Ommetjes

Toen mijn moeder werd voorgesteld aan haar aanstaande schoonmoeder gaf ze, terwijl ze haar wijsvinger op mijn pa richtte, als bijsluiter mee: “Hij heeft wel veel zitvlees.” Inmiddels kan ik de wijsvinger op mijzelf richten. Aaneengesloten blijven zitten op een plek, ik draai er mijn hand stoel niet voor om.

Menig zenboeddhist zou van jaloersheid vloekend mijn werkkamer verlaten na het aanzien van zoveel focus en toewijding. Enige minpuntje is wel dat het niet zo handig voor je gezondheid is. Zegt men. En ik geloof men. De buik begint immers alhier danig aan te zetten en geloof het of niet, ik krijg met name klachten van de heren.

Nu draai ik mijn hand niet om voor een goed staaltje verandering. Zodoende loopt De Raap Himself inmiddels elke dag een flink blokkie om. Of De Raap fietst naar de zee en snuift aldaar de frisse zilte lucht naar binnen.

“Zonde van je spaarzame tijd ouwe!”, sprak de duivel een paar maal in het hoofd. Maar eenmaal away from keyboard bleek het doelloze lopen juist de kern te zijn. Na drie dagen gaf de duivel de brui eraan.

Het vormt een mooi breekpunt of juist een mooie start van de dag. Ik ben natuurlijk niet de enige die er zo over denkt, de hele wereld loopt zich immers de tandjes. Je zal bijvoorbeeld maar in Parijs wonen, dan ben je toch knettergek als je niet dagelijks Gainbourgeriaans de stad verkent? Zo ook deze Hagenees die het licht heeft gezien. Want: flaneren langs de Vijverberg of het havenhoofd aflopen is geen verloren tijd maar juist gewonnen tijd!