Je hebt mensen die werk haten. Ik niet broeder. Ik hou van werken. Ik hou van mijn werk. Geef me een pot met geld en een deadline en ik ga leveren. Pats boem. Man wat kan ik goed plannen en overzicht bewaren. De jaren hebben mij ervaring en wijsheid geschonken.
Ik snap het wel. Velen weten niet goed wat dat is, fijn werk hebben. Die zijn altijd maar blijven doorjakkeren terwijl er een knagend gevoel diep van binnen was: IK VIND DIT NIET LEUK!
Velen belanden in een burn-out. Zij zijn niet in staat om zaken uit handen te geven. Voelen zich belangrijk (ego) maar zitten tegelijkertijd het knagende gevoel diep van binnen te ontkennen. Is dit wel wat ik wil? Die vraag kun je je tot aan de dood blijven stellen.
Ondertussen ga ik heerlijk aan de slag.
Vind mijn betaalde werk meestal best wel leuk, gelukkig. Maar na vier jaren bij hetzelfde bedrijf nog steeds minder dan €10 per uur ontvangen voor administratief werk (bruto!) gaat mij eerlijk gezegd wat tegen zitten. Heb inmiddels een keer of twintig gehoord: ‘Als het straks beter gaat, gaat je salaris omhoog!’ Niet dus. Beetje jammer.
Zeker jammer! Ik hoop voor je dat dat een keer gecorrigeerd gaat worden.
Je verhaal straalt blijheid uit en het zijn ware woorden. Je bent een gezegend mens met het hebben van dit inzicht. Want met het weten waarom je iets doet, kan de weerstand ook verdwijnen. In sommige gevallen kun je niet zomaar je werkomstandigheden veranderen en wel de manier waarop je erover denkt. Zonder dat te weten kun je niet uit je slachtofferrol stappen, want dat is meestal de oorzaak van burn-out. Hier op platteland van Portugal trouwens wensen de mensen elkaar “bom trabalho” werk prettig als ze aan de slag gaan of wanneer je na het afrekenen van je boodschappen het winkeltje verlaat. Vind ik mooi.
Voor een deel is het het verhaal dat we onszelf vertellen waar we aan vast blijven houden. Er bestaan vele visies op werk. Voor sommigen noodzakelijk kwaad, voor anderen juist de kern van hun bestaan.
Ik hoorde laatst Van Dis praten over de routine van elke dag schrijven. Hij houdt daarvan. Dat snap ik. Elke dag bloggen was vroeger echt een ding voor mij. Dat groeide zo. Terwijl ik schrijvers ken die vele boeken geschreven hebben en het nu zowat haten. Laat staan dat ze gaan bloggen.
Voor de een voelt het niet eens als werk. Dat optreden laatst voor tv, dat voelt niet als werk. Het is hard werken maar het voelt als iets dat ik mag doen waar ik naar snak. Ik mag het doen, het hoeft niet, het moet niet, maar ik wil het.