I have a dream. It is called love, anarchy, freedom. It is called being idle.
How to be idle
Het boek The 4-Hour Workweek flikkerde ik na een paar hoofdstukken weg. Een voor mij totaal tegennatuurlijk boek. Net zoals Getting Things Done en Lifehacking. Die boeken proberen mij te conditioneren met het idee dat ik zo efficiënt mogelijk moet werken. Hoe je meer kunt doen in minder tijd.
Ze leren je trucs hoe je zo snel mogelijk een email kunt beantwoorden. Lees: zo ONpersoonlijk mogelijk. Die boef van The 4-Hour Workweek neemt een goedkope kracht in India aan om zijn emails te beantwoorden (ja, zelfs voor persoonlijke zaken!). Lifehacking komt met software oplossingen daarvoor; stuur je iemand een persoonlijk mailtje, krijg je een onpersoonlijk geheel geautomatiseerd antwoord terug.
Die boeken zijn geschreven vanuit de geest van De Zieke Manager. Zo’n manager die de hele dag op de klok staat te kijken en de voorraad loopt te tellen. Sneller, meer, meer, meer! En ze voeden jou op met het idee dat als jij die lessen opvolgt je meer gedaan krijgt en dus meer geld en tijd overhoudt voor leuke dingen. Een soort christelijke gedachte: het leven is een hel, maar daarna komt de hemel.
Waarom zou je zo hard werken dat je vanaf woensdag naar het weekend begint te verlangen? Waarom zou je zo hard werken dat je de dagen tot de vakantie aftelt? Waarom niet gewoon elke dag genieten? Waarom meer geld verdienen dan je nodig hebt? Waarom al die onzin producten kopen die je toch weg staat te gooien bij de eerste de beste verhuizing? Waarom überhaupt die onzin produceren voor andere mensen die al die onzin ook echt niet nodig hebben?
Het beste boek dat ik in 2010 las heet How to be idle. Geschreven door grootmeester lummelen Tom Hodgkinson. Een slimmerik haalt het wel uit zijn hoofd om zich in te spannen voor al die onzin. Een slimmerik ligt liever wat te dagdromen. Een slimmerik gunt liever zijn geest wat rust. Want vanuit rust creëert de geest de meest waanzinnige nieuwe dingen. Natuurlijk haat De Zieke Manager nieuwe ideeën. Natuurlijk haat ‘ie innovatie. Hij haat kunst. Hij haat nieuw. Hij haat dromers. De Zieke Manager houdt alleen van mensen die niet teveel nadenken. Die gewoon doen wat hij zegt. Dag in, dag uit. Slaafs.
Ik ben zo’n dromer en een lummelaar. Dat wil overigens niet zeggen dat ik niets doe, in tegendeel. Maar ik doe het alleen op mijn manier en wanneer ik het wil. Tenminste: daar zoek ik naar, dat is mijn sweet spot. Totale onafhankelijkheid. Daarom is het weblog mij ook zo op het lijf geschreven. Ik hoef het natuurlijk niet te doen dat bloggen, maar het feit is dat ik iets kan bedenken en het direct kan publiceren, dat is voor mij het onweerstaanbare eraan. Raaphorst leeft ook hier.
Als ik zin heb om in een cafeetje wat te lummelen dan moet dat kunnen. Misschien zit ik een uur later met iemand aan de Hofvijver een onwaarschijnlijk goed gesprek te hebben over het leven. En als ik denk dat het nut heeft om in de bossen van Wassenaar te gaan fietsen omdat dat mijn geest rust brengt, dan moet niemand zich daarmee bemoeien. Ik kan je zeggen dat ik zo de meest waanzinnig mooie dingen heb bedacht. Dingen waar ik nu nog profijt van heb. Fietsend door Wassenaar. Of zwemend in de zoute zee.
Ik ben een dromer en een lummelaar. Maar ik kan ook super geconcentreerd urenlang doorwerken aan iets. En ik realiseer me elke keer weer opnieuw dat ik vanuit mijn eigen rust nieuwe dingen schep. Mijn eigen pad volg. In alle rust. Op mijn manier. Niet opgefokt vanuit de wil van een ander. Niet omdat het moet, maar omdat ik het dolgraag wil.
Het boek How to be idle is via Bol te bestellen:
How to Be Idle
How to be Idle (eBook)
(bovenstaande links zijn affiliate-links, je betaalt dus niets extra’s maar je zorgt er op die manier wel voor dat ik een klein percentage van de winst ontvang)
Geef een reactie