Een vriend sprak me laatst in de kroeg bezorgd aan op mijn bestaan als Zelfstandige Zonder Fucking Baas. Hij vond dat het tijd voor mij werd om voor zekerheid te gaan.
“Je bent nu 50 Raapie, waarom ga je niet voor zekerheid?”
Ik begrijp dat niet. Er is geen probleem. En er is geen behoefte van mijn kant. Ik begrijp überhaupt niet waarom hij en anderen denken dat zekerheid van een vaste baan moet komen.
Natuurlijk geeft een vaste baan redelijk wat zekerheid, je kunt pensioen opbouwen en krijgt geld bij ziekte. Ook kun je makkelijker een huis kopen dan als zelfstandige.
Maar is dat echte zekerheid? Zodra die baan wegvalt, je wordt ontslagen bijvoorbeeld, dan storten al die zekerheden als een kaartenhuis in.
Pensioen is een externe zekerheid. Je geeft jarenlang geld aan verzekeraars in de hoop dat als je op pensioengerechtigde leeftijd bent je er een beroep op kunt doen. Die pensioengerechtigde leeftijd gaat steeds omhoog. En de pensioenclubjes verkwanselen het geld steevast onder de noemer “crisis”.
De kunst van de improvisatie
Misschien hebben de meeste mensen een baas nodig die hun vertelt wat ze moeten gaan doen. Anders zouden ze hun bed niet eens uitkomen. Zouden ze geen flauw benul hebben wat ze moeten gaan doen. En dat vind ik dus raar. Hoe kan het nou dat je zelf niet weet wat je moet gaan doen? Waarom moet een baas dat voor jou bepalen?
Wat mij betreft is de echte zekerheid: weten wat je kunt, wat jij waard bent, wat diep in je leeft. En vertrouwen hebben in jezelf. Schijnzekerheid kan die baas je misschien wel geven, maar geloof mij: de meeste bazen geven geen flikker om hun personeel. En men kiest als het erop aankomt allemaal voor zichzelf. Het morele kompas van menig loonslaafje stelt weinig voor.
Er is slechts 1 zekerheid in het leven: dat niets zeker is. Je bent afhankelijk van je eigen gezondheid en de wereld om je heen. Je moet het mentaal zien te redden en je zult creatief moeten omgaan met onzekerheden, wat er ook op je pad komt. Het komt aan op improviseren.
Totdat men burned-out
Laatst in een uitzending van VPRO Tegenlicht werd verteld dat meer dan 30% van de werknemers het gevoel heeft zinloos werk te doen. Die maken dus een enorme kans op somberte, depressie of een burn-out.
Die vriend die mij toesprak in de kroeg had onlangs zijn baan opgezegd. Het werk vond ‘ie verschrikkelijk, kon vaak nauwelijks zijn bed uitkomen en bestempelde zichzelf als alcoholist. Die zelfkennis siert hem maar hoe het nu verder moet met hem, hij heeft werkelijk geen idee. Ik ook niet want ik kan dat niet voor hem bepalen, dat zal hij zelf moeten ervaren.
Geef een reactie