Er kwamen weinig complimenten. Zeg maar gerust: zeer, zeer zelden. Het was altijd te klein, niet interessant genoeg, teveel een toevalstreffer, op de verkeerde schoenen, in de verkeerde bloes, met de verkeerde vriendin en zo verder.
De blik werd van mij afgewend.
“Snap jij hem nou?”
Aan mij werd niets gevraagd want mijn leven was niet interessant genoeg. Toen niet, nu niet, nooit niet.
Toch was er ooit een compliment gekomen. Een compliment dat nota bene tijdens een ruzie met niets dan kritiek en vingerwijzingen geuit werden.
Wat bleek? Het feit dat ik principieel ben, was toch wel iets om over naar huis te schrijven.
Mensen zonder principes zijn laffaards. Beter staand sterven dan kruipend leven.
