Gisteren zag ik met mijn dochter en vriendin de dansvoorstelling Glass van Isabelle Beernaert in het Lucent Danstheater in Den Haag. Een prachtige voorstelling waarin via dans poëtische gevoelens worden overgedragen.
Snap jij welke verhaal hier verteld werd?
Onder het genot van een drankje na afloop borrelde die vraag bij menigeen op. Zo ook bij ons drietjes. In het programmaboekje lazen we dat de teksten die gedurende de voorstelling geprojecteerd werden afkomstig zijn uit de film “The Hours”, een film gebaseerd op het leven van de Engelse schrijfster Virginia Woolf. Een moderne vrouw die te kampen had met diverse psychische handicaps en aan wiens leven een einde kwam door eigen toedoen. Maar die ondanks, of dankzij, dat dus wel hele krachtige teksten heeft geschreven.
Na afloop wilde mijn dochter nog met een paar dansers en danseressen op de foto. Ook actrice Johanna ter Steege werd er gespot. Die zei nog: “goh, je bent de enige die mij herkent!” Daarna vroeg ze aan de bardame om een pen en moest even op haar beurt wachten om ook op de foto met choreograaf Isabelle Beernaert te kunnen. Met een oudere dame sprak Isabelle over de onderliggende boodschap van Glass.
“Transparantie, mensen moeten transparant durven zijn.”
Isabelle vindt dat we ons niet moeten verschuilen. We moeten niet bang zijn voor onze gevoelens, zelfs niet voor onze extremen. We moeten ze zien als een deel van ons leven en durven laten zien wie we echt zijn, door onze gevoelens te laten spreken.
Vandaar die naam, Glass.
Of zal het toch door die muziek van Philip Glass komen?
