Sommige mensen houden niet van klassieke muziek, met name episch orkestwerk. Terwijl ze speelfilms met dat type muziek prima kunnen verdragen.
Of neem avontuurlijke elektronica, die velen niet zo snel zullen uitkiezen om op hun smartphones te draaien. Maar schotel het voor in een voorstelling van moderne dans en ze vinden het ineens wel te gek.
Samengesteld wordt alles een ander verhaal. Zou je inzoomen op een bepaalde laag dan vind je het misschien niet mooi, maar met een andere laag erbij wordt het wel ineens mooi. En vaak vormen ogenschijnlijke tegengestelde lagen juist voor een uitdagende blend. Dan gaat er iets broeien. Sterker nog: als je iets maakt dat heel goed klinkt of er mooi uitziet dan kan het best wat dissonants of lelijks gebruiken als tegenwicht. Een goed liedje eenvoudig uitgevoerd op een simpele niet loepzuivere gitaar met wat bijgeluiden op de achtergrond, het goeie lied blijft een goed lied en wordt er wellicht spannender door. Of maak een foto van een geweldig onderwerp maar niet super scherp, duidelijk zichtbaar zonder statief gemaakt, en terwijl er tegenlicht op de foto terecht komt. Het onderwerp blijft ijzersterk en de boodschap komt toch wel binnen. En die niet-perfectie geven we vaak het stempel: sfeer.
Perfectie is sowieso saai.
Een blik in de natuur en je ziet dat blauw en groen naast elkaar bestaan. We noemen dat niet voor niets contrastrijk.
