Ed Templeton heeft een fascinatie voor het cement dat voor zijn voordeur ligt. Het cement brengt hem overal. En vanuit de auto, vanaf het cement neemt Ed vaak foto’s. Zonder ooit uit te hoeven stappen. Deze foto’s vormen samen zijn expositie “cemetery of reason”. Ik zag deze een jaar geleden in het S.M.A.K., Gent, Belgie en moest vandaag aan hem denken.
Het cement is er voor ons neergelegd om overheen te rijden. Om ons naar bestemmingen te brengen. Het cement houdt nergens op, desnoods leidt het ons naar een weg terug. En het is alleen toegestaan om over het cement te rijden. Je mag niet over gras rijden. Dat willen we ook helemaal niet. We willen cement. Een goeie weg die ons ergens naartoe rijdt.
Het cement kent de routes die wij mensen willen maken. De steden die wij mensen willen bezoeken. De steden waar wij mensen willen wonen. En plekken waar geen cement ligt, daar wil niemand zijn. Daarom is het ook zo druk op het cement. Het cement weet waar we naartoe willen. Als een uitgestippeld levenspad waar je niet vanaf mag wijken. Cement denkt met ons mee.
Soms is er gewoon meer cement nodig. En dan komt er ook meer cement. En ineens worden er plekken bezocht die voordat het cement er lag zelden bezocht werden. Cement is de rode loper van een bestemming.
Vanaf het cement kun je genieten van wat je ziet. Maar de meeste mensen kunnen dat niet. Zij hebben alleen oog voor hun bestemming. Ed Templeton ziet dat anders. Hij kijkt juist opzij en maakt foto’s van wat ‘ie ziet. Foto’s van winkels, huizen en mensen. Maar altijd met cement onder de wielen. Nooit wijkt hij er vanaf. Overal ligt er immers cement. De vloerbedekking van de aarde waar wij in cirkels overheen mogen rijden.
Geef een reactie