Michael sluit zijn blogpost ‘Bloggen met de billen bloot 2‘ af met een vraag:
Hoe bloot geef jij jezelf op je blog? En ben je daar bewust mee bezig?
Ik heb niet het idee dat ik me ergens voor hoef te schamen, dat bepaalde dingen in mijn karakter of de dingen die ik denk niet zomaar openbaar gemaakt kunnen worden. Ik hou me dus niet in wat dat betreft. En ik vind dat niemand dat moet doen. Als mijn naasten dat wel hebben zou ik dat heel jammer vinden. In naaktheid zit voor mij alle kracht die een mens tot een mens maakt. Fuck schaamte!
Durf jezelf te geven, dan durft een ander zich ook naar jou toe te geven. Oppervlakkigheid is vlak. En de zwartekousenkerk is lachwekkend. Hoe meer ziel je laat zien in alles, en dus ook in je werk, des te beter. Dat maakt het leven namelijk niet voorspelbaar. Dan gebeurt er tenminste iets.
Zoals Frank Zappa ooit zei: what is the dirtiest part of your body? Your brain!
Inspirerende woorden, Marco. Maar je bent dan ook een blogger met het hart op de tong.
Het gekke is dat ik niet echt van mezelf kan beoordelen dat ik zo persoonlijk blog. Het enige is dat als ik goed nadenk dan stel ik weinig grenzen en probeer zoveel mogelijk maling te hebben aan het maken van aannames over mogelijke gevolgen.
Ooit schreef ik dit voor about:blank:
http://aboutblank.nl/archive/2007-08-29/de-geest-moet-vrij-zijn
Dat is het zo’n beetje voor mij. Nog steeds.
Je blogt volgens mij zonder zelfcensuur. In ieder geval kan ik die niet zo snel ontdekken in je teksten. En zoals je zelf ook aangeeft in je blogpost op about:blank wil je zo vrij mogelijk bloggen. Dat is bewonderingswaardig vind ik.
Voor mij is het simpel hoor. Ik kan niets anders.