Net reageerde ik op een blogpost van Heide onder de titel “Muziek is een wind die de jaren, de herinneringen en de angst wegneemt”. En ineens besefte ik me dat het aansloot bij een stuk over het strippen van je ego dat ik in de Happinez las. Een citaat daaruit:
egotrip: Ik doe dit voor jou.
egostrip: Ik besef dat ik uiteindelijk alles doe om in een of andere behoefte van mezelf te voorzien. Een ander is mij daarom ook nooit iets verschuldigd.
Ik ben niet verantwoordelijk voor het geluk van een ander. Juist door me open te stellen voor mijn eigen geluk al dan niet samen of in het bijzijn van anderen, zal mijn universum groeien. Dit noem ik geen egoïsme. Dit noem ik vrijheid.
Muziek maak ik voor mezelf. Hoe ik het zie, hoe ik het hoor. En misschien dat anderen dat ook mooi vinden. Zo niet, dan nog vind ik het wel mooi.
Dat citaat uit Happinez geeft meteen ook mooi en duidelijk het verschil weer tussen ‘niet egoïstisch egoïstisch zijn’ (ik doe dit voor jou) en ‘egoïstisch niet egoïstisch zijn’ (ik doe dit vanuit mijn eigen behoefte). Zo kan ik me voorstellen dat bijvoorbeeld moeder Teresa (o.a.) vanuit haar behoefte aan zorg werkte.
Moeder Teresa was zover ik weet vooral bang. En twijfelde heel erg aan haar geloof. Haar zorg kwam volgens mij voort uit een ‘moeten’, een verplichting. Sommige mensen noemen dat een roeping. Maar wie roept er dan zo machtig?
Wie er zo machtig roept? Het reptielenbrein :)
Linchpin :)