Veel elektronische muzikanten hebben de pech dat het publiek er moeite mee lijkt te hebben een mens achter een laptop te zien staan, eventueel aangevuld met een grote knoppendoos. Dat publiek vraagt zich af of meneer of mevrouw misschien niet gewoon de mail staat te checken of de timeline van Facebook staat te lezen. Misschien dat hij of zij zelfs slechts op Play gedrukt heeft.
Wij muzikanten, wij kuch “echte muzikanten” hebben het een stuk gemakkelijker. Wij zitten met een rooie kop met zweet erop ons de tiefus te spelen en je ziet aan onze vingers dat dat godsgruwelijk lastig is.
Toch?
Punt is: jij snapt er waarschijnlijk geen reet van. Van die elektronische muziek niet en van die “echte muzikanten” niet. Menig “echte muzikant” speelt de grootste klotesolo uit zijn hele leven zonder dat een mens het in de zaal in de gaten heeft. Speel vooral een lange solo en ga langzaamaan steeds hogere noten spelen en versnel het tempo en hele volksstammen denken dat je enorm goed gitaar aan het spelen bent.
Glenn Gould, de klassieke pianist, stopte ooit in de 60-er jaren zo ongeveer gelijktijdig met The Beatles met optreden. Zij keerden nooit meer terug naar dat, in hun ogen, klotepodium. Want zij trokken zich terug in de studio, een plek die we met een beetje fantasie een analoge computer kunnen noemen. En net als met de computer begrijpt vrijwel niemand wat er in die studio precies plaatsvindt. Voor de muziekliefhebber is het een groot hocus pocus gebeuren.
Muziek is een taal die weinigen beheersen. Vandaag de dag leer je het niet meer op school. Wat een schande is! Nee we leren onze kinderen wel tekenen. En we leren onze kinderen wel taal. Maar een muzikale taal leren? Terwijl het oh zo leuk is om muziek met kinderen te maken. Om te ontdekken dat je ook zelf geluid kunt maken door te klappen en door te zingen. Je kunt spelenderwijs ontdekken dat er verschillende noten zijn. En dat noten ook vals kunnen klinken. En dat sommige noten als ze samenklinken niet zo mooi klinken. En anderen weer juist wel! Ach er is zoveel te leren, maar nee, we doen het niet. En dus staan we met open mond te kijken naar een “echte muzikant” en bekritiseren we de man of vrouw die met een laptop, die we overigens zelf ook hebben, op het podium staat. Omdat we niet doorhebben hoe dat werkt. Hoe muziek werkt.
Maar goeds. Het mag want het publiek heeft namelijk altijd gelijk. Toch?
Geef een reactie