Gisteren vernam ik het trieste nieuws dat grootmeester Pat Martino is overleden. Eerder dit jaar kocht ik zijn uitstekende gitaartraining. De man is een voorbeeld voor mij. Ik speel nu ongeveer 40 jaar gitaar en nog altijd oefen ik me helemaal de tandjes. Het instrument is een liefdevolle ontdekkingsreis, voor altijd.
Pat zijn levensverhaal is heel bijzonder omdat hij in 1980 geheugenverlies opliep. Hij kon geen gitaar meer spelen en heeft alles vanaf niveau nul weer moeten opbouwen. Twee maal heeft hij zichzelf naar een ultiem hoog niveau weten te tillen. Daar kun je alleen maar heel veel respect voor hebben.
Mensen hebben het altijd over het woord talent. Ik heb daar altijd moeite mee want waar het op neerkomt is oefenen, oefenen, oefenen. Iemand als Pat verdient daar respect voor omdat wat hij doet zo onwijs muzikaal is en tegelijkertijd alleen maar mogelijk is als je uiterst disciplinair levenslang oefent. Hugo de Jonge doet zoiets af met “gewoon ff een DVD-tje opzetten.” De man heeft geen flauw benul…
En ook wrang is dat Nederlandse nieuwsmedia niet over de dood van Pat schrijven. Geen bericht van de NOS, de Volkskrant, NRC, of Nu.nl tot nu toe. (zie UPDATE onderaan deze post)
Een monument van een man.
Rick Beato maakte een mooi eerbetoon:
Zonder muziek zou het leven een hel zijn. Pat, bedankt voor de lessen!
UPDATE: Vandaag (9 november 2021) bij De Nieuws BV, BNN/VARA op Radio 1, mocht ik een laatste eer betuigen.
Geef een reactie