We keken naar de videobeelden van ruim 20 jaar geleden.
We deden gek. We trokken gekke bekken. We playbackten een liedje. Ons zelfgeschreven liedje. We zongen. We speelden gitaar. We speelden de noten rechtstreeks de Atari computer in. En alles, werkelijk alles namelijk we op video op. Dus ook hoe we een maaltijd klaarmaakten. En hoe we onze tanden poetsten. En hoe we naar het Songfestival keken terwijl we kopstootjes dronken. En hoe we daarop kankerden, op dat fucking Songfestival.
“Hij heeft wel geleefd”, zei de een. Een van de vrienden is alweer 2 jaar dood. Met hem maakte ik muziek. Ik heb mijn HEAO ervoor opgegeven, toen. Blind ben ik voor de muziek gegaan. Ben ik nog trots op. Fuck de HEAO!
Terwijl we rete onzeker waren.
Omdat we dachten dat we anders waren. En dat waren we ook. We droegen rare shirts, rare korte broeken, met van die rare heuptasjes. We zagen er niet uit. We hoorden er niet bij. We waren niet stoer zoals stoere jongens horen te zijn.
Wisten wij veel!
“Toch is dat dualistische leuk”, opperde ik.
“Zeker weten”, antwoordde mijn maatje.
“En wat hebben we gelachen”, zei ik.
“Zeker weten”, antwoordde hij weer.
“Een soort Big Brother”, aldus mijn vriendin.
Ja precies, zonder schaamte. What the fuck!
