Opmerkelijk afgelopen vrijdag toen ik les gaf op de SAE: geen van mijn studenten Advanced Sound Design wist dat wanneer je een metronoom afspeelt samen met gesproken woord, je hele boosaardige blikken van regisseurs kan verwachten.
Wij muzikanten zijn gewend onze muziek netjes op te nemen tegen een vast tempo. En dus luisteren we altijd naar de beat, de metronoom, als we iets inspelen. Onze audio-programma’s stellen we in op het aantal beats per minute, net zo goed als bladmuziek ook van tempi voorzien wordt. Musici kunnen niet zonder tempo. Componisten ook niet. Dat is onze hartslag.
De meeste niet-in-tempo-denkende-makers (ik ben lief vandaag) begrijpen daar niets van. Die snappen niet waarom je iets in tempo zou inspelen, die verwachten dat je gewoon terwijl je de dialogen hoort er muziek bij kunt maken zonder dat dat *pokkeding!* de metronoom moet klinken. En ja, dat kan ook, maar echt slim is dat niet. Allerlei zaken wil ik namelijk gerelateerd aan het tempo kunnen maken.
En het gekke is, juist het gesproken woord bepaalt meestal het tempo.
