Succes versus vaardigheid

Wat mij drijft is het beter worden in wat ik doe. Als ik elk jaar een betere gitarist ben dan het jaar ervoor, daar krijg ik een onwijze kick van. Nu al meer dan 35 jaar lang. Dat heb ik met veel van mijn bezigheden, uitdagingen, waar mijn hart echt ligt. Bijvoorbeeld ook met podcasts maken. Zolang ik leer, leef ik. Ik ben heel nieuwsgierig van aard, niet gemakzuchtig, niet oppervlakkig, maar heel, heel, heel geduldig. Vooral met mijzelf.

Succes

Onlangs zag ik een documentaire over de band Duran Duran. Zanger Simon le Bon verklaarde dat hij van jongs af aan al beroemd wilde worden. Het verklaart hun succes want het succes was dus een doel op zich.

Succes kan ook het gevolg zijn van heel goed gitaar kunnen spelen, of goeie liedjes kunnen schrijven. De essentiële vraag hierbij voor mij is wel: is succes een doel op zich? Succes is extern, het wordt bepaald door anderen. Ik wil me er niet door laten leiden (zeg maar gerust: lijden). Ik ben geen Simon le Bon.

Vaardigheid

Je zou wat ik nastreef, waar ik dolblij van word, het ontwikkelen van vaardigheden kunnen noemen. Ik neem het uiterst serieus omdat het mij zo enorm in beweging zet, mij zo enorm motiveert. Ik kan er urenlang geconcentreerd mee bezig zijn.

En ik blijf die vaardigheden ontwikkelen ook al zou ik er niet succesvol mee zijn. Liever een mooie hobby dan op te geven. Succes mag de ontwikkeling van mijn vaardigheden niet in de weg staan.

Troebel water

Velen gooien deze zaken op een grote hoop. Ze vinden dat ze succes moeten hebben met hun vaardigheden. Een garantie voor verdriet. En verdriet is het broertje van woede, dus reken daar dan ook maar op als je succes als doel op zich stelt en er niet in slaagt. Ik zie het bij heel veel collega muzikanten, de frustratie van het gebrek aan succes. Ze vinden dat ze er recht op hebben. Tja, kies je voor geluk of zelfgekozen kwelling en dus ongeluk?

Duran Duran had succes maar uit dat succes kwamen ook bizarre ziekelijke ideeën voort. Zo scoorde men met het ene album 6 miljoen verkochte exemplaren. Onvoorstelbaar, wow! Maar het album erna werd afgedaan als een “mislukking, pijnlijk.” En dan te bedenken dat dat album 3 miljoen keer verkocht werd! Dat is toch ook heel dik genieten? Welnee, succes is een motherfucker. Relativeren is er vaak niet meer bij als je aan de top staat. De gekte nabij.

Amy Winehouse verkocht 16 miljoen stuks van haar 2e album Back To Black. Daarna maakte ze nooit meer een album. Had ze zonder dat succes nu nog geleefd? Grote kans van wel.

Succes is een externe factor en het is niet zo dat de mensen met vaardigheden er ook succesvol mee zijn. Wat het volk kiest is soms grillig en onvoorstelbaar van kwaliteit. Moet ik uitleggen waarom men massaal Frans Bauer omarmt? En waarom men de schoonheid van Vincent van Gogh nooit wilde zien? Alleen de kunstenaar zelf kan zijn werk echt op waarde beschouwen omdat het de kunstenaar drijft. Succes leidt (lijdt) alleen maar af. Het is een bijzaak. Sterker nog: je kunt het maar beter negeren. Als het er is, mooi (handig vooral, vanwege de poen!), maar laat het nooit een doel op zich worden. Zeg ik dan.

Mijn held in deze: Miles Davis. Die ging nooit door met de muziek waarmee hij succes had. Hij nam daarmee enorme zakelijke risico’s en liet zich zuiver en alleen drijven door zijn nieuwsgierigheid in het beter worden en nieuwe muziek maken. Zelfs tijdens zijn perioden van verslaving, en hij het geld zeker kon gebruiken, daagde hij zichzelf uit ipv slaafs zijn succes op volgen. Miles is een van de allergrootste muziekvernieuwers aller tijden wat mij betreft, door de muziek die hij maakte en zijn houding als onderzoeker, als leerling, als nieuwsgierige. Miles koos nooit voor de veilige weg en durfde fouten te maken. Er waren geen fouten voor Miles. En zo is het. Je kunt alleen maar leren van je fouten en verder gaan.

Wat mij boeit is alles uit mijzelf halen. Ook al heb ik daar geen succes mee. Ik herhaal, ook al heb ik er geen succes mee. Omdat het diep van binnen mij voldoening geeft. Extern succes kan never ever ooit tippen aan intern succes. Dus ook al vindt de rest er geen reet aan, ik lach diep van binnen, want dit is helemaal van mij.

Door Marco Raaphorst

maakt podcasts en muziek

4 reacties

  1. Wat je schrijft is zeker zo, ik denk dat als je echt een uitzonderlijk talent bent, heel misschien zomaar uitgepikt kan worden, maar succes heeft ook te maken of je bereid bent jezelf helemaal te geven (verkopen) aan de wil van anderen. Succes is uiteindelijk een zakelijke overeenkomst waar andere mensen afhankelijk van jou worden, dus je moet toch een bepaalde betrouwbaarheid hebben die zij kunnen inzetten. Je moet bepaalde karaktereigenschappen hebben om in dat wereldje te kunnen vertoeven, en jezelf handhaven. Vooral als je heel jong bent. Maar IDD, muziekmaken is heerlijk en verslavend, en de techniek gaat best wel diep en heeft vele aftakkingen, waardoor je eigenlijk nooit uitgeleerd zal zijn, en het altijd beter kan :D ;-)

    1. Ja ik denk dat het in beide gevallen om willen gaat inderdaad. Om succes te willen zul je een aantal vrijheden moeten opgeven, je houdt wellicht geen privé leven meer over. Het heeft vele artiesten genekt. Een Amy Winehouse maar ik denk ook dat Doe Maar vanwege die gekte gestopt is. Heel verstandig. Een beetje onder de radar blijven vind ik wel ok. De meeste artiesten die ik te gek vind zijn ook niet zo heel succesvol trouwens. Doet niets af aan hun muzikale kwaliteiten.

      Al doende leert men. Daarom wilde ik deze gedachte ook opschrijven. Misschien denk ik er later anders over. Maar dit gevoel draag ik al lang in me.

Laat een antwoord achter aan Marco Raaphorst Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.