“Sociale media deugt niet”

Deze titel klopt grammaticaal niet want media is een meervoudsvorm. Toch wordt het door velen zo gebruikt, om simplistisch te kunnen zeggen dat Het Allemaal Niet Deugt. Alsof er geen gigantische verschillen zitten tussen pak ‘m beet Twitter en Facebook. Edward Snowden zit wel op Twitter en niet op Facebook. Hetzelfde geldt voor mij. En dat is niet zonder reden.

Het is eenvoudig om alles op een grote hoop te gooien zodat je er met je wijsvinger afkeurend naar kunt wijzen, maar dat is in mijn ogen een grote simplificatie. Ook The Atlantic maakt zich hier schuldig aan in het stuk Why the Past 10 Years of American Life Have Been Uniquely Stupid. Het is een enorme longread wat de schijn wekt dat het doorwrochten is maar dat is niet zo. The Atlantic linkt in het document voornamelijk naar zichzelf als bron en doet boute uitspraken die vaak nergens op gestoeld zijn.

Social scientists have identified at least three major forces that collectively bind together successful democracies: social capital (extensive social networks with high levels of trust), strong institutions, and shared stories. Social media has weakened all three. 

Why the Past 10 Years of American Life Have Been Uniquely Stupid – The Atlantic

Een citaat waar geen enkele link in voorkomt. Om welke ‘Social scientists’ het hier gaat blijft onduidelijk.

In het stuk wordt de negatieve kant van met name Twitter belicht. De retweet zou elke kleuter een wapen in handen gegeven hebben. Totale onzin natuurlijk want elk bot en elke idioot die iets retweet heeft niet gelijk de macht aan zijn/haar/hen kant. Zo simpel werkte het nooit en nu ook niet. Sterker nog: de meeste tweets en retweets zullen gelezen worden door vrijwel niemand. Het verdwijnt in het luchtledige net zo goed als dat in het openbaar gebeurt. Hoewel Twitter ook openbaar is natuurlijk. Het internet, online, staat niet naast offline maar maakt er een onderdeel van uit. Wij en alles om ons heen verkeert de hele dag in de status van online.

Waar het stuk in zijn geheel niet op ingaat zijn de fantastische mogelijkheden die Twitter ons biedt. Op Twitter wordt hulp geboden aan hulpbehoevenden, het stikt van de creatieve uittingen, met humor, inspirerende en opbeurende quotes, vol menselijke aandacht. Twitter wegzetten als een retweetend gevaar is simpelweg te simplistisch want aan de retweet kleven immers ook juist positieve gevolgen.

Twitter biedt directe communicatie die tot verkort niet mogelijk was. Je kunt iemand rechtstreeks aanspreken als hij/zij/hen een openbaar account heeft. Het maakt twitteraars gelijkwaardig. Er is geen afstand tussen de elite en de rest, op Twitter zijn we allemaal gewoon mens en twitteren de meesten van ons op persoonlijke titel.

Natuurlijk wil ik niet wegkijken van de idioterie, het stikt van de bots en alt-right idioten op Twitter. En ja dat is zeker gevaarlijk. Maar ik geloof ook in het gezond verstand van mensen. Twitter geeft een gevoel dat je in contact staat met velen. Biedt dat geen enorme troost voor mensen die alleen zijn? Waarom gebruiken we die tool anders zoveel? Om ons te ergeren? Om dodelijke retweets uit te voeren, zoals The Atlantic beweert? Ik denk van niet. Twitter levert ons iets op en ik denk dat het aandacht is. Je wordt gezien op Twitter. Een belangrijke voorwaarde voor ons menszijn, gezien en gehoord worden. We leven bij gratie van de ander, ons leven is een reeks van gedeelde ervaringen. En op Twitter zie je dat letterlijk. Daarom zitten we ook zoveel op Twitter omdat we erbij willen zijn, we willen het niet missen.

Maar wat ik het meest geweldige aan Twitter vind, is dat het echt live is. Geen enkele tool geeft een beter NU gevoel. Live radio of tv, sure, maar dat kunnen we alleen maar consumeren. We kunnen er niet actief aan deelnemen. Op Twitter laten we zien wat we nu actief aan het doen zijn. Wie lang genoeg op Twitter zit (ik vanaf begin 2007) weet dat de oude vraag van Twitter neerkwam op: what are you doing?

Platforms like Twitter devolve into the Wild West, with no accountability for vigilantes. A successful attack attracts a barrage of likes and follow-on strikes. 

Why the Past 10 Years of American Life Have Been Uniquely Stupid – The Atlantic

‘Platforms like Twitter’, welke andere platforms zal men hiermee bedoelen? Ik vind Twitter niet te vergelijken met Facebook. Of met Instagram, Tumblr, LinkedIn of ga zo maar door. Wat The Atlantic hier bedoelt is totaal onduidelijk.

In het stuk wordt alt-right aangehaald maar men verzaakt het bekende voorbeeld dat YouTube door verkeerde algoritmes alt-right groot heeft gemaakt. Google daar maar eens op of beluister de podcastreeks Rabbit Hole van de New York Times.

Begin 2007 was er nog geen iPhone. Wie mobiel wilde twitteren gebruikte SMS daarvoor. Er was geen retweet, er was zelfs niet eens een @reply. Dat is door de gebruikers zelf verzonnen, niet door Twitter. Men begon gewoon @gebruiksnaam te typen als men wilde reageren op een tweet. Maar die reacties moest je uit je eigen timeline vissen want Twitter had er geen tabblad voor en het was niet aanklikbaar. Twitter is het toonvoorbeeld van actieve gebruikers die de tool vormgeven. Hun stem wordt gehoord.

In de basis is Twitter nog altijd wat het altijd was, de beste tool om te kijken wat er NU aan de hand is, of je het nu over een niche, jouw kleine bubbel hebt, of het wereldnieuws, Twitter biedt die blik op de wereld.

Als er iets gebeurt in de wereld kijken alle journalisten als eerste op Twitter. Nieuwsmedia staat vol van de tweets. Heb je weleens een ingesloten Facebook-bericht gezien op nieuwsmedia? Juist, het is een zeldzaamheid. Twitter is een totaal ander platform dan Facebook. Toch gooit The Atlantic het allemaal op een grote hoop.

Research shows that antisocial behavior becomes more common online when people feel that their identity is unknown and untraceable.

Why the Past 10 Years of American Life Have Been Uniquely Stupid – The Atlantic

Opnieuw zonder link naar een bron. En ja, een anoniem account dat je agressief benadert is wat niemand wil, maar anonimiteit biedt ook veiligheid en bescherming aan personen die zich willen uiten in een onveilige omgeving. Denk bijvoorbeeld aan de LGBT+ community die zich met name op Tumblr en Twitter wel kan uiten. Zie dit als een prachtig voorbeeld van de kracht van sociale media: de safe space die het biedt. Het zorgt er mede voor dat zaken aan het veranderen zijn.

Ik denk dat The Atlantic die veranderingen aangrijpt om een beetje paniek te saaien. Maar ach, op mij heeft het niet gewerkt.

Door Marco Raaphorst

maakt podcasts en muziek

4 reacties

  1. Je gaat slechts in op enkele aspecten van het stuk, en je focust op Twitter. Het artikel in de Atlantic had een andere boodschap: dat social media de wereldvrede bedreigen, in feite. De share-knop maakte het mogelijk om extreme meningen (en fake news, KK) veel sneller en wijder te verspreiden. De meningsvorming op soc med wordt bepaald door extreme groepen, zodat het midden geen stem meer heeft. Zie het succes van Trump en Baudet enz.

    1. Dat is precies wat ik probeer te verwoorden, dat het stuk alles op een grote hoop gooit terwijl er grote verschillen zijn tussen bv Twitter en Facebook. Het stuk focust zich met name op Twitter, met name het “gevaar” van de retweet wordt benadrukt.

      Die share/retweet-knop is naar mijn idee de kracht van het systeem, je geeft iets door aan de ander. Als die knop er niet is, zoals vroeger, dan kunnen we de link kopiëren. Een handeling copy & paste extra. Maar hoe dan ook: waarom zouden extreme groepen die handelingen willen verrichten en anderen niet? Het doorgeven van informatie is de kern van het internet, want dat is verbonden aan de hyperlink. Je zou kunnen stellen dat een hyperlink gevaarlijk is want je kunt zomaar linken naar fakenews. De muziekindustrie heeft dit ook altijd als een gevaar gezien, het linken naar een illegale bron.

      De retweet komt voort uit de reblog-functie van Tumblr, dat veel ouder is dan toen Twitter zoiets invoerde. Nog altijd kun je op Tumblr de posten van anderen reposten. Zie https://en.wikipedia.org/wiki/Reblogging Geldt voor SoundCloud ook evenals vele andere sociale media-diensten.

      Ik heb onderaan mijn blogpost van die share-knoppen staan. Dat lijkt mij voor elk blog vrijwel noodzakelijk, het is een handige functie om het verhaal door te geven. En als het informatie bevat waar ik het niet mee eens ben ook. Het is tenslotte eigenlijk niets meer dan een hyperlink, het belangrijkste principe van het internet wat mij betreft. Als het linkt naar elkaar communiceert het. Ook als je het er niet meer eens bent, als je wilt zeggen: kijk hier, dit is totale onzin. Dat is de kracht. Retweets uit protest, zie de oorlog, komt juist ten goede aan de democratie.

      Wat The Atlantic compleet mist in het stuk zijn zaken zoals het door mij genoemde foute algoritme van YouTube dat echt aangetoond alt-right groot gemaakt heeft En het misbruik van dataverzamelingen. Neem bv het Cambridge Analytica debacle (niet eens genoemd in het stuk) en het toestaan van fakenews (ook ontbrekend in het stuk). Misinformatie moet bestrijd worden. Maar dat doe je niet door een retweet-knop eruit te halen, sterker nog, daarmee maak je het voor de gebruiker moeilijker om zinvolle informatie door te geven. Hoe eenvoudiger je kunt linken, des te beter.

  2. Veel van die dingen in het stuk ontgaan me wel een beetje. Is het echt zo erg? Fake news heb je overal, en mensen die haatberichten plaatsen volg ik niet. Je moet het een beetje opzoeken allemaal.
    IMHO is de vraag of het nog leuk is belangrijker. Het antwoord is maar ’n heel zachte ja voor mij. Mis vooral de connecties die je opliep vroeger. Je leerde nog eens iemand kennen. Dat is (voor mij iig) totaal weg.

    Wat me wel steeds meer opvalt (en tegenstaat) is dominante menstype op de (mijn?) Twitters. De specialist van de Amerikaanse politiek die viroloog werd, daarna kenner van de vaccinatieleer en nu deskundoloog in de Oekrainekunde. Minimale kennis, maximale mening. Als je echt iets weet van een onderwerp heb je daar weinig tussen te zoeken, die mensen verdwijnen een beetje.

  3. Ja het oude Twitter is niet te vergelijken met nu. Toen was het zo klein dat je het idee had dat niemand meelas behalve de kleine groep die dat wel deed. En die kende je. Hoe groter iets groeit hoe lelijker het vaak wordt.

    Toch vind ik Twitter nog altijd tof. Er zijn nog vele twitteraars die gewoon mooie dingen posten en niet hun gelijk zitten te halen maar zich gewoon durven uit te spreken. Voor discussies is Twitter eigenlijk niet geschikt, al is het maar omdat er geen moderator is. Heb ik altijd een minpunt gevonden.

    Als ik nu opnieuw zou beginnen zou ik ook andere mensen gaan volgen.

    Maar per saldo vind ik mijn blog belangrijker dan Twitter.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.