De beste muziekalbums van 2008

Opnieuw vroeg popjournalist Harry Prenger mij om mijn top-10 favo albums. Van 2008, natuurlijk dit keer. En opnieuw voelde ik een vleierij om zo tussen die echte popkenners te staan met mijn lijstje. Kijk, ik maak zelf muziek, maar dat wil nog niet zeggen dat ik ook verstand heb van andermans muziek. Maar goeds, dat terzijde.

1. Portishead – Third

portishead-thirdRuis, vervorming, analoge valsige synths, kindergitaartjes. Somber, donker, droevig, heftig.

Tijdloos.

Het had 1972 kunnen zijn. Of 2008.

Ik word er jaloers van.

Soundtechnisch en muzikaal.

2. Q-Tip – The Renaissance

qtip-the_renaissanceTerwijl de rest van de wereld op een laptop met Garageband zijn beats maakt, pakt de Q-Tip er nog gewoon een ouwe MPC bij.

Zo blijkt.

En met Johnny Is Dead, Move, Shaka en Gettin Up als resultaat. De rest van het album deleten we. Albums zijn sowieso een beetje verleden tijd, toch?

3. LeLe – Flage

lele-flageLekkere soundjes en catchy tunes. En af en toe wordt er ook nog wat geroepen of gezongen.

Moet er ook om lachen. Ik hoor avontuur en lol.

Amsterdam 2008, in muziek gevat. Snel gemaakt ook, denk ik.

De tijdgeest, mooi gevangen.

4. Al Green – Lay it down

al_green-lay_it_downYou’ve Got The Love I Need heeft het geilste intro van het jaar; kurkdroge fahnk, met een swaffelende bassdrum en dito basgitaartje.

En ome Al kreunt nog lekkah net zoals vroegah zonder nepgalm in de microfoon.

Tien keer raden wat Obama op zijn iPod…

5. Fleet Foxes – Fleet Foxes

fleet_foxes-fleet_foxesIk heb sommige resencenten de term vernieuwend zien opschrijven. Gelul natuurlijk. Fleet Foxes maakt gewoon goeie muziek die uit hetzelfde hout als een Crosby, Stills & Nash is gesneden.

Of werd versneden.

Punt.

6. Jamie Lidell – Jim

jamie_lidell-jimToffe nummers, toffe sound, toffe gekke zanger. Het enige wat er mis mee is… het is de bedachtheid. Iets waar Terence Trent D’Arby ook last van had.

Volgens mij is er namelijk maandenlang aan de nummers gesleuteld, en ik hoor het, hoe los en spontaan het ook lijkt te klinken.

Volgende keer mag ‘ie van mij met een stelletje muzikanten die oververmoeid zijn een album maken. Deden ze namelijk bij Motown vroegah ook…

7. Justice – Cross

justice-crossAllejezus zeg! Wat zuigt die compressor! Waters Of Nazareth! Onder het motto van: trek die basssynth door 10 compressors, filterbox het laag eraf en limiteeeerrrrr die handel tot er geen spatje dynamiek meer over is.
Een soortemet Casio 2.0 sound zeg maar, maar dan anders.

Best stoer inderdaad, vooral met lange bakkenbaarden erbij, je slimfit jeans aan terwijl je met een losse USB-plug heel stoer aan je knopjes staat te draaien. Maar dit terzijde…

8. Nine Inch Nails – The Slip

nin-slipNIN toonde aan dat je het ook zonder platenmaatschappij kunt. Zelfs met een Creative Commons licentie op je werk.

Verminderd copyright.

Heerlijk album, goeie sound, beukt hier en daar flink, net niet te bedacht en de tunes blijven hangen.

9. Vinkenoog/Spinvis – Ritmebox

vinkenoog_spinvis-ritmeboxMooie woorden met mooie bijpassende muziek van Spinvis. De combinatie werkt uitstekend.

Dit is Nederland.

Dit is Nederland.

Dit is Nederland.

Nederland.

Hollandse muziek.

10. De Jeugd Van Tegenwoordig – De Machine

de_jeugd_van_tegenwoordig-de_machineHollereer ruikt naar het Holland van 2008. Dat zijn die vetnekkies van Geen Stijl of bv een Matthijs van Nieuwkerk maar mooi niet gelukt dit jaar.

Tijdsbeeld. Het blijft een stelletje ongeregeld en voor het nummer Buma In Mijn Zak krijgen ze van mij een schop onder hun volgevreten reten.

Maar goeds, de sounds, de catchy melodietjes en de speelse zinnetjes verdienen lof.

Valt niet te ontkennen.

Hollandia!

Relevante links:

Door Marco Raaphorst

maakt podcasts en muziek

5 reacties

  1. ik ken ze niet allemaal, maar ben het er toch grotendeels wel mee eens. portishead een terechte nummer één, denk ik, q-tip ken ik via jou, al green (staat daar anoo 2oo9 nu nog swaffelen> ; ) altijd goed en die zet ik nu ook maar meteen ff op. want. altijd goed.

  2. A fun read! Good to hear about these albums from your point of view.

    I agree with you that the day of the album is done–and it breaks my heart, and yet my heartbreak doesn’t change that. I am no longer album-conscious at all, but track-conscious.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.