Het intro dat pianist Bill Evans hier neerzet is onwaarschijnlijk mooi. En waarschijnlijk is het nog grotendeels geïmproviseerd ook. Bill speelde bijna nooit een melodie exact na. Hetzelfde deed hij met de harmonie. Bill speelde navenant zijn gevoel het telkens weer ietsje anders. Zoals jazz moet zijn; geïmproviseerde muziek.
Wie denkt dat musiceren eenvoudig is heeft het mis. Het is oefenen, oefenen, oefenen en dan maar hopen dat naar jaren er iets in je systeem gaan zitten zodat je zoveel mogelijk vanuit je onderbewuste kunt spelen. Dat is precies ook wat we hier horen. Het is razend knap, maar wat je hoort is gevoel. Puur gevoel. En zo breekbaar.
