Het waarom, wat en hoe zijn belangrijke vragen voor elke podcastmaker. Daarom begon ik vorige week dit serietje met de waarom-vraag. En deze week staat, je voelt ‘m al aankomen, de wat-vraag op het programma.
Wat gaat het worden?
Ik wil dat je op de stoel van de luisteraar gaat zitten. Stel je voor wat die luisteraar gaat horen als ‘ie straks jouw podcast gaat afspelen. Wat klinkt er dan? Een gesprek met veel gelach aan de keukentafel? Een verhaal aan de hand van interviews met een voice-over die de luisteraar toespreekt en de boel verhalend aan elkaar lijmt? Met muziek en sounddesign omlijst? Klinkt het gezellig? Of juist serieus? Of spannend? Hoe klinkt die voice-over, verleidelijk of streng? Laat je de luisteraar er zich opzettelijk ongemakkelijk bij voelen? Leuk! Wil je luisteraar iets bijbrengen?
De wat-vraag moet als uitkomst hebben: een omschrijving van dat wat de podcastmaker maakt. Zie de podcast als een object, als een verschijnsel. En probeer dat verschijnsel te beschrijven via elementen die de luisteraar zal opmerken.
Het is allemaal esthetiek
“Het is allemaal vorm”, hoorde ik Spinvis ooit eens zeggen. Hij sprak over muziek. Maar het had net zo goed over podcasts kunnen gaan. Of onze taal. Alle verschijnselen in de wereld krijgen immers pas een naam als ze herkend worden. Wat wij niet opmerken in vorm, bestaat voor ons simpelweg niet.
Inhoud heeft dus vorm nodig om te kunnen bestaan, om opgemerkt te worden. En hoe de inhoud wordt gebracht is minstens zo belangrijk als de inhoud zelf.
Als je een tekst leest zullen de beelden die opgewekt worden het gevolg zijn van jouw fantasie. In een podcast kun je middels stemmen, geluid en muziek die fantasie veel meer sturen. Hoewel je in het transcript van een podcast het verhaal kunt vatten, de aanvullende (onzichtbare) audio ontbreekt daarbij. Daarom zijn het transcript en de podcast in vorm totaal verschillend.
Een opvallende vorm geeft een podcast een smoel en maakt het herkenbaar en onderscheidend.
Timing
Kenmerkend aan een podcast is de afgedwongen tijd, de tijdsduur, de lengte van de podcast. In vrijwel elke podcastplayer is het tijdsverloop van de podcast zichtbaar, hetgeen in minuten en seconden getoond wordt. De luisteraar drukt op play en zal vervolgens het afgedwongen tempo moeten zien bij te benen, tenzij er op pauze gedrukt wordt. Wat dat betreft is een podcast dus gelijk aan een opgenomen lied, of een video. Het zijn media die op tijd lopen.
Daarentegen, wie een tekst leest bepaalt zelf het tempo van lezen. In een podcast wordt dat tempo afgedwongen door de maker. De maker heeft gekozen voor een bepaalde snelheid in de editing en het tijdsverloop van het verhaal.
Keyword: timing. Heilig, niet alleen in muziek, maar in alles dat op tijd loopt.
Vergeet de inhoud niet
Vorm kan niet zonder inhoud bestaan. Zonder verhaal en zonder gesprekken, geen podcast. Voor sommigen ligt de nadruk op de inhoud, voor anderen op de vorm. Maar het wordt wat mij betreft pas echt interessant als zowel inhoud als de vorm beiden heel serieus genomen worden.
Je kunt een niet echt opzienbarend verhaal via een spannende vorm een stuk interessanter maken. En een waanzinnig interessant verhaal kan zonder prachtige vertelvorm toch boeiend zijn. Maar als zowel de inhoud als de vorm slap zijn dan wordt het nooit wat met die podcast.
Wat mij betreft maken inhoud, vorm en timing de podcast. Als een soort heilige drie-eenheid.
Vragen? Laat het me weten, of reageer op dit bericht.
Geef een reactie