De betaalmuren van Blendle, eLinea en MyJour

blendle

Gisteren werd Blendle aan alle kanten omhoog gepromoot. Toch een beetje apart want eLinea en MyJour waren er al eerder.

eLinea laat je voor 9,99 euro per maand onbeperkt “all you can read” lezen, maar je kunt ook stukken per stuk kopen.
Blendle biedt alleen een mogelijkheid om losse stukken te kopen.
MyJour biedt naast losse artikelen die je kunt kopen (via credits, beetje onhandig omdat je zo niet direct in euro’s rekent) ook gratis artikelen.

Blendle doet alleen zaken met kranten en magazines, uitgevers dus. eLinea en MyJour geven aan zaken te willen doen met elke auteur. Blendle is met subsidie van onze overheid tot stand gekomen.

Het is nog te vroeg om te zeggen of dit gaat aanslaan. De betaalmuur die ze hanteren stuit sommige eerste generatie internetters tegen de borst. Internet was ooit een compleet vrij en open medium. Maar steeds vaker komen er gesloten toepassingen bij. Daarom kun je bij al deze toepassingen het product ook niet uitlenen aan een vriend of familielid. De toepassing moet gezien worden als een dienst waarvoor men betaalt.

Ik kom artikelen tegen van bijvoorbeeld Vrij Nederland die 79 eurocent kosten. Best veel geld. Voor iets meer geld kun je een heel nummer op iTunes kopen. Maar in tegenstelling tot muziek zal ik een artikel van Vrij Nederland slechts 1 maal gebruiken. Bovendien kan ik het niet downloaden. Laat staan dat ik het kan uitlenen. Dat kan ik met een gedrukt exemplaar van Vrij Nederland wel doen.

Al deze online kiosken zetten DRM, digital rights management, in om de gebruikersrechten te kunnen organiseren. Als gebruiker kan en mag je slechts het stuk lezen nadat je betaald hebt. En da’s best mager want na 1 keer lezen ben je klaar. Koop je voor dat geld een kopje koffie dan heb je tenminste nog iets in je maag. En koop je een krant of magazine dan kun je het tenminste bewaren, er de kattenbak mee vullen, of het uitlenen aan de buren nadat jij het gelezen hebt.

En dan nog iets: wat moeten wij bloggers gaan doen? Menig blogger zal nu ook achter een betaalmuur willen nu er een potentieel verdienmodel is. Helaas zal dan het internet een gesloten netwerk worden. Het open internet dat gratis en vrij toegankelijk voor iedereen was, is dan een gepasseerd station. Het zorgt ervoor dat elke auteur een uitgever met een potentieel businessmodel wordt. En hoewel dat iets is dat die tussenhandel (lees: uitgeverijen) juist niet wil, het is wel precies hetgeen men hiermee in de hand werkt. Want zij een betaalmuur, iedereen een betaalmuur.

Ik zou gek zijn als ik het niet doe…

Door Marco Raaphorst

maakt podcasts en muziek

9 reacties

  1. precies wat ik mezelf afvroeg, hoe zit dat met de uitgevers. er komt een tijd dat er geen uitgever meer bestaat omdat je zelf je uitgever bent. sterker nog, dat ben ik al jaren, sinds begin 2000.

  2. Je kunt in Blendle prima een artikel als PDF printen en daarna in bv Evernote opslaan om later weer te lezen of als onderzoeksmateriaal te houden. Prima toch? De stapels muziek die ik via iTunes heb gekocht maar nooit meer luister is net zo groot als mijn stapel ongelezen boeken. #firstworldproblems.

    Wat ik hier zie is de onherroepelijke opkomst van de particuliere poortwachter. De individuele influencer, de curator. Ik lees straks geen NRC meer, maar een journalist die me bevalt. Wat let Blendle om dan afspraken met individuele journo’s te maken? Hen maakt het niet uit, het platform is ongewijzigd te gebruiken. Bij de Correspondent kun je nu als lezer/reaguurder je expertise per artikel aangeven. Weet je veel over onderwijs? Dan wordt je gewezen op de onderwijs artikelen, want wellicht kun je daar een waardevolle bijdrage leveren. Wat let De Correspondent om bij een volgend onderwijs-artikel gebruik te maken van de aanwezige kennis in het lezersvak?
    Het is allemaal niets nieuws, het zijn experimenten die al 20 jaar worden gedaan. Maar met de huidige technologische stand van zaken én het feit dat TCP/IP verkeer in de haarvaten van de samenleving zit, maakt het makkelijker, sneller en veelzijdiger dan ooit om deze experimenten beter uit te voeren.

    Gooi er een Google Authorship sausje overheen en *away we go*

    1. Via een omweg is die content natuurlijk wel op te slaan, zekers. Maar qua functionaliteit is dat geen uitgangspunt geweest. Offline lezen ook niet.

      Dezelfde discussie als met muziek speelt voor de auteur: speel ik de wedstrijd van het geld of van aandacht? Geld komt na aandacht. Dat blijft het nadeel van iTunes en van elke betaalmuur. Precies het punt dat Spotify omgekeerd heeft. Maar of dat voor geschreven teksten geldt, ik betwijfel het. Medium.com volgt ook haar eigen gratis pad. Beste typografie, fraaiste blogtool ever. Wat wil je nog meer? Ja, geld… :)

  3. Beste Marco, Ik kan een heel eind met je argumentatie meegaan, over dat de prijs relatief hoog is, dat je het niet aan een ander kunt doorgeven, etc.
    Maar kijk eens hoe de journalistiek ervoor staat. Er moeten andere verdienmodellen worden gezocht, omdat media abonnees en adverteerders verliezen. Wij journalisten kunnen niet leven van de wind. Als het publiek onze publicaties niet wil betalen, kunnen we maar beter ophouden. Dan is het kennelijk niet interessant genoeg. En dat zal natuurlijk ook moeten blijken, of genoeg mensen zullen willen betalen.
    Ik heb ook een blog. Daar doe ik niet veel op, omdat ik er niet voor betaald krijg. Soms schrijf ik over iets dat me bezighoudt en kan ik me even lekker uitleven. Dat kan op TPO Magazine, waar ik ook voor schrijf, en waar mijn artikelen achter een betaalmuur zitten, veel minder.
    Maar voor TPO Magazine ben ik bijvoorbeeld naar Colombia, Panama en Venezuela gereisd onlangs, op eigen kosten, om verhalen te maken voor mijn lezers die je niet vanachter je bureau kunt maken. Dat moet toch op de een of andere manier betaald worden. Natuurlijk zorg ik dat ik ook bij andere opdrachtgevers kan publiceren. Toch fijn dat ook de abonnees van TPO Magazine hun steentje bijdragen.

    1. Eens, nieuwe verdienmodellen zijn nodig. En het vak is radicaal aan het veranderen. Het publiek is nu de reporter geworden. Journalistiek moet daar iets nieuws aan toevoegen. Zichzelf opnieuw uitvinden.

      Maar verdienmodellen zijn sowieso complex en mede door internet extreem complex. Internet biedt veel gratis content, de kwaliteitsvideo’s op Vimeo, de kwaliteitsartikelen op Medium.com etc.

      Als je naar kunstenaars kijkt, die investeren in hun werk zonder dat er een directe vergoeding tegenover staat. Geld moet op een alternatieve manier gerealiseerd worden. Net zoals bij muzikanten die via verkoop of via streams vrijwel niets verdienen maar het via live concerten en aanvullende diensten/producten moeten zien te verdienen.

      Misschien is TPO Magazine een interessant model. Ik weet er onvoldoende vanaf.

  4. In grote trekken kan ik het met je eens zijn. Maar om ‘kennis’ te vergelijken met ‘een kopje koffie’?!

    Blendle is niet zo heel erg interessant, anders dan dat het een nieuwe manier is om teksten aan de man te brengen. En dat shoppen op artikelniveau ziet er erg handig uit. Maar principieel verandert er niets.

    Toch is er wel iets waar je bij stil moet staan als het gaat om alle maatwerkvoorzieningen en voorkeursvolgers. Een krant levert me hún selectie aan nieuws en achtergronden. En zelden precies dat wat me boeit. Toch is juist dat belangrijk, omdat het me dwíngt ook minstens een milliseconde te kijken naar onderwerpen en analyses die ikzelf niet zou hebben bedacht.

    Zoals in de jaren zeventig expertsystemen maatschappelijk werkers achteráf van terugkoppeling moesten voorzien – maar uiteindelijk ten onder gingen aan het vóóraf raadplegen – zo lopen al deze systemen een heel grote kans op kokervisie. Je krijgt wat je wílt.

    Dé vraag is of een gebruiker van informatie wéét wat-i wil en wat-i zoekt. De aanpak is helemaal gebaseerd op een volledig geïnformeerde gebruiker. Ja, op bepaalde terreinen (wellicht). Maar de grap is dat juist de onverwachte ontmoetingen de ‘oude media’ interessant maken. Die truc hebben we nog niet en zeker niet als we werken met ‘andere lezers lazen ook…’ of ‘maak uw eigen interesseprofiel en wij leveren wel’.

    1. Elke Nederlander krijgt via het internet de hele dag door toch van die “onverwachte ontmoetingen”? Qua prikkels zijn we heden ten dage op zeker overprikkeld.

      Kennis versus koffie dat is maar de vraag. Het is slechts informatie. Er zijn situaties dat alle informatie mij gestolen kan worden. Dan is vocht belangrijker. Maar goeds, de vergelijking gaat altijd mank. Ook kan een kattenbakvulling belangrijker zijn dat informatie.

      We zijn overgeïnformeerd. We weten meer dan we kunnen behappen. En het maakt ons eerder machteloos dan dat we die informatie praktisch weten om te zetten in iets dat ons verder helpt. In het beste geval is het nog een beetje entertainment. Opwinding vanaf de bank. Maar goeds, da’s een hele andere discussie.

  5. Dat een initiatief als Blendle nu zoveel aandacht krijgt heeft ermee te maken dat nu na al die jaren de belangrijkste kranten en tijdschriften meedoen. Er is dus veel te kiezen.

    Uitgevers als content-producers en -curators blijven denk ik hun waarde behouden doordat ze vooraf een zekere mate van kwaliteit garanderen en ook zelf initiatieven kunnen ontwikkelen. En dat kost allemaal geld.

    Nu ben ik wel een nieuwsjunk en kom ik via de gratis online-content al aardig aan mijn trekken. Als ik in Blendle ga lezen en ervoor ga betalen bestaat de kans dat ik zo voor een tiental euro’s van alles en nog wat weglees. En wellicht stop ik er daarom na een tijdje mee. Of Blendle een blijvend succes wordt valt dan ook pas na langere tijd te beoordelen. Ik twijfel nog of ik mee ga doen, maar ik wens ze veel succes.

Laat een antwoord achter aan karin r. Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.