De Van Waveren Tapes

(De film is helaas niet meer online te bekijken. Een tijdje stond ‘ie op Holland Doc.)

Filmmaker Wim van der Aar stuit in 1996 op het Waterlooplein op een serie geluidstapes van ene Guido van Waveren. Op de tapes treft hij opgenomen telefoongesprekken aan van Guido met zijn moeder en andere naasten, instanties en hier en daar monoloog van Guido zelf. Een niet gangbaar leven openbaart zich. Wim besluit er een documentaire van te maken, zijn eerste. En hoewel de opnames slechts in audio zijn gemaakt, werden er door Wim beelden bijgemaakt. De audiomontage is ook bijzonder geslaagd te noemen. En omdat het hier om opgenomen telefoongesprekken gaat die misschien niet voor iedereen even zo duidelijk hoorbaar zijn, werden alle dialogen in beeld van ondertitels voorzien.

Qua verhaallijn deed De Van Waveren Tapes me een heel klein beetje denken aan ‘Diary of a Times Square Thief‘ omdat ook daarin we gedurende de documentaire langzaamaan het karakter van de hoofdpersoon leren kennen aan de hand van dierbaren. En ook in die documentaire vormden weggegooide persoonlijke notities de basis van de documentaire. Ook bij die documentaire ging het om een debuut.

Aan elk stuk op een rommelmarkt kleeft een verhaal. Maar dat verhaal terughalen, dat kost ontzettend veel tijd en geduld. Het levert gelukkig heel veel op; de waarheid van het leven zonder opsmuk. Zoals een documentaire moet zijn.

Door Marco Raaphorst

maakt podcasts en muziek

5 reacties

  1. Ik heb de uitzending gezien en wilde je nog tippen. Het sfeertje van de uitzending brengt mij terug naar de tijd dat ikzelf ook met geluidopnamen bezig was. Maar wat is dat toch, die drang om de signalen van het leven van alledag vast te leggen? En energie steken in het steeds beter, realistischer benaderen van de werkelijkheid? Terwijl die realiteit zelf minder aandacht krijgt omdat jij je op de techniek van het vastleggen richt. En als het er eenmaal op staat soms zelfs spijt hebt dat je niet beter ‘gekeken’ of ‘geluisterd’ hebt.

    1. Volgens mij omdat we willen vasthouden. We zijn bang dingen kwijt te raken. We willen herinneren, nalaten, een beetje onsterfelijk worden.

      Vaak is mijn doel om een verhaal van iemand goed neer te zetten in alle sfeer. Dat is niet zozeer een momentopname. Hoewel ik dat soms ook doe.

      Èn goed kijken èn luisteren èn registreren is het ding. Dat kan allemaal intens tegelijkertijd, maar vaak lukt het inderdaad niet. Tja aandacht en concentratie…. met musiceren heb je dat ook, dat erbij zijn en er ook weer niet bijzijn.

    2. Ik vergat nog een ding. Schrijven. Dat kun je vaak heel goed achteraf doen. Op het moment zelf ben je dan niet met techniek bezig. Ben het met je eens dat techniek veel gedoe geeft. Ook bij het maken van een documentaire. Al is het alleen al omdat men die spullen van je ziet. Dan gaat men toch anders praten vaak. Pas als ze het vergeten gaat het echt goed.

    1. Ik heb meteen zin om in mijn Hart files te duiken. Prachtige opnamen stiekem van mijn ‘aangetrouwde’ oma De Kruijf gemaakt met een enorme Philips cassetterecorder. Ze vraagt: “Wat heb je daar?”, waarop ik antwoord: “Oh, niets, een cassetterecorder die is stuk …” terwijl de opname loopt; echt sneaky! Maar wel een fraaie puur Haagse opname van een echte Haagse dame. Ik ga kijken of ik het bandje kan laten horen. Moet ik het eerst zien te vinden natuurlijk. Wordt vervolgd.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.