Het bedrog van Philips en Sony: CD’s worden onleesbaar!

For example, a significant fraction of collections from the 1980s of audio CDs, one of the first digital formats to become widely available to the public, may already be unplayable. The Library of Congress, which holds roughly 150,000 audio CDs in conditions almost certainly far better than those of personal collections, estimates that between 1 and 10 percent of the discs in their collection already contain serious data errors.

(bron)

disk1 op de 10 CD’s die onder optimale condities worden geconserveerd zijn nu dus al onleesbaar. Een verhaal dat haaks staat op het verhaal dat Philips en Sony ons altijd hebben voorgehouden. Ze zouden volgens de uitvinders namelijk levenslang meegaan.

De CD met Copy Control (DRM – Digital Rights Management – om te voorkomen dat de CD’s gekopieerd kunnen worden) was de slechts geproduceerde CD aller tijden. Deze waren zelfs op veel CD-spelers niet eens direct na aanschaf af te spelen. Gelukkig is dit type CD, nadat Sony BMG een virus (het beroemde rootkit schandaal) aan haar CD’s had toegevoegd, afgeschaft.

Ik was erbij toen in 1983 op de Firato de CD door Philips en Sony werd geïntroduceerd. Daar hoorde ik voor het eerst Dark Side Of The Moon vanaf CD, zonder getik, geruis en rumble van de pickup. Ook hoorde ik daar de Dire Straits vanaf CD. Ik krijg het er nog koud van, zo kil en koud klonk het. Deze CD’s zouden levenslang meegaan zelfs al gebruikte je ze als onderzetter. Krassen konden het geluid niet aantasten. Op de Firato lagen de CD’s als bierviltjes op tafel.

Het waren valse marketing trucjes zo blijkt nu want CD’s gaan helemaal geen leven lang mee. Sterker nog, haar voorganger vinyl gaat juist wel levenslang mee. Dat hebben de 78 toerenplaten inmiddels namelijk wel bewezen. En hoewel het geluid van vinyl langzaam aan wat achteruit gaat door slijtage via de pickupnaald, bij de CD verloopt dat slijtageproces volgens het principe van de digitale techniek; een kwestie van een 1 of een 0. Dus òf de CD doet het nog (1) òf hij doet het niet meer (0).

En een CD die het niet meer doet is een kwestie van stilte.

Door Marco Raaphorst

maakt podcasts en muziek

9 reacties

  1. Dat je cd’s niet als bierviltjes kon gebruiken was mij al snel duidelijk. Een beetje vette vinger leverde vaak al problemen op. Dat de oudste Cd’s van toen voor een deel per definitie aan verval onderhevig zijn verbaast me niets. Dat probleem heb je eigenlijk met iedere digitale informatiedrager.

    Kan me nog goed herinneren hoe inderdaad destijds benadrukt werd hou ruis- en tikvrij het geluid moest zijn. Je had toen een systeem met 1,2 of 3 D’s in een logo die – als ik het me goed herinner – aangaven of het opname en productieproces helemaal of slechts gedeeltelijk digitaal verlopen was.

    Wat ik me ook goed herinner is dat de Dire Straits zich voor het commerciële wagentje van Philips lieten spannen. Ze werden zwaar gesponsord door de Eindhovense lampenfabrikant met hun “Brothers in Arms” wereldtournee. Mijn eerste concert ooit.

    1. Er zit foutcorrectie op. Maar wat verkeerd was is de overdrijving die gebruikt is in de communicatie/marketing. CD’s zijn heel gevoelig voor krassen. Alleen bij kleine krasjes zul je weinig hinder ondervinden. Maar ook die foutcorrectie werkt niet helemaal fraai, het is hoorbaar.

      DDD was een geheel digitale opname inclusief mastering. ADD was een analoge opname met digitale mastering. AAD was een analoge opname met analoge mastering. Tegenwoordig is dat voor vele bands het beste geluid.

      Maar goeds, die discussie over digitaal versus analoog gaan maar door. Ik weet dat Ken Scott bij de nieuwe mix van Ziggy Stardust de opnames over had gezet naar ProTools en dat alle afzonderlijke kanalen mooi klonken maar zodra je ze intern in de computer ging mixen, wat ze nu “digital summing” noemen, het dun ging klinken. Daarin is hij niet de enige. Zelf heb ik ook dat soort mixen kunnen vergelijken en digitaal klinkt dan ook in mijn ogen minder. Maar ook dat is te compenseren. Dus per saldo: doe mij digitaal maar. Vanwege het gemak. Tape is gedoe; kostbaar en kwetsbaar.

  2. P.S. Zijn de oude 78 toerenplaten niet van bakeliet in plaats van vinyl? Een bakelieten plaat is in ieder geval ook erg kwetsbaar. Die kan je beter niet laten vallen.

    1. Ja, da’s ook kwetsbaar.

      DAT-tape is helemaal bagger. Heel veel producenten, zoals Brian Eno, hebben zich erover beklaagd dat hun mixen helemaal niet meer te beluisteren zijn via DAT-tape.

      Een 1 en een 0 qua opslag is gewoon heel kwetsbaar. Of hij doet het, of hij doet het helemaal niet meer. Analog zit daar compleet tussenin.

      Ach wie weet. Kan zomaar zijn dat we terug gaan naar het verbeteren van analoge technieken. Alles wat op muziekgebied gemaakt wordt op dit moment is qua klank namelijk gebaseerd op analoog geluid. Tot aan oude synthesizers toe. Inclusief lichtelijk “random” ontstemmen enzo. Bij fotografie zie je precies hetzelfde. Vandaar dat Instagram zo populair is. En bij video idem dito. Wat wordt gesimuleerd? Juistum: analoge film!

  3. Daar baal ik wel van, van dat soort leugens. Zelf ben ik nooit fan geworden van mp3. Ik heb een iPod maar gebruik dat ding nooit. Ik draai nog steeds gewoon cd’s in huis, soms luister ik wat op mijn mac – sommige tracks heb ik niet op cd omdat de betreffende cd’s zeldzaam of uitverkocht zijn. Maar echt een vinyl-fan ben ik ook niet, maar als binnenkort mijn cd-verzameling naar de prullenbak kan… nou ja, de oplossingen horen we dan wel weer. Niets is eeuwig, alles slijt. Eigenlijk gek dat we indertijd in die Philips-praatjes zijn gestonken.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.