Ik zocht een foto van Girl Talk op Flickr en vond hem. De titel is raak:
Girl Talk: One Geek, one laptop, a crush of screaming girls and the future face of music?
Een paar mensen op Twitter waren gisteravond opgewonden geraakt naar aanleiding van de documentaire RiP: A remix manifesto die @primetime op Ned 3 bij de NPS te zien was. Ik had hem al eerder gezien (ja, het is m’n vak he?) en vond hem geweldig. En een paar twitteraars verwezen anderen op Twitter naar mij. Tof. Ik voel me ook zeker verwant aan dat wat Girl Talk doet. Niet dat ik dezelfde muziek maak of tussen een clubje gillende meiden met een laptop wil gaan staan, maar we denken hetzelfde over copyright en proberen het culturele klimaat te veranderen.
Niet dat ik echt in mijn eentje een cultuuromslag kan veroorzaken, toch is dat mijn missie. Ik hoop dat ik na Flick Radio nog meer Nederlandse producties kan voorzien van muziek die op TV of radio uitgezonden worden zonder dat er allerlei zware copyrightregels op van toepassing zijn. Want iedereen die RiP: A remix manifesto gezien heeft snapt nu waarschijnlijk iets beter hoe ver copyright afstaat van creativiteit. Dat het allang niet meer gaat om bescherming van auteurs maar neer komt op wie de rechten heeft. Who owns the copyright?
De opwinding van een nieuwe subcultuur. Tegen de regels. Tegen copyright. En niet alleen voor meisjes.
Als je het zat bent steeds dezelfde reactie van mij te krijgen, moet je het zeggen hoor, maar:
H_U_L_D_E_!
Intellectueel eigendom is een contradictio in adjecto. (Ben net een CDtje van Ubuntu Studio aan het fikken en hou je weblog vol anticipatie in de gaten!)
(-:
Dank je Bart!
Ik ben alleen niet zo blij met de wijze waarop Brett onderscheid maakt in publiek als je zijn werk wilt downloaden. Inmiddels hebben we een discussie daaromtrent op mijn blog. Voor diegene die geinteresseerd zijn:
http://www.burobjorn.nl/blog/2009/07/23/rip-a-remix-manifesto-not-all-audiences-are-equal/#comments