Mensen zoeken in alles naar betekenis. Vaak klopt er geen bal van. Kunstcritici komen vaak met de raarste diepzinnige complotten aanzetten. Vaak wordt vergeten dat het vooral draait om flink aanklooien, volhouden en geluk in het creatieve vak.
Volgens technicus Ken Scott waren de sessies voor The White Album van The Beatles ronduit saai te noemen. Uren en uren vol prutmuziek werd opgenomen. De technici vielen er soms letterlijk bij in slaap. Aan sommige nummers werd heel lang gewerkt omdat The Beatles niet in staat waren foutloos te spelen. Meer dan 50 takes opnemen was geen uitzondering.
Of wat te denken van deze track:
Opvallend aan dit nummer is dat er 2 bassen klinken: een contrabas en een fretloze bas. Moet je maar opkomen, toch? De partijen worden gespeeld door bassist Herbie Flowers. Maar waarom 2 bassen? Nee, helaas het was geen creatieve ingeving ook al is het nummer juist vanwege haar baspartijen een klassieker geworden. De reden voor de 2 partijen was een simpele centenkwestie: Herbie Flowers verdiende er als sessiemuzikant op die manier dubbel zoveel geld mee.