Twee Gouden Kalveren steken boven een verhuisdoos uit die het nieuwe huurhuis van Willeke van Ammelrooy en Marco Bakker binnengebracht wordt. De carrière van Marco kreeg een flinke ommezwaai toen hij 17 jaar geleden een ongeval veroorzaakte in de garage van de Arena waarbij een vrouw kwam te overlijden. Rijden onder invloed werd aangenomen maar bleek lastig aantoonbaar door een te laat afgenomen bloedproef. Marco had volgens eigen zeggen uren ervoor, in de middag, weliswaar drie glazen wodka gedronken maar gaf een storing in de cruise-control de schuld. De rechter achtte Marco echter wel schuldig aan ‘dood door schuld’.
Ik vind de documentaire als vorm het mooist als het de zaken laat zien zoals ze echt zijn. Als het leven niet mooier gemaakt wordt dan het is, rauw en eerlijk. “Inzoomen op volle asbakken!”, zeiden Koot en Bie vroeger en dat geldt nog steeds. De documentaire Marco: De weg terug is er zo eentje.
Willeke zegt terwijl ze een zucht laat: “roem is als de wind”.
Met Ernst Daniël Smid en Henk Poort zien we hoe Marco onder de titel de 3 Baritons in een achterafzaaltje in een Aziatisch land een optreden verzorgen. “Laat de begrafenis maar beginnen”, roept Ernst Daniël Smid voordat ze het podium op gaan. Even ervoor zien we hem nog heftig kankeren op de geluidstechnici die niets van de geluidsinstallatie lijken te begrijpen. “Denk om je hart”, spreekt Marco hem vaderlijk toe. De optredens aldaar blijken tegen een onkostenvergoeding te worden gegeven. De heren zitten in een goed hotel en krijgen goed te eten maar houden er verder niets aan over. “Het is goed voor je CV en voor promotie en we zetten het natuurlijk op Facebook”, zegt Marco op camera. Een man van 74. “En het is natuurlijk goed voor je naam, maar dat heb ik eigenlijk niet nodig”. Wij weten wel beter en dat maakt het zo schrijnend.
Deze fascinerende documentaire werd geregisseerd door Denise Janzée, de dochter van Willeke van Ammelrooy. Ik zag de voorvertoning ervan vandaag op de Documentaire Previewdag van het Nederlands Film Festival. Met mijn column over de documentaire Remember Marvin Gaye had ik 2 vrijkaartjes weten te scoren. En hoewel de documentaire over Marco er voor mij uitsprong waren de 4 andere documentaires die ik vandaag zag ook ronduit fantastisch. Zeg maar gerust Nederland Documentaireland waardig.
Geef een reactie