Gisteren gezien. Die laatste film van Tarantino. Een soort spaghetti western maar dan anders. Met enorm veel muziek van Ennio Morricone. Tarantino gooide het allemaal in de recyclingmachine.
En wat wordt er toch heerlijk wraak genomen. Onder prima sounddesign terwijl er weer een mof gescalpeerd wordt. Of met een mes in het voorhoofd een SS-teken gekerfd wordt. Lekker hoor.
Negen van de tien speelfilms staan bol van de clichématige filmmuziek. Mijn handen en oren jeuken regelmatig als ik erna kijk. Zelfs mijn vriendin ergert zich regelmatig te pletter.
Filmmuziek moet een spel spelen, niet alleen de beelden versterken. Sterker nog: het moet juist een contrast vormen, de spanning muzikaal verhogen, momenten verrassend en onverwachts maken. De angst en het gevaar voelbaar maken. Liefst met zo min mogelijk violen.
Liefst met een gitaar en een klokkenspel.
Ja, maar bij tarrantino staan de verhouding natuurlijk 10 op 10 cliche filmmuziek. Het enige waar hij belangrijk voor is geweest is de portomonnee van de George Baker selections.
@Mousse: Tarantino, filmmuziek remastering. Vergat ik nog te melden: ook bij deze film werd de muziek hergebruikt, niet origineel gecomponeerd. En inderdaad: George Baker’s kleine groene wietzakje.
Dank voor het noemen van Ennio Morricone. Gisteren voor tweede keer in de bios gezien die film. Super! Eens met wat je zegt over filmmuziek. Tarantino is een topper wat dat betreft. Een groot vakman.
Ik heb ‘m ook gisteren gezien! En ik moet zeggen, de momenten dat ik wel violen heb gehoord was dit zeer smaakvol en functioneel. Daar kan van geleerd worden.