George Hendrik Breitner, die gezien wordt als een Amsterdamse schilder, had zijn roots toch echt in Rotterdam en Den Haag liggen. Maar goeds de kunstgeschiedens en Amsterdam in het bijzonder wil graag de werkelijkheid soms eenvoudiger voorstellen dan zij is (lang leve storytelling! #not). Breitner werkte bijvoorbeeld ooit samen met Mesdag en was lid van de nog steeds bekende Pulchri Studio in Den Haag. Om maar iets te noemen.
Componist Micha Hamel heeft speciaal voor het Holland Festival het beroemde schilderij De Rode Kimono van Breitner omgezet naar muziek. In een recente Groene Amsterdammer kwam ‘ie daarover aan het woord. Ik kon me niet echt vinden in dat verhaal, maar toch ben ik nieuwsgierig naar dat stuk. Want ook ik heb heel veel stilstaande beelden voorzien van muziek. Misschien nog wel meer dan bewegende beelden. Zoals onlangs nog voor het Haagse kunstproject Haagse Kunstgrepen.
Bij mij gaat het meestal om een korte bijdrage. Met een paar noten probeer ik het gevoel van het schilderij neer te zetten. Micha kon voor zijn stuk echt de tijd nemen. Hij voert het samen met nog een ander stuk, een Requiem, tijdens het Holland Festival in 1 uur en 10 minuten uit.
Zoals gezegd, ik kan mij niet zo in de uitleg van Micha vinden. Het gaat te ver om die tekst hier door te nemen. Maar wat ik wel graag kwijt wil, is dat er naar mijn idee simpelweg een klik tussen het beeld en de muziek moet plaatsvinden. Tenminste, als je het goed doet. Die klik is er ook wanneer je beelden monteert. Wanneer je een foto bewerkt. Wanneer je een gitaar afstelt op perfecte intonatie. Dat wat zo mooi de Sweet Spot heet. Je weet dat hij daar ergens zit. En dan ineens, voel je hem. Dan zit ‘ie gebakken. Samengesmolten. Eenheid. Liefde.
