Laat ik de populaire muziekgeschiedenis even grof opsommen:
- 40-er jaren: jazz
- 50-er jaren: Rock & Roll
- 60-er jaren: popliederen met een boodschap
- 70-er jaren: geliktheid, bombast en de Punk die het klap gaf
- 80-er jaren: Rap
- 90-er jaren: house en IDM
En daarna kwam er geen vernieuwing meer of het moet de meer gecomputeriseerde sound zijn, maar da’s geen stijlelement. Als je kijkt naar wat er op het programma van bijvoorbeeld Lowlands staat dan zie je naast de Rock & Roll ook bandjes die hun baart laten staan en hippie-achtige samenzang erop loslaten. Ook zit er in de presentatie van deze muziek geen vernieuwing meer. Een band staat op een hoog podium en het publiek staat ervoor. Soms wordt er gebruik gemaakt van een videoscherm met wat projecties, maar een hele nieuwe ervaring is het niet.
De rol van muziek is ook enorm veranderd. Muziek werd vroeger vaak gebracht vanuit een houding van protest. Muziek die je ouders vervloekte (“hoe kun jij DAAR nu naar luisteren!?!?”). Maar die ouders gaan tegenwoordig met hun eigen kinderen naar concerten. Schotel ze elektronische muziek voor en ze wiebelen netjes op de maat met hun tenen mee.
Zelfs de Sex Pistols hebben toegegeven hun nieuwe tours puur voor het geld te doen. Mocht je ooit nog twijfelen aan het marketingconcept van Malcolm Mclaren.
En moeten we het nog wel muziek noemen of is het muzak geworden? Muzikaal behang, om de stilte mee op te vullen, om een sfeertje mee neer te zetten van ‘dit is prettig’.
(zie UbuWeb | Marshall McLuhan: The Medium Is the Message volgens David Newfeld)
Muziek is als vertelvorm blijft natuurlijk krachtig. Maar ik denk dat we totaal voorbij het liedjesconcept moeten gaan denken. We hoeven ons niet te houden aan de wetten van couplet, refrein. En nee, we hoeven niet te zingen, we kunnen het verhaal ook vertellen. En we kunnen er beelden bij doen. We kunnen voor een nieuw muziekstuk zelfs een webpagina maken, geheel in HTML5. Zolang de fantasie ons in staat stelt te handelen, kunnen we alles. Kiss the sky!
Geef een reactie