Tijdens mijn eerste gitaarles, I kid you not, was het nota bene de drummer van de jazz-gitaarworkshop van Ferry Robers die de akkoorden vocaal tijdens het drummen aan mij doorgaf. “A dertien min, D mineur negen.” Ik had geen flauw benul waar zoiets op mijn gitaar te vinden was en staarde naar het Real Book alsof ik water zag branden.
Ferry had vermoedelijk het idee dat ik beter te hoog kon grijpen dan te laag. Gelijk had ‘ie.
Waar Fer ook gelijk in had, was in zijn methodiek. Die bestond voornamelijk uit één ding: motiveren. Alles wat ik niet kon, was een kwestie van tijd, blijven luisteren, blijven spelen, gewoon doorgaan. En als ik iets plotseling wél kon dan was ik gelijk een “duivel op de gitaar”. Dat beviel me wel want gitaarspelen was immers een kleine fuck-you richting onze calvinistische volksaard.
Fer heeft mij geleerd dat muziekmaken een reis is waarbij de stip aan de horizon zich telkenmale verschuift. Mijn eerste doel De Akkoorden Van De Drummer Zelf Zien Uit Te Vogelen, was slechts een kwestie van tijd. Een kwestie van blijven spelen.
Ik ben wars van fatalisme. Laat mij mijn ding maar doen, zodoende ontdek ik telkens weer een nieuw soort realisme dat zich spelenderwijs aan mij openbaart.
Je beperkt jezelf door te denken dat je het talent er niet voor hebt. De meesten die dat roepen hebben simpelweg het geduld er niet voor. Denk je dat het voor mij makkelijk was? Tuurlijk niet. Ik heb me de tandjes geoefend en doe dat nog, elke dag. Ik heb honger naar mee, mijn vingers leiden mij steeds weer verder die onbekende wereld in. Zodoende ontdek ik het wonder van het leven, het wonder van de natuur in mijzelf door simpelweg te blijven spelen.
Op de keper beschouwd had in het begin nog niets eens het “talent” voor het lezen van akkoorden…
*duivelse grijns*
