Als ik op vakantie ben, voel ik me onthand zonder gitaar en laptop met muzieksoftware. Gelukkig kan ik er in mijn hoofd over fantaseren. Bij het beluisteren van de muziek van anderen op een plek die ik niet als thuis beschouw, wordt het nadenken over het maakproces bij mij aangewakkerd. Ik visualiseer spelende muzikanten en ik visualiseer hoe dat er in software uitziet. Muziek heeft sowieso op mij een beeldende uitwerking. Ook als ik thuis naar muziek met de ogen dicht luister, komen de beelden van andere steden bij mij naar boven. Maak ik een reisje in mijn hoofd.
Ik weet nog goed dat ik in Lissabon in het jaar 2000 Anomie & Bonhomie van Scritti Politti kocht en draaide op de CD-speler in het appartement. En dat ik Music van Madonna aan de kust van Kos uit een strandtentje hoorde schallen. Op dat soort momenten begint er gelijk van alles bij me te werken. Alsof ik er zelf ook onderdeel van uitmaak.
Mijn vriendin heeft dat ook maar dan met de schrijverij. ‘Als ik niet schrijf, denk ik aan schrijven’ prijkt al tijden als ondertitel op haar website. Het is een soort liefde. Nee het is liefde. En het is er altijd.
Als een soort virus dat van goede wil is.
