Laatst luisterde ik in de auto naar een item op BNR Nieuwsradio. Het ging over onze HEMA waar het de laatste jaren niet zo goed mee gaat. Dat wat ooit doorging voor een oer-Nederlands bedrijf is inmiddels alweer 7 jaar in handen van de Britse investeringsmaatschappij Lion Capital. Niet alleen is haar nettowinst over in 2012 gehalveerd tot bijna de helft, inmiddels staat de Nederlandse HEMA onder curatele van haar eigenaar toen de nettowinst over 2013 zelfs een nettoverlies van 16,4 miljoen euro bleek te zijn.
Van de week liet mijn vader 3 aantekeningenboekjes zien. “Bij de HEMA betaal je hier het driedubbele voor”, vertelde ‘ie me. En dus koopt hij ze bij de Action net als velen andere Nederlanders. Hetzelfde zie je met kleding gebeuren. Ga maar eens op de uitkijk bij een Primark staan. Vrijwel iedereen komt daar met een Primark-tas naar buiten. Het loopt er storm. Het is de winnaar van het goedkoopste segment omdat daar simpelweg geldt: de goedkoopste wint.
De man die op BNR Nieuwsradio vertelde dat in Nederland geen sterke middenmoot vertegenwoordigd is, men wil òf spotgoedkope massaproducten òf men wil exclusief dure producten. Kortom: òf het “geen cent teveel gevoel” òf het “omdat wij het kunnen betalen gevoel”.
Online is dat laagste segment helemaal een lastige markt. En het is nog maar de vraag of je van een markt kunt spreken omdat het meeste gratis “verhandeld” wordt. Nieuws kun je gratis online lezen. Blogs ook. De video’s van YouTube en Vimeo, ze zijn allemaal gratis te bekijken. Muziek via Spotify, of via SoundCloud of Grooveshark. Natuurlijk, je zult bij sommige van die services de reclameboodschappen op de koop toe moeten nemen. Maar dat is bij nationale radio en televisie ook het geval. Nee sterker nog: radio en tv staan bol van de commercials!
Het laagste segment van de markt is geen leuk segment. Want daarin is niet de kwaliteit van doorslaggevend belang maar de prijs. De soms mindere kwaliteit wordt letterlijk op de koop toegenomen. Ik zie het vaak bij mijn collega-bloggers die vaak voor het goedkoopste abonnement in webhosting gaan. Vaak gebruikt men zelfs de gratis hosting van Wordpress.com of Blogger/Blogspot in ruil voor de advertenties die het bezoek vervolgens te zien krijgt. Ook al kost het slechts 30 dollar per jaar om dat af te kopen. Zelfs dat vinden ze nog teveel.
Natuurlijk moet iedereen zelf lekker bepalen wat ‘ie met zijn of haar centjes doet. Maar uit eigen ervaring weet ik dat er een groot verschil zit tussen het type freeloader en het type klant. Ik weet dat omdat ik hier en daar wat van mijn muziek gratis aanbied zodat deze onder een Creative Commons licentie hergebruikt kan worden. En omdat ik al ruim 11 jaar onderneem met mijn eigen bedrijf Melodiefabriek. Die gratis dingen hebben mij ook indirect leuke dingen opgeleverd, maar per saldo verdien je er geen centjes mee. Ook is het niet echt een eer als ze mijn muziek gebruiken, want de reden is immers simpel: ik ben gratis.
Ik geloof in goeie hosting en betaal er graag voor. Ook betaal ik voor mijn SoundCloud account, voor mijn Vimeo account, voor Premium WordPress thema’s, voor mijn muzieksoftware, voor mijn plugins, voor aanvullende samples en geluiden. Jarenlang betaalde ik maar wat graag voor mijn Flickr account, totdat Yahoo zo stom was om dat account om zeep te helpen door het gratis te maken. Tja, daar zeg ik dan ook geen nee tegen! En ik typ deze blogpost op de duurste MacBook Pro die je kunt kopen. Allemaal producten en diensten uit hogere segment dus. Geen cheap ass meuk.
(foto onder CC BY: Harry Marmot)
Geef een reactie