Een blog is een vrijplaats om de stroom van bewustzijn erop te knallen. Niet om jezelf ergens op vast te pinnen maar om het te noteren. Documenteren, archiveren, loggen. En er komt altijd een dag dat je er anders over denkt. Prima want er is immers niets zo veranderlijk als de mens en de grote blauwe octopus.
Maar er zijn ook constanten te vinden. Na vele jaren ontstaat een beeld van de blogger. De ware blogger negeert dat beeld. Hij doet het immers niet ter bevestiging, beeldvormend, maar als een vorm van pure zelfexpressie.
Wat ik er hier op mijn blog allemaal heb uitgekraamd, je moest eens weten! Ik schaam me er niet voor, sterker nog, het is mijn eerbetoon aan het universum. Een leven, gedocumenteerd. De schaamte voorbij, vol zelfspot. Hoop ik.
Een blog is nooit af. Je kunt alles later editen, herzien, van extra foto’s voorzien of weet ik wat. Maar pas op dat het te bedacht wordt. Hou het puâhr zoals het leven zelf!
Dankzij het blog kan ik van me laten horen. Kijk, als je een luchtbuks in het bos afschiet en niemand heeft het gehoord dan is het niet gebeurd. Daarom blog ik dus, opdat je die luchtbuks WEL gehoord wordt!
Ik zie mijn weblog(s) als een extern archief waarin ik zelf mijn eigen ontwikkeling en verschillende levensfasen kan zien. Ook gebruik ik bloggen om mijn hoofd leeg te maken als een soort therapie. Door dat te doen dwing ik mezelf woorden te geven aan gevoelens, ideetjes en emoties, zo dat een ander ook nog begrijpt wat ik bedoel. Ik blog dus ik besta :-)
Kan ik me volledig in vinden. Ik blog dus ik besta!