Iets heeft The Sweet Spot of niet. Het niet te verklaren ‘iets’ dat ervoor zorgt of het wel of niet werkt.
Bij het afstellen van een gitaar merk je het. De hoogte van de snaren in combinatie met een paar andere instellingen zorgt ervoor dat het geluid en de bespeelbaarheid optimaal zijn. Het heilige gebied, The Sweet Spot.
Of je componeert muziek en alles voelt alsof je het al kent, aardig, maar het mist The Sweet Spot. Een pauze, een verandering in de harmonie, een paar noten erbij, anders of er juist af.
Net niet is het totaal niet voor mij. Bijna echt is fake. Zonder The Sweet Spot is het niets. Is het de olifant in een porseleinen kast.
Met perfectie heeft het niets te maken. Eerder met de balans tussen perfect en niet perfect. Spanning die opgeheven wordt.
Audiophiles and recording engineers may refer to a “sweet spot” as the focal point between two speakers where an individual is fully capable of hearing the stereo audio mix the way it was intended to be heard by the mixer. Sound engineers also refer to the “sweet spot” of any noise-producing body that may be captured with a microphone. Every individual instrument has its own sweet spot, the perfect location to place the microphone(s) to get the best sound.
(bron: Wikipedia)
The Sweet Spot valt precies in het midden. Resoneert zoals het hout zou moeten resoneren. Met kracht, met toon.
Als eeuwigdurende energie in beweging gezet.
IOW, Resonance. Good one Marco