Of ik nu een podcast maak, met muziek bezig ben, of een blogje tik, het meeste doe ik op gevoel. Intuïtief.
Toch ben ik ook een analist. Gisteren werd ik daar even gek van. Ik was bezig allerlei wetenschappelijke stukken over geluid te lezen tot een stem in mijn hoofd mij plotseling een vraag stelde: “wat wil je bewezen krijgen?” Waar zocht ik toch naar? Een soort bewijs voor waarom ik iets mooi vind klinken? Het voelde plotseling als een verkeerd doel en dus sloot ik alle PDF’s af en pakte mijn gitaar.
Wellicht dat ik de analyse nodig heb om mijn handelen uit te leggen. De beweegredenen kenbaar te maken. Maar waarom die uitleg en voor wie dan? Ik heb geen idee. Ook dat kan op zijn beurt weer om zelfanalyse vragen.
Wij mensen maken van alles een verhaal. Ik ook en ik hou er ook van. Maar in onze zelfanalyse en in onze wil de wereld om ons heen te kunnen beheersen gaat er heel veel mis. We brengen grote wonderen terug tot flinterdunne verhaaltjes. Stellen spelregels op hoe te leven, hoe succesvol te worden en zo verder. De mens als simplist die zijn verwondering kwijt aan het raken is.
De meeste waarde hecht ik aan mijn gevoel want dat (duh!) kan ik echt voelen!
Ik hou ervan dat het “gewoon zo moet zijn” omdat ik het zo voel en het niet kan verklaren. Daar ben ik dus echt dol op, op het niet kunnen verklaren. Raar toch voor een analist zoals ik? Ik word er rustig van als ik weet waar mijn kennis ophoudt. Vaak wens ik ook niet meer te weten. Het is toch heerlijk om het onbekende te accepteren? Het geeft swing aan het leven. En misschien neemt dat wel toe nu ik steeds ouder word, die wil om het niet te weten.
En zo vermijd ik ook nog eens dogmatisch handelen. Wat wil ik nog meer? Geen idee :)
