Nico Servaas: “maakt niet uit als je hem maar meeneemp!”

foto: Terry Goss / licentie: Creative Commons BY

Te herkennen aan een lichtblauwe stofjas, een irritant lachje, 3 pond Brillcream in het haar, handenwrijvend en voorzien van een stevig Leids accent, Nico Servaas is de naam. Wereldberoemd bekend van muziekwinkel Servaas aan de Riviervismarkt. Way back, want Servaas bestaat niet meer. Dat zit zo: toen in 1994 meesterverkoper Nico genoeg centjes had verdiend besloot ‘ie de boel te verkopen om met z’n vrouw naar het eiland St. Lucia in het Caribisch gebied te vertrekken.

Ik dacht altijd dat Nico de beste gitaren voor zijn favoriete klanten bewaarde. Probeerde ik een gitaar dan was het 9 van de 10 keer een kromme hoepel. Gaf ik hem terug, zei Nico: “maakt niet uit als je hem maar meeneemp, hahaha!”

Iedereen kende de verhalen dat Nico de buizen en speakers van een versterker verving door goedkoper spul voordat het in de vitrine werd gezet. Nico verkocht spullen die we alleen kenden van platenhoezen en tv-opnames uit het verre Amerika. Wisten wij veel. Nico kon ook altijd aan spullen komen waar niemand anders aan kon komen. Zo stond de ouwe versterker van Jimi Hendrix gewoon bij Nico in de etalage te shinen.

En Nico lachte zich gek. Voor hem was het gewoon business as usual. Broodnuchter. Nico had goed in de gaten welke opwinding zijn spulletjes bij de muzikantjes veroorzaakten. Menig armlastig muzikant stond z’n eigen helemaal op te geilen daar aan de Riviervismarkt.

Nico hoorde ik ooit de telefoon aannemen met: “Oh die is met lunchpauze. Hij is 1 voor heel vertrokken, dus ik verwacht hem 1 voor half weer terug.” Nico was van de klok en zijn knechten moesten dat ook zijn.

Van weinig mensen kun je zeggen dat ze totaal amuzikaal zijn, maar Nico was er zo eentje. Die speelde echt geen ene noot muziek. Nico zag gewoon handel in de Indorock.

Maar goed, ik dacht dus altijd dat Nico de beste spullen voor zijn favoriete klanten bewaarde. Tot ik in het Haags Straatnieuws een interview met George Kooymans las:

De eerst gitaar die ik voor The Golden Earrings (nog met S) kocht, was een Gibson ES335. Betaalde ik op afbetaling 1700 gulden bij Nico Servaas. De winkel van Servaas was een sociaal ontmoetingsoord, alle muzikanten kochten er hun gear. Moet je weten dat we allemaal goed door hem zijn uitgekleed. Kom ik jaren later bij zijn nieuwe pand, sta ik ineens voor een hek. Een fucking hek! Moest ik wachten tot het Nico behaagde om open te doen. De tijden zijn wel veranderd, dacht ik, hier kom ik nooit meer. Dat hek was natuurlijk tegen het jatten, maar bij Max Guitar Shop aan de Laan van Meerdervoort en bij Rock Palace in de Torenstraat is geen hek; daar kun je gewoon een gitaar pakken en proefspelen.

Haags Straatnieuws

Dat draaihek herinner ik me ook nog. Dan kwam ik van de Stedelijke Muziekschool af, gitaarkoffer in de hand en een Nico die mij dan handenwrijvend toesprak: “geef die gitaar maar aan mij want als je straks trug komp dan weet ik nie of ‘ie van mij of van jou is snap ju? hahaha.”

Ik heb trouwens sterk het vermoeden dat Nico niet goed wist wat goed of slecht was. Een nadeel als je amuzikaal bent. Maar goed, als hij het kon verkopen voor een veel hogere prijs dan waarvoor hij het had ingekocht, dan was Nico tevreden.

De stofjas heeft Nico bij de verkoop van Servaas weggedaan. Tegenwoordig loopt ‘ie in een lichtblauwe zwembroek rond. En op zijn iPod iets van de Black Dynamites of The Tielman Brothers. Hij kan er hooguit een paar seconden naar luisteren want af en toe moet ‘ie namelijk een heerlijke duik in die Caribische Zee nemen. Of zoals Nico het noemt: mijn Caribische Zee. Want man wat voelt hij zich daar thuis. Zo vertrouwd. Zo heerlijk tussen de witte haaien.

omslagfoto: Terry Goss / licentie: Creative Commons BY

Door Marco Raaphorst

maakt podcasts en muziek

55 reacties

  1. Nico Servaas, ik ruik die stofjas nog, en de brillcream. Herinneringen komen boven. Hij moet nu zo’n jaar of 75 zijn denk ik.
    Die stem inderdaad, en dat draaihekje, soort tourniquet voor je naar boven kon om wat te rommelen op de instrumenten. Ik ging er vaak met een vriend heen om te pielen op de synthesizers. Met zijn zangerige lijzige Leids klonk dat als ‘zing-zing-ijzers’ als hij het zij. Ik heb er ooit mijn Yamaha CX5M gekocht, een MSX2 homecomputer met een DX9 er in. Staat nu ongebruikt in de kast. Een van de eerste computers met MIDI-aansluiting.
    Wat een nostalgie. Ik heb weleens gehoord dat hij naast een optrekje op Bonaire(?) ook een villa in Wassenaar heeft, als ie nog leeft.

  2. Nico Servaas was een klasgenoot van de Lagere School van mij. Hij moet dus nu ook in de leeftijd zijn van 69 – 70 jaar oud. Zijn vader had in die tijd ook al een muziekwinkel met woonhuis er boven halverwege de Schoolstraat waarbij zijn oudere zuster ook in de zaak hielp weet ik me nog te herinneren.. Nico was net zo als ik a-muzikaal terwijl ik in het Koninklijk Conservatorium voor Muziek woonde aan de Korte Beestenmarkt.
    Waar is Nico Servaas gebleven nadat zijn zaak in de Schoolstraat is opgeheven?

  3. Wat ik er nog van weet:

    Vergeleken bij mij zijn al die andere maar kruideniers.
    Hebbie geld bij je.
    Kun je natuurlijk ook Custom nemen.
    – iedere uitspraak gevolgd door zo’n raar achteruit lachje –

  4. Prachtig, wie kent hem niet. Ik was vertegenwoordiger in P.A. gerelateerde spullen. Je wist als vertegenwoordiger in de muziekbranche dat je pas serieus werd genomen als Nico je uitnodigde om bij hem thuis te komen om zaken te doen. Dan was het niet een ordertje van 500 gulden maar een deal voor langere tijd. Tja, ook hier wist hij je broek uit te trekken. Hier vriend hier heb je 5.000 gulden, werd ff cash op tafel gelegd, als je me dit en dat deze week nog kan leveren. In de praktijk betekende dat dat hij toch weer zo’n 10 tot 20 % goekoper inkocht, maar ja hij betaalde wel cash bij aflevering al was het 25.000 Gulden. Dat dan weer wel terwijl de andere muizekwinkels wel 90 dagen op de pof kochten.

  5. Uit de reactie die ik hier lees begrijp ik dat niemand Nico Servaas na het sluiten van zijn toch goed lopende zaak die bekend was in heel Nederland onder muziekanten ooit nog gezien en gesproken heeft of weet waar hij precies verblijft.
    Nico moet nu als hij nog leeft 70 jaar oud zijn.

  6. En dan zijn privé verzameling van dure vintage gitaren terwijl hij geen noot speelde… ook zo’n mooi verhaal:

    Het kwam nog wel eens voor dat iemand met bijvoorbeeld een stoffige Fender stratocaster ’57 (waarde: 5000 gulden) advies kwam vragen bij muziekhandel Servaas. Nico keek ernaar en zei met een afkeurende blik dat het stuk hout weinig meer waard was. Maar dat de eigenaar met bijbetaling van 300 gulden met een glimmende splinternieuwe Ibanez (waarde 500 gulden) een goede deal kon maken… De strat afstoffen, oppoetsen en opbergen naast de rest van de “oorlogsbuit” in de daartoe gereserveerde kamer in Wassenaar.

    Tja, dat lachje was niet voor niets.

  7. Mooie verhalen. Ik stond altijd te kwijlen tegen z’n etalageruiten toen de eerste Akai samplers daar uitgestald stonden al was het Jamin. Geen idee of de prijzen die hij vroeg wel reeel waren, want vergelijken was lastig.. internet voor prijzenvergelijking bestond toen natuurlijk nog niet en andere zaken hadden ‘m niet. Ik heb het dan over de Akai S700. Maanden sparen en als je dan belde om te vragen of ze ‘m mog hadden, was het eerste wat je hoorde als werd opgenomen.. ‘Servaas Muziekhandoooolllll” een zinnetje op een intonatie die ik nooit vergeet. Ja hoor, hij had ‘m nog. Opzijzetten, daar deed hij (in dit geval) niet aan, want hij had er nog maar één… Gauw vervoer geregeld en naar de Schoolstraat gereden… Bleken er nog vier te staan…. Als je voor zijn werkplek stond, zo vlak voor dat hek, dan had je het gevoel alsof je bij de koningin op audientie mocht komen. Hart klopte in je keel van opwinding, zoveel moois, terwijl je zelf ook geen noot spelen kon. Op vernufige wijze heeft Nico me nog een JV-80 en een Korg DDD-5 weten te verkopen en nog wat ander spul. Met de Servaas sticker achterop je spullen hoorde je erbij :) De JV_80 heb ik nog en ik denk met veel plezier terug aan die tijd, de man met z’n blauwe stofjas en de intercom. Die deed me denken aan de Burger King. Geen klant te bekennen en als je dan je bestelling deed, dan werd er omgeroepen naar de keuken, die op 2 meter achter de kassa stond :) Het karakteristieke lachje van Nico kan ik me helaas niet meer herinneren…

  8. Kog mijn eerste pijl en boog gitaar een welson, na een uurtje spelen zij die kun je hem betale? Waarop Hampie onze drummer zij we zijn net bij omatje geweest, en haalde 1500 gulden uit zijn portemonai. Had je die kop moeten zien.
    We gingen weg met 2 VOX zangzuilen een SELMER zangversterker en een Echolette (band egho) van Dynacord en nog drie oude Sure Microphoons en een VOX AC30 en 3 Mic standaards en een Schaller vervorm pedaal allemaal 2e hands.
    We moesten afrekenen hij zeg precies gepas!!!!1500 gulden eigenlijk hadden we meer mee kenne nemen achteraf..

  9. Tsja, Nico Servaas, kan ff niet op de naam komen van het bedrijf die Servaas had overgenomen. Wel weet ik dat het na een paar maanden failliet was. De filosofie van Servaas was door niemand voort te zetten. Toen ik eens een versterker kocht en geen geld meer had voor kabels, kreeg ik ze!! En dan de jaarlijkse uitverkoop in januari, daar keek iedereen naar uit!!

  10. Marco. Man. Fantastisch verhaal. Ik zie m nog zitten met de hand aan de knop. “Wat zoeken de heren?” Om na een bevredigend antwoord het hek open te doen.
    Ps. Had ik t toch goed met dat eiland. Wereldverhaal. Dat pand is toch waar nu die kakkieneuze pub zit?

  11. Jammer dat de teneur van het verhaal van Raaphorst en een aantal reacties zo negatief is. Ik heb hem anders leren kennen. Nico is -nog steeds, neem ik aan- een bijzonder mens. Hij is ook een man die talloze muzikanten op weg heeft geholpen. Als je zijn vertrouwen kon winnen, dan kreeg je heel veel bij hem gedaan. Ik ben verschillende keren met instrumenten en/of apparatuur de winkel uitgelopen zonder te betalen. Nee, niks gejat! Nico wist dat het wel goed zat. Hij verwachtte dat je je afspraken nakwam, want dat deed hij zelf ook altijd.

    Nico was een handelaar. En handel drijf je om eraan te verdienen. Dat hij klanten getild zou hebben, ligt waarschijnlijk eerder aan die klanten dan aan hem. Als hij een slimme deal kon sluiten, dan deed hij dat. Dat flikte hij net zo bij topfabrikanten als Fender en Kustom. Dan had-ie weer een aanbieding, waar zijn con-collega’s (die hij inderdaad vriendelijk omschreef als ‘kruideniers’) alleen maar van konden dromen.

    De laatste tien jaar van het bestaan van Servaas Muziekhandel heb ik nauw met Nico en zijn mensen samengewerkt. Wij hadden hier zijn servicesteunpunt voor Midden Nederland. Ik had al veel waardering voor Nico, en dat is in die tijd alleen nog maar meer geworden. Hij heeft tientallen jaren lang 7 dagen per week ontzettend hard gewerkt. Op een bepaald moment heb ik hem een keer gezegd, dat ik in zijn plaats de hele toko zou verkopen en lekker met m’n kont op een warm eiland zou gaan zitten. Nico gniffelde op de zijn bekende wijze. Toen er geruchten ontstonden over een op handen zijnde verkoop, heb ik Nico gebeld om te vragen hoe het precies zat. Zijn commentaar: “Dat zou jij toch wel moeten weten. Ik kon je toen moeilijk vertellen dat we daar al mee bezig waren…”.

    Micha Hasfeld heeft het helemaal goed. En die roze zwembroek? Houd het maar op wandelschoenen. Dat past meer bij hem.

    Ik hoop dat Nico en Conny nog vele jaren kunnen genieten van hetgeen ze met hard werken hebben opgebouwd. Het is mij nog steeds niet duidelijk of het klopt, dat hun woning tussen de vakantiehuizen van Mick Jagger en David Bowie staat. Het zou wel passen, want voor mij en vele anderen is Nico ook een icoon!

  12. Titel van dit stukje komt uit heel andere context…..

    Of Nico verstand had van muziek en muziekinstrumenten…? Nou, eigenlijk niet, maar hij was wel een Meester-verkoper. Als je na lang kijken, voelen en twijfelen eindelijk een gitaar had uitgezocht, ging die natuurlijk in negen van de tien gevallen je budget ver te boven. Met een verontschuldigende blik stamelde je dan: “…..kan ‘em niet in één keer betalen…..” Nico antwoordde dan steevast in zijn onvervalste taalgebruik: “…..maak nie uit knul, as je hem maar meeneemp…”

        1. De context van Nico was heeeeeel simpel: jij komt hier om geld aan MIJ te betalen en het maakt MIJ heen ene fucking ass uit hoe dat geld uit jouw portemonnaie in de MIJNE komp, maar daar ga IK toch echt mijn opperste best voor doen mannetje, dusssss als je hem maar MEENEEMP!

          Handel. As usual.

  13. Sorry hoor, maar ik lees helemaal geen negatieve teneur in dit leuke stuk,
    Ik kan me Nico Servaas nog goed voor de geest halen.
    Wat nou context? Raaphorsts schetst een voor mij realistisch beeld van deze markante man, met een knipoog wellicht, maar met waardering voor die gozer, die dus nu op Saint Lucia nageniet van de geschiedenis die hij schreef in Den Haag.
    Hij heeft vast Internet, ik hoop dat ‘ie meeleest.

    1. Maurits: Even een paar quotes die ik hierboven gescoord heb: “een irritant naar lachje”, “9 van de 10 keer een kromme hoepel”, “Ik denk trouwens dat zelfs Nico niet goed wist wat goed en wat slecht was”, “een veel hogere prijs”, “een eiland in de Stille Zuidzee gekocht”, “oorlogsbuit”. Komt op mij allemaal niet echt positief over.

      Gelukkig zijn er ook leuke en kloppende reacties. Beschrijf Nico zoals je wilt, markant, vreselijk eigenwijs of voor mijn part hufterig. Maar zet hem niet neer als een boef, want dan doe je hem onrecht aan. Toen ik wat serviceklusjes voor hem had gedaan en dus wat tegoed had, wilde ik dat opsparen om af en toe wat leuks aan te schaffen. Mis! Nico had er een gloeiende hekel aan dat mensen nog geld van hem kregen. Ik kon bestellen wat ik wilde, dat kwam wel goed. Maar dat ik iets van hem tegoed had, daar kon hij niet zo goed tegen. De reactie van Hans klopt wat dat betreft exact met mijn ervaring.

      De quote van Kooymans vind ik onder de maat. Natuurlijk was Rock Palace beter, daar zaten de centen van Sjors himself in. En Max Guitar Shop is voor mij een zwart gat. Nooit van gehoord. Een slap stukkie kritiek!

      Piet: Toen Nico emigreerde heeft hij aangegeven dat hij vrijwel alle contacten zou verbreken. Hij en zijn vrouw komen nog regelmatig in Nederland, maar dat is bij slechts een beperkt groepje bekend. Ik ben iemand die daar begrip voor heeft.

  14. Oké, dus niet alles is negatief. Want er zat ook een andere kant aan Nico, als je hem wat beter kende.
    Zoals die keer dat mijn vrouw en ik even in de winkel waren om iets af te leveren of op te halen. Nico tegen zijn zoon: “Hé moesappel, doe die buitendeur dicht, het tocht hier”. Waarop ik hem het welgemeende advies gaf om een knappe toupet aan te schaffen, zodat hij die glimmende kale plaat ermee kon bedekken. Nico’s vrouw, die tegenover hem aan de kassa zat, kreeg last van een paar heftige lachstuipen. Toen ik vervolgens aanbood om een stukje hoogpolig tapijt te scoren bij de speciaalzaak verderop, was het helemaal brullen met z’n vieren.

    In 1967 kocht ik bij Nico een Guild bas. Die was van Henk Smitskamp geweest en hij was erin geslaagd om de headstock af te scheuren. Ik kreeg levenslange garantie op de reparatie. Toen ruim een jaar later de breuk toch losliet, kreeg ik keurig mijn geld terug, zonder enige discussie. Ik weet zeker dat er anderen zijn met vergelijkbare ervaringen. Dat mag ook best gezegd worden, ja toch?

        1. Het nadeel van geschreven taal is, dat je er geen toon bij hoort en geen gezicht bij ziet. Als iemand iets grappig bedoelt, dan moet dat duidelijk uit de tekst blijken. Ik vond de quote van Kooymans behoorlijk negatief en suggestief. Maar het begon met het feit dat je bij Servaas ‘op de pof’ kon kopen. Daarmee zijn heel veel muzikanten in het zadel geholpen. Ik wist niet dat George ook deel uit maakte van dat gilde, maar het is leuk om te lezen.

          In het algemeen: als je iets cynisch, sarcastisch of grappig bedoelt, dan bestaan er ook symbooltjes als ;-), :-( en stukjes tekst als LOL of hahaha. Voor sommigen misschien wat simplistisch, maar je bedoeling komt wél over…

  15. Laten we het samenvatten.
    Nico verkocht kromme gitaren en vervalste versterkers.
    Nico houdt niet van muziek, maar wel van brillcream en roze zwembroeken.
    Nico dacht alleen aan geld en behandelde werknemers als slaven.
    Nico, kortom, is een witte haai.

      1. En zijn werken zijn voor iedereen beschikbaar in books.google.nl

        En zijn spreuken zijn actueel.
        Zoals voor een roddelblogger:
        Geen spies en maeckt so diepe wonden als achterklap en boose monden.

    1. Waarom neemt men een blog serieus? Dat zal ik je uitleggen. Het is geschreven woord, dat per definitie serieus genomen dient te worden. Er zijn mensen die zich verschuilen achter een pseudoniem om anderen te beschimpen of zwart te maken. Laf, slap en kinderachtig! En dat een blog alleen maar bedoeld zou zijn voor peniometrie (gelul in de ruimte), is voor mij helemaal nieuw.

  16. Ik ken een andere kant van dit leuke verhaal over Nico, namelijk als leverancier. Het merk noem ik hier niet maar het was en is een bekend en groot merk in de muziekwereld. Natuurlijk was Nico een heel bijzondere man, een zakenman pur sang. Hij had daarbij het enorme voordeel dat hij geld had. Véél geld en dat kon je van zijn collega’s bepaald niet zeggen. Dat waren muzikanten die als hobby een muziekhandel hadden opgericht, Nico was een zakenman die het begreep. Als leverancier wisten we dat en mijn collega’s wisten dat net zo goed als wij. Het gevolg was dat als wij eens wat krap bij kas zaten of een te grote voorraad van het een of ander hadden er een deal met Nico werd gesloten. Zodoende kon je een grote order in 1 keer afleveren en je wist op voorhand zeker dat er binnen 14 dagen correct betaald werd. Zo was Nico, een betalingsafspraak werd altijd uiterst correct nagekomen.
    Zijn collega’s waren daar nog al eens nijdig over, Nico kon een artikel goedkoper verkopen dan zij en werden daar dan boos over. Maar ja, die collega’s hadden geen nagel om aan hun r**t te krabben en konden niet eens 1 product in voorraad houden terwijl Nico een partij van 100 stuks of zo afnam dus wij maakten ons daar niet druk om.
    Het was allemaal in de goede oude tijd en in ieder geval bewaar ik daar hele beste herinneringen aan, óók aan Nico Servaas. Als Nico dit ooit leest : Bedankt Nico…!

    1. Jan, leuk om jouw reactie op dit topic te lezen. Nico sloot regelmatig deals met bijv. Fender. Ik kan me herinneren dat hij een partij Squier Bullets had ingekocht. Ik heb destijds ook wat van die dingen uitgeleverd, en toen ik hem belde om te vragen of hij er nog een paar op voorraad had, bleek dat de partij 600 stuks was geweest en er dus nog wel een paar waren. Op die manier heb je als kleine muziekwinkel inderdaad het nakijken.
      Overigens had Nico ook een groothandel. Music Dealers Supplies of zoiets. Via dat kanaal zal ook wel het een en ander bij andere bedrijven terecht zijn gekomen.

      Overigens is het niet zo gek dat je als grote speler op de markt ook je eigen regels kunt bepalen. Ik koop regelmatig bij Feedback en Music Store Keulen en die hebben ook duidelijke lijnen uitgezet. Niks mis mee, vind ik.

  17. Hallo Hagenezen, Voor mij een feest van herkenning de anekdotes over de meest a-muzikale muziekhandelaar van Nederland, Nico Servaas. ik heb het genoegen gehad om als toetsenverkoper eind jaren 70 begin jaren 80 gewerkt te hebben voor Nico.

    Werken voor Nico was een soort gelegaliseerde slavenarbeid. Als een soort dictator stond hij aan het roer van zijn muziekwinkel. Toch heb ik er ontzettend veel gelachen!

    Nico kon zich niet aanpassen aan de moderne tijd en had een bloedhekel aan de z.g.n. “particulier”. Rond april/mei kwamen namelijk de vaders en moeders met hun zonen van 16 een gitaartje komen wegens het behalen van de Mavo. Nico kon er niet aan wennen dat deze mensen niet de gitaar uit de glazen vitrine wilden hebben, maar nieuw in doos! Hij begon dan een hele tirade over het feit dat een gitaar een ambachtelijk natuur product was die allemaal verschillend waren. Als hij er met pa en moe niet uit kwam schopte hij ze gewoon de zaak uit en stuurde ze naar Gerritsen om de hoek!

    Het communicatiesysteem bij Servaas was zo bijzonder dat als je op de plee zat, nog steeds “Sjef toestel 16!” luid en duidelijk te horen was. Als je om 1336 uur met pauze ging en niet om 1406 weer paraat was voor de winkel dan zwaaide er wat. Nico probeerde ons een Japanse arbeidsmoraal bij te brengen en had het liefst dat we voor de winkel sliepen hahaha!

    Het was in die tijd wel zo dat alle bekende muzikanten (Earings, Nits, Gruppo Sportivo, Transistor, Urban Heroes) regelmatig bij Servaas iets kwamen uitproberen. Nico had zelf geen ene pepernoot verstand van muziek en muziekinstrumenten. Hij vooral handig in het zakendoen, restpartijen opkopen en voor de laagste prijs jouw instrumenten inruilen. Grote klanten (vooral van die dikbuikige bruiloften en partijen gasten) konden op een hartelijke ontvangst rekenen. Als je alle gear bij Nico had gekocht kon je op een first class service rekenen.. met leeninstrumenten en weekend service.

    Moet zeggen dat ik goede herinneringen heb aan Hans de Koning (afd. drums) waarmee ik korte tijd in de jaren 90 nog mee in de Boozeband (Delft) heb gespeeld, Fred Plazier (logistiek) en Erik Huis in ’t Veld (onderdelen). Servaas was in mijn tijd ook de zaak waar je even een praatje kwam maken. de oude garde muzikanten snapten Nico wel en namen hem met een grote korrel zout. De generatie uit de Punk en New Wave had minder begrip en aansluiting met die vreemde kale man in zijn stofjas.

    Later toen ik allang weg was, kwamen de hekjes en toegangs tourniquet. Kwam op mij heel vreemd over, en heeft tot de afbraak geleid van het servaas imperium. De tijden zijn gelukkig veranderd met meer service en kwaliteit in de gearhandel. Nico als je nog leeft, geniet van je pensioen! Je was en bent een markante persoonlijkheid in de Haagse Pophistorie!

    Greetz, Sjef

    1. Leuke reactie, Sjef! Voor zover ik weet leeft Nico nog steeds en geniet hij met zijn vrouw van het subtropische weer met af en toe een orkaan… Ik heb kort geleden Hans nog gesproken.

      Je beschrijving klopt helemaal. Zo kende ik Nico ook. Leuk!

      Henny

      1. Hoi Henny, ontzettend leuk om dit over Nico Servaas tegen te komen. Dit is een memorabele periode uit mijn leven waar ik met plezier naar terug kijk. Werken bij Servaas was een jongensdroom die uitkwam. Ik heb Nico voor altijd een klein plekje in mijn hart gegeven.

        Mijn baan bij Servaas hield op doordat het op dat moment met Music dealer Supply en de import van Roland niet goed ging door de economische crisis begin jaren 80. Later heb ik nog veel musicgear bij Nico gekocht waarbij we altijd nog een leuk en prettig contact hadden.

        Leuk dat je Hans de Koning nog spreekt, ook zo’n karakteristiek figuur waarbij er een glimlach om mijn mond speelt. Hoop dat het ook met Hans ook goed gaat (Delftse pophistorie, Moby Dick, Cees Vlottes, Joop Favier R.I.P, Jan de Jong,).

        Ben zelf nu in de dancemusic scene verzeilt geraakt als producer voor Dj’s. Hoe ouder hoe gekker is bij mij van toepassing…hahaha! 53 jaar en volop met jonge mensen in de dancemusic bezig. Computer DAW studio thuis en volop tracks produceren die weer als floorfiller dienen op de festivals en party”s… muziek in welke vorm dan ook is het leukste om te doen…en het bezoeken van dancepartys en lekker uit het pannetje gaan…Yeahhhh!!

        Greetz Sjef van de Keer,
        n.b. become a friend on facebook!

        1. Het is gewoon leuk om een positieve reactie te lezen. Nico werd in sommige reacties hierboven op een soms schijtlollige manier als een soort boef neergezet en dat slaat nergens op. Hij was eigenwijs, bot, rechtlijnig en nog een hele hoop andere dingen, maar ik ken hem alleen maar als iemand waarvan je wist wat je aan hem had.
          Zo heb ik al vanaf begin jaren ’60 een vertrouwensband met hem gehad. Ik heb verschillende keren instrumenten en apparatuur meegekregen zonder betalen. “Komt wel goed”, en het kwam goed. Je moest je gewoon aan de afspraken houden, en ik heb het vermoeden dat sommige mopperaars daar moeite mee hadden. Dat lag niet aan Nico.

          Eind 1974 stapte ik weer eens in een band. Ik had een nep-Fender Jazzbas en tijdens een optreden begon dat ding te haperen. Ik naar Nico. Kreeg uit zijn privé-verzameling een Mosrite mee. Verbijsterend goeie bas. Na het weekend teruggebracht en geprobeerd hem te kopen, maar dat ging niet door. Toen maar een Fender JB gekocht. Ik wilde een Maple neck en mijn vrouw zou de kleur van de body uitkiezen. Zegt Nico: “Dan haal ik hem intussen uit het magazijn” (?!?) Mijn vrouw koos voor Olympic white. Komt Nico terug met: Olympic white! (Hoe-ie dat wist snap ik nog steeds niet). Hij ruilde de nepper in voor dezelfde prijs die ik jaren eerder bij Henk Suiker had betaald. En de rest: “Komt wel goed”.

          Twee weken later komen mijn vrouw en ik toevallig weer even in de winkel. Hangt daar een gebruikte Mosrite bas. Voor 995 gulden. Vraag ik Nico waarom hij mij niet even had gebeld. “En jij denkt dat ik ruzie met je vrouw wil hebben? Je hebt net een nieuwe Fender gekocht!”. Maar de Mosrite ging mee. “Komt wel goed”.
          Die Mosrite blijkt uit de allereerste fabriek van Semie Moseley te komen. Z’n broertje, uit dezelfde productielijn, stond kort geleden te koop op eBay USA. Voor 55.000 dollar. Dan moet je wel eerst een gek vinden die dat betaalt, maar het blijft een zeldzaam instrument. En dat ding heb ik omdat Nico mij destijds gematst heeft. Zoiets doet een boef niet!

    2. Erg leuk Sjef!

      Dat van die Japanners heb ik Nico ook eens horen vertellen. Dat die mensjes allemaal netjes op beveel precies deden wat het baasje wilde. Nico had er wat studie naar gedaan en zag het zo voor zich.

  18. Ik zit geweldig te genieten van de prachtige reacties. Wat en prachtige verhalen.

    Ik kocht ooit een Yamaha CX5 bij Nico. De homecomputer annex synthesizer. MSX2, volledig MIDI en met een ingebouwde Yamaha DX9, plus een klein 49-toetsen klaviertje. Ik heb hem nog, maar het is al weer een paar jaar geleden dat ik hem aansloot, eigenlijk om mijn dochter ‘een pianoootje te geven’.

    Nico wilde me wel korting geven als ik mijn toenmalige Commodore 64 bij hem inruilde. Dat deed ik.
    Helaas ben ik vergeten wat hij er voor bood, ik weet wel dat hij meermaals ‘voor me neefje giechel‘ zei.

    Ik herinner me dat het best veel geld was dat ik uitgaf, 1700 gulden? Het was 1983, ik was net jarig geweest, 18 geworden. Ik heb genoten van die aankoop.

    1. Verhalen zijn er genoeg. Nico kon geen noot gitaarspelen. En over andere instrumenten heb ik ook zo mijn twijfels. Maar hij had er wél kijk op.
      Ik kwam een keer in de winkel en daar zat hij een partij te schelden! Had een partij Fender Stratocasters binnengekregen. Ik herinner me nog dat er van die afgedekte (silk?) elementen op zaten. Ze hadden allemaal een beetje bleke kleuren, en dus noemde Nico het “ijslollies”. Maar er was nog iets. De halzen waren niet in de richting van de nerf gezaagd, dus die krengen trokken krom…! Het hele zooitje ging dus mooi terug.

      Of deze: mijn vrouw en ik runden Nico’s servicesteunpunt voor Midden Nederland. Nico (Den Haag) belt om kwart voor vijf naar Ton Voerman, importeur van o.a. Gibson (Amersfoort), en vraagt of hij een bepaalde gitaar nog even kan versturen. Dat ging niet, want de zendingen waren al opgehaald. “Geen probleem” zegt Nico, “dan laat ik hem even ophalen”. Vervolgens belt hij mijn vrouw om de gitaar op te halen en af te leveren bij (toen nog) Van Gend en Loos.
      Om tien minuten na het eerste telefoontje staat mijn vrouw op de stoep bij Ton Voerman. Zijn mond viel open van verbijstering en is die dag waarschijnlijk niet meer dichtgegaan. Dit verhaal is de hele vakhandel doorgegaan, want Voerman heeft nooit begrepen hoe Nico het geflikt heeft.

  19. Ik moet wel zeggen: die knapen van Gerritsen die speelden echt te gek en gewoon in de winkel. Heb daar veel jazzdingen staan te bestuderen. Nico stuurde iedereen op zolder zijn eigen hok met versterker in. Waarschijnlijk is iedereen nu doof, of nie?

  20. Waarom ik niet bij Nico Servaas kocht maar altijd bij Henk Suiker, zal ik ff uitleggen.
    Bij Nico kocht ik in 1964 een voor mij dure RKG microfoon.
    Deze viel na een korte maand al, uit zijn houdertje tegen de standaard aan.
    Kapot.
    Ik terug naar Nico. Hij zou hem laten maken.
    Na vijf of zes keer te zijn terug geweest, in een periode van ongeveer 3 maanden,
    was hij nog steeds niet gemaakt.
    Uiteindelijk kreeg ik hem uit elkaar gehaald de onderdelen terug.
    Met de boodschap; Was helaas niet meer te maken.
    Ik naar Henk Suiker, die was trouwens met alles veel en veel goedkoper.
    Natuurlijk had hij niet zo’n grote voorraad als Nico, maar hij had genoeg.
    En hoe kwam hij nu aan zijn apperatuur.
    Hij vertelde mij in vertrouwen dat hij alles uit Duitsland haalden.
    meestal gebruikte instrumenten 2e hands.
    Wat deed hij nu?
    Hij had een officieel dokument dat hij muzikant was.
    Als hij dan terug naar Nederland bij de grens aankwam,
    Waren alle instrumenten die hij bij zich had van hem zelf,
    waarmee hij z.g.n. in Duitsland had opgetreden.
    Dus hoefte hij geen invoerrechten te betalen.
    Plus wist hij wat hij inkocht voor zeer weinig mee te nemen.
    En daardoor was hij vereweg de goedkoopste in Nederland.
    Geschreven door Max Bajetto.

    1. Je verhaal over je microfoon, ik neem aan AKG, klopt wel. AKG’s waren erg kwetsbaar. Ik heb ook mikes van Beijer en Shure door een val zien sneuvelen.

      Ik heb ook leuke dingen bij Henk Suiker weggehaald, o.a. een Epiphone gitaar die later naar Frank Nuyens van Q65 is gegaan. Je kon leuke deals met hem sluiten, maar hij was ook een rommelaar.

      Je zult ongetwijfeld niet de enige zijn die ooit bij Nico Servaas een negatieve ervaring opdeed. Ik denk dat zoiets bij elke muziekhandelaar kon gebeuren. jammer!

  21. Hoi Henny,
    Ja, je hebt gelijk, een AKG was het. Al weer vergeten.
    En je hebt ook gelijk dat het een beetje een rommelaar was.
    Daardoor had hij ook niet zo’n beste naam bij veel muzikanten.
    Maar ik slaagde er altijd geweldig, ook later bij zijn zoon Ronald.
    Jammer dat ze allemaal weg, laten we zeggen, met pensioen zijn.
    Bij Rob van der Ende (Maxguitars) krijg ik, ondanks dat ik hem nog gitaar heb leren spelen, maar weinig korting.
    Maar hij zal het waarschijnlijk in deze tijd wat moeilijker hebben als Nico toen.
    Trouwens leuk van opzet deze, mag ik het een site noemen?
    Groetjes max.

  22. Hoi Max,

    Dit heet een blog, heb ik begrepen. Tja, Rob van der Ende… Hij was de man die destijds Servaas overnam en dat spul ging in no-time failliet. Ons steunpunt zou gewoon doordraaien, maar de afspraken klopten niet. Dat hield dus op.

    Als je echt betaalbaar wilt kopen: Music Store in Keulen. Goeie service en als je boven de € 100,– koopt en vooraf betaalt, komen er extra kosten bij. Wij hebben er voor onze drive-in disco al veel materiaal gekocht. Hun nieuwe pand schijnt trouwens erg groot te zijn en een waanzinnige collectie te hebben. Verder natuurlijk Feedback in Rotterdam, Utrecht en Eindhoven. Ook helemaal niks mis mee.

  23. Mooie herinnringen heb ik aan Servaas. (Nico)
    Ik kocht in 1964 eerst een Premier slagwerk bij Henk Suiker (Vaillantlaan) en in 1966 een Ludwig Black Oyster (Ringo-Starr) maar ik was niet tevreden over het geluid van mijn Ludwig bass drum. Ik naar Nico, door dat draaihekje heen…….lachuh! en dan eindelijk de winkel in, nou dat was wat “het walhalla voor muzikanten” enorm wat een spullen! Enfin, ik vroeg Nico naar een Ludwig bass drum van 26 inch, dus mocht ik met hem in de lift naar het magazijn, wat een voorraad stond daar……behalve mijn beoogde Ludwig bass drum. Moest besteld worden in de USA en dat kon wel een poosje duren, dus vroeg ik aan Nico; wat kost die bass drum? (ik had eigenlijk geen geld) Ik schrok me kapot, ik zei tegen Nico, wacht maar met bestellen ik moet eerst sparen? Is er nooit van gekomen, ik kreeg het geld niet van mijn ouwe heer.Het was in ieder geval prettig om bij Servaas in Den Haag te zijn ook al had je geen geld, hoewel je jezelf wel tond op te naaien wat die mooie spullen betreft.

Laat een antwoord achter aan Stofjas Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.