Veel mensen huren anderen in omdat ze de techniek niet beheersen. Zo is het editen van video’s nog voor velen een vak apart. Beetje maf, want als een school er geen les in geeft ben je als school heden ten dage nogal een boel ouderwets bezig in mijn ogen. Elke computer heeft een video-editor en dus gebruiken die kids dat ook massaal. Het editen van foto’s is ook een eitje voor de hedendaagse jeugd. Voor hun is het een vorm van expressie en communicatie. De kids op Hyves, Facebook en Twitter doen dat nou eenmaal zo. Deal with it!
Video-editen is (nog) een specialisme. Maar een schrijver die zich profileert als tekst-editor (“ik ben heel bedreven in het editen van teksten met behulp van Word”) wordt keihard uitgelachen. Waarom? Omdat iedereen met Word kan omgaan. Dus dan zou iedereen ook schrijver zijn. Feit is: als techniek zo simpel is geworden, dan werkt dat ook zo. Als jij in staat bent om een video te editen dan ben je video-editor. Punt.
Daarom is het ook zo dat iemand zoals ik die handig met de computer is, in de ogen van de achterlopende medemens een zeer veelzijdig persoon. Ik heb er niet voor gekozen, maar het is gewoon zo. En de nieuwe generatie die nu nog op middelbare scholen zit is een veelzijdiger generatie dat ooit tevoren. Naast dat zij hele creatieve makers zullen worden, zijn zij ook in staat om goed online te communiceren, zij zijn promotors van de dingen waar zij van houden. Een computer met internet brengt alles tezamen, en voor je het weet werk je samen met mensen die misschien iets handiger zijn in iets dat je ook graag zou willen. Je kijkt naar hoe zij het doen via een YouTube filmpje, of je leest een blog. Voor je het weet kan je het zelf ook. Papa en mama kunnen het je niet leren. Je juf op school ook niet.
Een schrijver is niet iemand die goed met Word overweg kan. Een schrijver (ik blijf het een heel slecht woord vinden, want niemand schrijft meer) is iemand die creatief met tekst overweg kan. Zo ook een videomaker, die creatief met bewegend beeld kan omgaan. En nogmaals: de techniek wordt steeds eenvoudig.
Ons leven wordt met de dag technischer. Daar waar we vroeger eerst weken lang van de juf les kregen hoe we een pen moesten vasthouden om te leren schrijven, weten hedendaagse juffen vaak zelf veel minder van internet af dan de kids aan wie zij lesgeven. En die technische kloof wordt met de dag groter. Men realiseert zich niet de functie die de techniek op leven heeft.
Een schrijver is niet iemand die goed met Word overweg kan. En een videomaker is niet iemand die goed met een camera en iMovie overweg kan. Het vak zit ‘m in het verhaal, storytelling, en de techniek is zuiver ondersteunend.
Waarom leren wij op scholen kinderen hoe ze met een pen moeten schrijven? Iedereen snapt dat je in je leven veel meer zult typen dan schrijven. Zelfs schrijvers schrijven zelden nog. En waarom leren wij ze niet video’s te editen en foto’s te bewerken?
Het lijkt alsof ons onderwijssysteem bang is voor techniek. En met hen een groot deel van de ouders. Wat hun kids allemaal op die computers doen gaat hun pet te boven. Ze zijn er zelfs bang voor. Het gekke is, vroeger waren het onze ouders en docenten waarvan wij iets konden leren. Tegenwoordig niet meer. De hedendaagse kids leren het van elkaar. Dankzij internet.
Geef een reactie