Kijkend naar de documentaire ‘Doe Maar: Dit Is Alles’ werd ik overvallen door vaderlandsgezinde gevoelens. Toentertijd, toen Doe Maar heel populair was, vond ik het niets. Pas jaren later ben ik het enorm gaan pruimen. En vanavond pruimde ik het weer.
Eigenlijk is het vreemd want vrijwel alle liedjes van Doe Maar zijn gebouwd op de onderstroom van een straffe authentieke reggae groove. En als er iets niet-Nederlands is dan is het reggae wel, zou je denken.
Het zit hem in de melodieën. En de samenklanken. De rare effectjes. De koortjes. De instrumentkeuze. En de Nederlandstalige teksten. Op de een of andere manier zijn die ingrediënten zo oer-Nederlands dat ook al combineer je ze met een zwart Jamaicaanse ziel, het gevoel is en blijft onmiskenbaar Nederlands. Hoekig maar toch swingen met die lekkere billen.
(en schudden met die tieten)
Ik weet nog dat toen het zo’n boem was hier in NL het nog aan Italiaanse vrienden liet luisteren, maar die vonden het maar kinderachtige muziek. Een beetje zo als ”Ernst, Bobbie en de rest” :-)
Doe Maar heeft me nooit kunnen boeien. Nu nog steeds niet eigenlijk.