We hadden het over muziek. Vriend van me uitte zijn kritiek op die aalgladde muziek van tegenwoordig.
“We worden ouwe lullen”, opperde ik.
“Nee, juist niet!”, blafte hij terug.
Ik besefte dat hij gelijk had. Vroeger was het de oude generatie die telkens riep “moet dat nou?” Een heupwiegende Elvis ging ooit te ver. Het lange haar (wat nou lang?!?!) van The Beatles. De duivelse Heavy Metal. En ga zo maar door.
Het oudere lullenvolk deed vroeger een smeekbede tot braafheid.
Vandaag de dag geldt het omgekeerde. De populaire muziek is tammer en gladder dan ooit tevoren. De artiesten photoshoppen en filteren zich helemaal gek. Rauw is uit. En alles is nep. De tieten. De extreme make-over make-up. De geautotunede zang. Het Instagram-leventje.
Dat je hoopt dat de vuist weer de lucht in gaat. Men weer trouw wordt aan wat diep in ons leeft. Niet langer proberen perfect te zijn want dat heeft geen zin. Daar zijn we immers mens voor, imperfect. Koester dat. Want imperfectie is niet saai, imperfectie geeft jus aan het leven.
Maar dat wisten we allang natuurlijk. Ja wij wel. Wij omgekeerde ouwe lullen.
gelukkig zijn er nog bandjes/zangers die zich hier niets van aantrekken!
Precies!
okee, het is een moedige poging