volle ernst. Misschien zijn zij boodschappers van een nieuwe generatie die zich afzet. Die alleen maar NEE zegt. Die angst cultiveert.
    (Wat mij opvalt is dat ik veel senioren hoor die zich nauwelijks zorgen maken om hun privacy. Een rare omkering.)

  6. Ik verbaasde me ook over het Privacy Project, de presentatie van de meiden van het Savelbergcollege. Angst, 1943, Wilders’ zgn racistische film (de Islam schijnt een ras te zijn) alles in een paar kromsprakige zinnen gekoppeld aan De Duif, die nu naast symbool van vrede ook dat van de bescherming van het privédomein moest zijn.
    Alleen jammer dat ze niet begrijpen hoe postduivenverkeer werkt. De beestjes vliegen altijd alleen terug naar waar ze vandaan gehaald zijn. Postduiven vliegen niet heen en weer. Hoe je op deze wijze werkelijk zou kunnen communiceren is me niet duidelijk geworden. Tenzij de ontvangers de duiven telkens weer wegbrengt naar de afzender voor hergebruik, waarbij de noodzaak te communiceren via duiven natuurlijk verdampt.
    Ik vond het Privacy Project technisch onjuist, historisch vertekend en intellectueel ver beneden peil.

  7. Ik denk eerlijk gezegd niet, dat deze meisjes zich afzetten tegen de openbaarmaking van privézaken. Ik denk eerder, dat zij een creatieve invulling van het thema hebben willen geven en op de voor de hand liggende fenomenen angst en nostalgie zijn terechtgekomen. Aansluitend bij de negatieve angstberichten die het in de media zo goed doen. Die meiden zijn juist van een generatie die het begrip ‘privacy’ steeds maar weer weet op te rekken.
    Dát is wat er gaande is, dat bepaalde fenomenen door mediagebruik op losse schroeven komen te staan. Daar valt geen ethisch oordeel over te vellen – en zeker niet door de vroegere situatie als een universele waarheid te nemen. Die verandering is nu gaande! Punt. Zaak is om bij deze verandering van begrippen, van de wereld, van jezelf stil te blijven staan.
    Media Me zou hiertoe een aanzet kunnen zijn.

  8. @Maurice: met jonge mensen blijft het soms de vraag of ze het uit noodzaak doen of gewoon omdat er een onderwerp gekozen moet worden voor hun studie. Ik ga voor noodzaak, dat mag duidelijk zijn :)

    @Dick: ja Dick je hebt heel wat gemist. Ik durf het bijna niet te zeggen maar doe het toch maar lekker wel: bij ons gebeurt het. Keep a close watch… :)

  9. Geweldig Maurice,
    Het hangt in de lucht!
    Heb meteen een aankondiging van Media Me achtergelaten, wat natuurlijk een veel betere titel is dan Me the Media :)

Laat een antwoord achter aan Marco Raaphorst Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.