#metablog 5: taal *tikken doet* is echt mijn ding

Bhutan sacred penises on homes

Desnoods kom ik niet meer uit mijn woorden, worden mijn vingers maar moe van al het getik. Zolang ik gitaar kan blijven spelen. Zolang ik liedjes kan blijven zingen. En zolang er in mijn hoofd steeds weer nieuwe muziek ontstaat, is er niets aan de hand.

Muziek is de mooiste taal. Een universele taal.

Ik weet nog hoe mijn toenmalige collega Alf op 11 september 2001 het nieuws uit Amerika mededeelde. Voor we het wisten stonden we met zijn allen achter zijn Mac het nieuws te lezen. Het was vlak nadat het 1e vliegtuig de Twin Towers was binnengevlogen. Alle bronnen waar Amerikaans, Engelstalig. De dagen erna draaide blogtool Blogger overuren. Iedere Amerikaan begon toen een blog om verhalen en foto’s over de verschrikkelijke gebeurtenissen te delen met de rest van de wereld. Google wilde al vrij snel Blogger kopen wat een paar jaar later ook daadwerkelijk gebeurde.

De teksten die ik online las waren vrijwel altijd Engelstalig. Hoewel je in Nederland allang De Digitale Stad (DDS, sinds ’94!) had, ik volgde dat toentertijd nauwelijks. Een van de weinige Nederlandse blogs die ik toendertijd wel volgde was het 2525.com blog van Francisco van Jole. Maar muziek speelde daarin natuurlijk ook een grote rol. Ik was (en ben nog steeds) veel te vinden op internationale fora voor musici en geluidsspecialisten. De voertaal op die fora is Engels.

Kortom: Engels is de taal van internet.

Gisteren zag ik een leuke uitzending op televisie van Reizen Waes die over Bhutan ging. In Bhutan koestert men de eigen cultuur. Men probeert wel met haar tijd mee te gaan, maar doet dat veel minder krampachtig dan in de rest van de wereld. De gekkigheid skipt men. En dus is er geen Mac Donalds in Bhutan te vinden. Wel respecteert en koestert men de mediterende monniken. En men respecteert de schilderingen van fallussymbolen op huizen om zo het gezin te beschermen tegen boze geesten en te zorgen voor vruchtbaarheid in het gezin, bijgelovig als men is. Een traditie die afkomstig is van de 15e-eeuwse boeddhistische leraar, Drukpa Kunley, die bekend stond als een Goddelijke Gek. Met iedere vrouw die hij tegenkwam probeerde hij een potje te neuken. Hele dorpen werkte hij zo af.

Door die uitzending stond ik stil bij onze Nederlandse cultuur. Koesteren wij deze wel genoeg? Ik denk dat wij Nederlanders eerder neerkijken op onze cultuur. In de politiek is het inmiddels populair om kunst uit eigen land al helemaal als onzinnig te beschouwen. Zelfs als een hobby af te schilderen. Tenzij Obama bij je op bezoek komt want dan remember je ineens weer dat Rembrandt best een toffe schilder was. Rembrandt, een man met een linkse hobby, zo was het toch? Nog even een paar keer op die achterlijke partijen stemmen en onze cultuur is definitief naar de kloten geholpen. Tering!

Die uitzending over Bhutan kon natuurlijk alleen gemaakt worden omdat er een tolk met de televisiemakers meereisde. Ze spraken natuurlijk Engels want als je twee werelddelen bijeen brengt dan is goede communicatie een vereiste. Heel vroeger reisden niet zo heel veel mensen de wereld over, kwam het niet voor dat je een buitenlandse krant las of dat je beelden uit Amerika op televisie zag die niet ondertiteld waren. Maar die tijden zijn radicaal veranderd. Meer dan ooit tevoren zal je geconfronteerd worden met de Engelse taal.

En toch bloggen we stug door in het Nederlands terwijl we weten dat we in het Engels veel meer ogen en oren kunnen bereiken.

Of is het een miskenning van onze cultuur als we ineens in het Engels gaan communiceren? Koesteren we stiekum toch, als het erop aankomt, net als die Bhutanezen, onze eigenheid in taal? Je kunt veel culturele gebruiken koesteren maar zoiets essentieels als een niet-compatibele taal, wat communicatieconflicten in de hand kan werken, is dat wel slim? Beperkt dat ons juist niet enorm?

Mijn bedrijfsblog Melodiefabriek is Engelstalig omdat ik op de globale markt opereer. Toch is mijn werk vaak super Nederlands van aard. Zo doe ik veel met gesproken woord in het Nederlands. Zo ook mijn recente audiodocumentaire Oostende Healing die in de nacht van 1 op 2 april uitgezonden werd door de NTR op Radio 6. Een van de geïnterviewden is geluidstechnicus Mike Butcher, een Brit die woonachtig in België is. Ik hoefde de man niet te vertalen zo vond de NTR, aangezien de NTR een hoog opgeleid publiek heeft. Maar aangezien de rest van de documentaire gewoon in het Nederlands is, bleef daarmee het bereik ook beperkt tot Nederland en België. Aan het onderwerp, Marvin Gaye, lag het niet, maar aan de taal wel. De taal vormde de beperkende factor.

Makkelijk is dat zeker niet. In het Engels schrijven is nog tot daar aan toe, maar in het Engels spreken is echt een veel lastiger verhaal, zeker als je dat overtuigend wilt doen. En dus ligt het voor mij niet zo voor de hand om mijn audiodocumentaires in het Engels te produceren. Maar toch, als ik er zo over nadenk, waarom niet eigenlijk? Een wereldmarkt wacht op mij. Het is een kwestie van doen en blijven doen om je daarin te ontwikkelen.

We zitten waarschijnlijk in een overgangsfase van 100% Nederlandstalige blogs naar meer Engels georiënteerde blogs. Voor blogs met een innovatief en internationaal karakter zoals het blog van The Next Web dat al jaren serieus meespeelt in de ratrace van internationale techblogs, geldt dat al heel lang. De markt in Nederland is simpelweg te klein. Online is het al lastig genoeg om je geld te verdienen, laat staan dat je die markt ook nog eens beperkt via de taal. Maar dat is toch precies wat we hier met z’n allen doen.

Zullen we maar lekker in het Engels gaan bloggen dan?

(foto onder CC BY-NC-ND: Deana Zabaldo)

Door Marco Raaphorst

maakt podcasts en muziek

8 reacties

  1. JA! YES! Bedoel ik… of eigenlijk maybe… Waarom een keuze maken? Waarom niet Engels als het uit komt en anders gewoon Nederlands? En alles op een blog, waarom een apart blog voor aanmaken? Ik blog soms in het Engels als ik een recensie die ik voor de ABC heb geschreven op mijn blog plaats of omdat ik een Engelstalig publiek wil bereiken. Maar schrijven in je moerstaal is toch makkelijker.

    En dat geldt wellicht ook voor je muziek: richt je op beide markten. Omdat je radiodocumentaire in het Nederlands is heb je in verhouding maar een beperkt publiek, maar goed, anders had je hem niet bij de NTR kunnen uitzenden. En hoe groot moet je publiek zijn? Je kunt altijd de interviews die je deed voor Oostende Healing gebruiken voor een Engelstalig artikel dat je erover schrijft.

    1. De keuze op taal is simpel te maken of je iets op het ene of het andere blog zet. Mijn reden daarvoor is dat het uiteindelijk voor het publiek het makkelijkste is. De Engelstaligen zullen niet graag door allerlei Nederlandse content willen scrollen. En volgens mij moet je het je publiek zo makkelijk mogelijk maken.

      Vroeger deed ik 1 ding, in het Engels. Zo rond 2000. Mijn site had toen echt een enorme impact internationaal, het bracht me alles. In Nederlands taalgebied merk ik dat de kansen gewoon veel te klein zijn, zeker online. Muziek is een lastige business en als je op taal gaat beperken wordt het nog lastiger.

      Mijn publiek moet groter zijn dan dat het nu is. Aan de content ligt het niet, maar aan de taal wel. Dat wil nog niet zeggen dat ik nooit meer een Nederlandse productie zou kunnen maken, maar het zit hem meer in hoe ik een en ander communiceer via mijn site/blog. De keuze voor Engels is daarin meer dan logisch want daarmee richt je je niet langer alleen tot Nederland (alle professionals verwacht ik Engels te kunnen lezen) maar ga je internationaal.

      Eigenlijk doe ik dit dus al met Melodiefabriek. Maar ik denk dat ik het nog wat breder kan trekken en kan uitdiepen…

      1. Ja die keuze voor een apart blog kan ik me in jou geval goed voorstellen. Voor mij volstaat voorlopig een button ‘English’ in het hoofdmenu waar ik alle Engelstalige artikelen onderbreng. Mijn core business is op dit moment namelijk nog Nederlandstalige artikelen. Maar wie weet wat de toekomst brengt :)

  2. Ik weet niet hoe beter dan in mijn eigen taal persoonlijk te bloggen. Ik mis de talenknobbel (en motivatie) om Engels als voertaal daarvoor te gebruiken. Dat ik geen commercieel belang heb (bloggen is hier hobby) helpt een eind.

  3. Het Engels van nederlanders is helaas nog altijd lachwekkend in de ogen en oren van native speakers. Als je muziek zo goed is dat ze je dat vergeven, dan kan het. Anders heb je professionele vertalers nodig.

    Voor veel beroepen is de Nederlandse markt echter groot genoeg.

    1. Het beste is om eenvoudig Engels te gebruiken want dat begrijpen de meeste mensen. Mijn Engels is ook niet perfect maar de boodschap komt wel over. Dat is voldoende.

      Bovendien word je er beter in als je het vaker doet. Fouten maken hoort daarbij. Wie schrijft die blijft.

    1. @Karin: Wat mij betreft wel. Je hoeft er niet per se een speciaal nieuw blog voor aan te maken. Een Button English lijkt me voldoende. Maar goed, als Marco zich echt vooral op het buitenland wil richten dan is een .com zoals hij heeft natuurlijk wel handig.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.