Zelf had ik er nog nooit bij stilgestaan. Dat wat ik doe inspirerend voor anderen kan zijn. Als iemand mij weleens vroeg wat ik wil met mijn weblog of wat mijn doel is met het geven van een lezing of een masterclass, dan kwam vaak de term Kracht naar boven.
Maar goeds, je zou het ook Inspireren kunnen noemen. Dat je door mijn verhaal denkt: laat die Raaphorst lekker De Enge Ziekte krijgen! Waarna je vervolgens iets gaat doen waarvoor ik misschien wel de aanzet gegeven heb. Wellicht precies het tegenovergestelde van wat ik beweer. Lekker eigenwijs. Geen volgeling. Zelfs bij de Daila Lama krijg ik daar enorme jeuk van. Geen mens is een heilige. En noemt iemand zichzelf zo dan leidt ‘ie aan grootheidswaanzin. Maar dat terzijde.
Je kunt trouwens beter lummelen dan doelen nastreven. Inspiratie of niet. Van doelen nastreven kun je heel sjagerijnig worden. Want veel doelen haal je niet en bij sommige doelen denk je 1 seconde later: what’s next? Probeer maar eens een berg te beklimmen. Eenmaal op de top denk je misschien ‘kut, we moeten ook nog terug’ of ‘wat een smog!’ of ‘shit, ik mot pissen’. Dan kun je maar beter met je pik in het zand gaan liggen met een blik op de zee en beseffen dat de Noordzee een oerkracht heeft waar jij niet tegenop kan. Dat je daar echt wel eerst even wat peper voor in je reet moet stoppen. Dat je om dat te bereiken vooral niet moet luisteren naar mensen die je vertellen dat je alles volgens De Bewezen Paden moet doen. Nee, tijdens dat lummelen, kijkend naar de Noordzee hoop ik dat je voelt dat jij net zo krachtig kunt zijn als die zee. Dat jij die zee bent. En dat het simpel is. Overtuigd. Blind. Omdat het goed voelt. De JIJ in het verhaal. Niet dat halfzachte verhaal van anderen. Dat veilige verhaal. Dat verhaal dat je doet voelen dat jij minder bent dan die heilige. Dat je ellende moet zien te voorkomen. Dat het je zal breken in plaats van sterken.
Dat het eb beter zou zijn dan de vloed.
Geef een reactie