Onlangs deed Martin Scorsese in Variety zijn beklag over de obsessie van de filmindustrie voor verkoopcijfers. Hij noemt ze ‘weerzinwekkend’ en ‘echt beledigend.’
Since the ’80s, there’s been a focus on numbers. It’s kind of repulsive,” Scorsese said. “The cost of a movie is one thing. Understand that a film costs a certain amount, they expect to at least get the amount back… The emphasis is now on numbers, cost, the opening weekend, how much it made in the U.S.A., how much it made in England, how much it made in Asia, how much it made in the entire world, how many viewers it got. As a filmmaker, and as a person who can’t imagine life without cinema, I always find it really insulting.
(…)
Rating films by their box office is like the football fan equivalent to films. Most of my favorite films that are considered classics today were not considered hits in their time.
Je kunt met gemak een paralel trekken naar de muziek- en de podcastindustrie die ook geobsedeerd is door dezelfde cijfergekte. Men slaat je om de oren met analytisch cijfermatig geleuter omdat men niet in staat is de waarde op een andere manier uit te drukken. Het zijn mensen die alleen warm lopen voor dat wat succesvol is want “dan moet het wel goed zijn.” Tja, de helft van het Amerikaanse volk stemde op Trump, de andere helft deed dat niet.
Heel veel populair spul zal snel in de vergetelheid raken, simpelweg omdat het gemaakt is zoals Mc Donalds haar hamburgers bakt. Je kunt natuurlijk met droge ogen gaan beweren dat Mc Donald verfijnde kookkunst is, net zo goed als je kunt beweren dat COVID slechts een griepje is.
Het begrip kunst ligt wat gevoelig voor mij. Waarom precies weet ik niet maar ik heb er moeite mee om wat ik maak kunst te noemen. Ik zie wat ik maak meer als een ambacht. Dat geldt bijvoorbeeld voor de podcasts die ik voor klanten maak. Natuurlijk moet ik daarin soms een compromis slaan tussen wat ik wil en wat de opdrachtgever/producer/redacteur wil. Ik ben van mening dat als het om een gezamenlijk project gaat alle partijen trots moeten zijn op wat er gemaakt wordt. Dus ik kan er niet mee leven als ik iets doe wat de opdrachtgever niet ook helemaal goed vindt. Soms komt het bijvoorbeeld voor dat ik een stuk muziek voor NRC Vandaag uitkies dat de redacteur niet helemaal vindt passen of omgekeerd. Geen probleem, dan proberen we toch iets anders? Uiteindelijk moeten we allemaal happy zijn over wat we gemaakt hebben. Voor minder kan ik het niet doen.
Dat geldt voor mijn gitaarwerk dat ik aan anderen lever ook. En voor mijn eigen muziek en podcast geldt dat ik daarin 100% alles zelf bepaal. Hoewel men geneigd is de autonome kunst als de ware kunst te zien, ik ben het daar niet mee eens. Het is fout om kunst slechts in relatie tot een kunstenaar te beschouwen. Ook een groepsproject kan hele mooie kunst opleveren. Componisten zoals Bach en Beethoven en schilders zoals Picasso en Van Gogh hebben misschien dat beeld bepaald maar het zijn juist ook bands als The Beatles, The Stones Steely Dan, XTC, The Velvet Underground, Kraftwerk en vele anderen, die het stempel kunst ook echt verdienen.
Maar goed, kunst is niet eens zo’n heel oud begrip. Vroeger noemde men het componeren van Bach een ambacht. Je deed gewoon zo goed als mogelijk je best. Je wilde kwaliteit leveren. Als we dat tegenwoordig kunst noemen, vind ik het goed hoor. Dan wil ik kunst maken.
Geef een reactie