Mensen kunnen niet staren (in 3 variaties)

Ik staar naar de zee
en vraag me af
heb ik mijn fiets wel op slot gezet?
hoe laat zou het zijn?

Ik staar naar de zee
en zie een kind met een vlieger
volgens mij heb ik ook zo’n vlieger op zolder
ja, dat moet ik eens gaan doen!


De zee staart naar ons
omdat wij het niet kunnen

Ze daagt ons uit
om te zwemmen
Ze daagt ons uit
om te sterven

Een metafoor voor het oneindige
Een metafoor voor het eindige


Staren is niets zien
onder invloed van het licht
Dat alles langs je heen raast
zonder jou te raken
zonder een jij of ik
en een nu of later
Om ondertussen alles te zijn
wat zijn en niet zijn, is

Abonneer je gratis op mijn blog. Je kunt zelf instellen of je onmiddellijk, dagelijks of wekelijks een e-mail ontvangt wanneer ik iets publiceer.

Je kunt mijn blog ook via de RSS-feed volgen. Of volg me op Mastodon.

Luister naar mijn muziek op Spotify, Apple Music, Tidal, Deezer of elke andere streaming service (zoek op 'Marco Raaphorst').

Gepubliceerd op
Gecategoriseerd als uitgesproken

Door Marco Raaphorst

vrijdenker, podcastmaker, muziekmaker, sounddesigner, blogger

1 reactie

  1. Ik denk te begrijpen dat ik het niet te letterlijk moet nemen. Staren is een kunst. Loslaten. Gedachten laten zweven. Er even niet helemaal bij zijn. Zonder dat de dagelijkse beslommeringen er als een stoorzender doorheen komen. Iets waar kinderen heel goed in zijn. In het hier en nu leven. Zonder te denken aan wat allemaal nog moet. Allemaal nog kan. We willen niet voor niks als volwassenen het kind in onszelf koesteren. Sommige volwassenen dan.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.