Ik staar naar de zee
en vraag me af
heb ik mijn fiets wel op slot gezet?
hoe laat zou het zijn?
Ik staar naar de zee
en zie een kind met een vlieger
volgens mij heb ik ook zo’n vlieger op zolder
ja, dat moet ik eens gaan doen!
De zee staart naar ons
omdat wij het niet kunnen
Ze daagt ons uit
om te zwemmen
Ze daagt ons uit
om te sterven
Een metafoor voor het oneindige
Een metafoor voor het eindige
Staren is niets zien
onder invloed van het licht
Dat alles langs je heen raast
zonder jou te raken
zonder een jij of ik
en een nu of later
Om ondertussen alles te zijn
wat zijn en niet zijn, is
Ik denk te begrijpen dat ik het niet te letterlijk moet nemen. Staren is een kunst. Loslaten. Gedachten laten zweven. Er even niet helemaal bij zijn. Zonder dat de dagelijkse beslommeringen er als een stoorzender doorheen komen. Iets waar kinderen heel goed in zijn. In het hier en nu leven. Zonder te denken aan wat allemaal nog moet. Allemaal nog kan. We willen niet voor niks als volwassenen het kind in onszelf koesteren. Sommige volwassenen dan.