Muzikale ommezwaai

Muzikale ommezwaai

Laat ik de populaire muziekgeschiedenis even grof opsommen:

  • 40-er jaren: jazz
  • 50-er jaren: Rock & Roll
  • 60-er jaren: popliederen met een boodschap
  • 70-er jaren: geliktheid, bombast en de Punk die het klap gaf
  • 80-er jaren: Rap
  • 90-er jaren: house en IDM

En daarna kwam er geen vernieuwing meer of het moet de meer gecomputeriseerde sound zijn, maar da’s geen stijlelement. Als je kijkt naar wat er op het programma van bijvoorbeeld Lowlands staat dan zie je naast de Rock & Roll ook bandjes die hun baart laten staan en hippie-achtige samenzang erop loslaten. Ook zit er in de presentatie van deze muziek geen vernieuwing meer. Een band staat op een hoog podium en het publiek staat ervoor. Soms wordt er gebruik gemaakt van een videoscherm met wat projecties, maar een hele nieuwe ervaring is het niet.

De rol van muziek is ook enorm veranderd. Muziek werd vroeger vaak gebracht vanuit een houding van protest. Muziek die je  ouders vervloekte (“hoe kun jij DAAR nu naar luisteren!?!?”). Maar die ouders gaan tegenwoordig met hun eigen kinderen naar concerten. Schotel ze elektronische muziek voor en ze wiebelen netjes op de maat met hun tenen mee.

Zelfs de Sex Pistols hebben toegegeven hun nieuwe tours puur voor het geld te doen. Mocht je ooit nog twijfelen aan het marketingconcept van Malcolm Mclaren.

En moeten we het nog wel muziek noemen of is het muzak geworden? Muzikaal behang, om de stilte mee op te vullen, om een sfeertje mee neer te zetten van ‘dit is prettig’.

(zie UbuWeb | Marshall McLuhan: The Medium Is the Message volgens David Newfeld)

Muziek is als vertelvorm blijft natuurlijk krachtig. Maar ik denk dat we totaal voorbij het liedjesconcept moeten gaan denken. We hoeven ons niet te houden aan de wetten van couplet, refrein. En nee, we hoeven niet te zingen, we kunnen het verhaal ook vertellen. En we kunnen er beelden bij doen. We kunnen voor een nieuw muziekstuk zelfs een webpagina maken, geheel in HTML5. Zolang de fantasie ons in staat stelt te handelen, kunnen we alles. Kiss the sky!

Door Marco Raaphorst

maakt podcasts en muziek

6 reacties

  1. Leuk om te lezen en over na te denken, mede als moeder van een nu DJ die 6 jaar geleden nog een essay over muziek moest schrijven en niet verder kwam dan vijf regels over dat hij niks met muziek had.
    Ik/wij zijn als ouders dan waarschijnlijk echt geen doorsnee (allebei beheersen we de kunst van het tenen wiebelen absoluut niet, daarentegen wel het muziek draaien en urenlang uit ons dak gaan, bij live muziek of dansend). Mogelijk is dat wèl wat er ook veranderd is: véél oudere generatie is niet vrijwillig in een gareel gedoken.
    Niet alleen Mick Jagger maakt nog muziek voor publiek maar een zestig jarige oom van mij doet dat óók. En met passie.
    Dus die muzak en tranquilizende werking zal zeker opgaan voor een deel van de grote moot, maar zolang muziek in welke vorm en uitvoering dan óók, (dus óók als t semi ouderwets betiteld wordt door critici of andere.derden) nog wakker maakt, energie geeft of doet stirren, dan maakt t niet zoveel uit of het zingt in de auto, in bad, een koor, on or off stage of dat een htmlpagina iemand in vervoering brengt.

    Inderdaad the sky is not even the limit, lets start with kissing it and who knows where it will lead to.
    De braafheid der dingen mag steeds weer over boord of over Hoop. Net zo goed door een 80 jarige bizar sensuele Leonard Cohen (live in Londen) als door een negentienjarige die niet van muziek hield, nu talentenjachten wint en mij, beneden meeluisterend, samen met een zangeres op zolder die hij mee mixed/produced, tot ranen beweegt, en dat niet omdat ik zijn moeder ben, maar vanwege de bizarre schoonheid die ontstaat door de combi van lef, onbevangenheid en ontwapenende experimenteer drift in combi met klassiek geschoolde stem.

    Dank voor je stuk, van lezen en schijven genoten terwijl.ik zo weinig mogelijk met mijn tenen en de rest moet bewegen omdat alles dan pijn doet. #griep ofzo. Maar anders had ik je vandaag ook niet gelezen.

    1. Mooi om te lezen die vernieuwingsdrang van je zoon. En zet een plaatje op, dan is die griep zo weg. Doe maar: Joni Mitchell – The Hissing Of Summer Lawns. Muziek die uit een andere planneet viel.

  2. Ben het met je eens dat er geen nieuwe stromingen meer lijken te ontstaan. Even los van het feit dat er best nog vermakelijke, goede bands rondlopen. Muziek is ook steeds meer een ‘wegwerp’produkt geworden. Niet meer zoals vroeger je platen grijs draaien, maar mp3-tje hier en mp3-tje daar. De andere kant van het verhaal is, dat het misschien ook wel heel erg moeilijk is om met iets echt vernieuwends te komen. Je zal dan niet alleen van de geiktesongstructuren af moeten, maar wellicht naar nieuwe toonladders moeten zoeken. Met 1/4 noten (zoals Arabische muziek). Persoonlijk vind ik het nog steeds leuk om een simpel popliedje te schrijven. Ook al hebben The Beatles dat al veel eerder en veel beter gedaan…

    1. Goeie. Ik heb in het stuk geen rekening gehouden met niet-Westerse muziek. Heb een tweetal Braziliaanse bands gehad. Ben dol op de muzikale rijkdom die daar vandaan komt. Hoewel het naast The Beatles lastig kiezen is, is het geniale popmuziek die er altijd uit Brazilië kwam. Ook die is nu statischer geworden. Brazilianen swingen als de neten maar zetten nu ook vaak een te naadloze drumcomputer in.

      Arabische muziek vind ik interessant, hoewel ik geen kenner ben. Afrikaans idem dito. Ik denk dat ik ook wat stappen in de nieuwe richting moet gaan zetten. Hoewel ik ook ooit gewoon een album met 10 Nederlandstalige liedjes wil maken. Het komt er maar steeds niet van, lui als ik ben…

  3. vandaar dat ik zo van ‘oude’ muziek houd. vooral muziek met goede songteksten, daar ben ik vaak naar op zoek en die vind ik meer in liederen van vroeger dan van nu. …

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.