De purist

Een muzikant is niet perse een creatief persoon. Er zijn genoeg muzikanten wiens grootste wens het is om precies zo te klinken als hun grote held. Puur door hem of haar na te doen. Je ziet het veel bij zangers en zangeressen, dat kopieergedrag, die zelfs de ad-lib zangtrucjes van pak ‘m beet een Whitney Houston naadloos na-apen. Maar ook gitaristen zijn er niet vies van. Die spelen de licks van Stevie Ray Vaughan exact na. Half YouTube staat er vol mee. Van die gastjes die precies op eenzelfde soort aftandse gitaar met precies dezelfde soort pedalen en versterkers spelen. De gelijkenis is vaak verbluffend, als 2 druppels water. En dan te bedenken dat Stevie veel licks letterlijk van Albert King heeft gestolen. Waarmee ik maar wil zeggen dat niemand 100% origineel is. Stevie speelde op een Strat, terwijl Albert op een Flying V speelde, om maar iets te noemen.

Nog altijd is het vloeken in de kerk van vele gitaristen als je op een transistor versterker speelt. Gitaristen spelen het liefste op apparaatjes met buizen en condensatoren. Bij het woord digitaal kijkt mening gitarist alsof ‘ie een bedorven mossel in de mond neemt.

Vernieuwing komt niet voort uit purisme. Er moet immers gebroken worden met de bekende paden. En de deur naar het onbekende moet wagenwijd open worden gezet.

Denk je dat Paul McCartney op zijn basje ten tijde van het album Revolver iemand zat na te doen? Welnee, wat je hoort is een groot muzikaal vernieuwer.

Denk je dat George Harrison als slide gitarist met blueslicks aankwam zetten? Geen denken aan!

Sly Stone, Prince, Marvin Gaye en vele anderen zagen de drummachine als een nieuw instrument en hadden maling aan de mening van anderen.

Hoe lang werd de synthesizer afgedaan als niet stoer? Decennia lang!

Bowie, Freddie Mercury, David Byrne, Todd Rundgren, Donald Fagen en ga zo maar verder, zij zongen op hun eigen wijze, met teksten zoals niemand ze ooit verzonnen had.

Thomas Dolby, Aphex Twin, The Prodigy, Nile Inch Nails, Spinvis of weet ik wie, ze hebben de moderne middelen totaal geaccepteerd om te kunnen breken met het verleden.

Denk je dat Steve Vai ooit op Eddie van Halen wilde lijken? Echt niet, die was onder de indruk van die tremolo-effecten en dat vinger-tapping gedoe van Eddie maar sloeg vervolgens een totaal andere richting uit.

Denk je dat Miles Davis na zijn succes met Kind Of Blue dat succes ging herhalen? Ben je mal, aan jezelf herhalen had Miles juist een broertje dood!

De purist daarentegen speelt het liefst op ouwe spullen. Je hebt puristen die willen klinken zoals The Beatles, The Stones, Bowie, of pak ‘m beet een Prince ooit geklonken hebben.

Neem bijvoorbeeld The Analogues. Ik zag ze onlangs op Parkpop. Ze willen klinken als The Beatles. En een partij ouwe instrumenten dat ze meenemen! Toch hoor ik 1000 keer liever de echte Beatles.

The Analogues op Parkpop met oa Jan van der Meij die ondanks gehoorproblemen weer van de partij was

De puristen willen het oude in stand houden, creëren hun eigen regels en houden daar heel puriteins aan vast. Maar je kunt nog zo hard de licks van Stevie Ray in de vingers hebben met exact hetzelfde geluid, of Whitney Houston letterlijk na kunnen zingen, mij boeit dat niet. Stevie Ray en Whitney Houston kende ik namelijk al.

Stel je voor dat John Lennon nog zou leven en dat hij dan op The Voice iemand zou zien die hem letterlijk nadoet qua nasale zang en met precies zo’n rond brilletje op de neus. John zou dat opvatten als een compliment? Dacht het toch echt niet!

Wat puristen doen is streekromans schrijven. Vertrouwd volgens de regels, binnen de hokjes, oersaai. Terwijl de creative muzikant dat tot op het bot afbreekt.

 

Door Marco Raaphorst

maakt podcasts en muziek

1 reactie

Laat een antwoord achter aan Rob Alberts Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.